Μια τροφή που αγαπάμε πολύ, έχει μια ουσία που δεν μας κάνει καλό.

Οι πατάτες είναι σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μας συνοδευτικά σε διάφορα πιάτα και είναι πλούσιες σε ανθεκτικό άμυλο, ένα είδος αμύλου που δεν αφομοιώνεται στο λεπτό έντερο και υφίσταται ζύμωση από τα καλά βακτήρια. Ουσιαστικά είναι ένα είδος διαλυτής, ζυμώσιμης φυτικής ίνας. Αυτό είναι στα καλά της πατάτας.

Στα αρνητικά της, πρέπει να προσθέσουμε τη σολανίνη, η οποία αοτελεί μια τοξίνη που βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα στη φλούδα της πατάτας και σε υψηλότερα επίπεδα στις πράσινες πατάτες (πατάτες που έχουν μείνει στο φως του ήλιου) και σε νέους βλαστούς. Η επίδραση αυτής της τοξίνης έχει να κάνει κυρίως με το γαστρεντερικό σύστημα, παρ’ όλο που η δηλητηρίαση μπορεί να γίνει ακόμη πιο επικίνδυνη σε μεγαλύτερη απορρόφηση και να επιδράσει στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Σημαντικό είναι, μάλιστα, ότι αυτή η τοξίνη δεν καταστρέφεται με τη θερμότητα και το μαγείρεμα.

Σολανίνη παράγεται επίσης και στο σκοτάδι, όταν κατά την αποθήκευση της πατάτας η θερμοκρασία ξεπερνά τους 10 βαθμούς Κελσίου. Η παραγωγή της όμως στο σκοτάδι είναι πολύ μικρότερη αυτής που παράγεται με την έκθεση στον ήλιο.

Τι κάνετε λοιπόν; Το μυστικό είναι να αποθηκεύετε τις πατάτες σε θερμοκρασίες γύρω στους 7 βαθμούς Κελσίου, μακριά από το φως του ήλιου, να καθαρίζετε καλά τη φλούδα και αν πρασινίσει ή έχει βγάλει φύτρα, καλό είναι να την απορρίπτετε.