Ααααα, Χριστούγεννα, χαμόγελα, άδειες, λαμπιόνια και …η θεία Κούλα (όλοι έχουμε μία τέτοια).

Δυστυχώς η πολυπόθητη ξεκούραση των γιορτών αποτελεί συχνά άπιαστο όνειρο. Και αυτό δεν οφείλεται καθόλου στην οικονομική κρίση αλλά σε εκείνους τους συγγενείς που αναγκαστικά υπομένεις (απορίας άξιο γιατί ακόμα) τις ημέρες που θα έπρεπε να ηρεμείς.

Η γνωστή παροιμία λέει ότι τους φίλους τους διαλέγεις, τους συγγενείς όχι. Μεγάλη κουβέντα, δε νομίζετε;

Ο ενοχλητικός
Είναι συνήθως αυτός ο θείος (δεύτερος ξάδερφος, μάλλον) ο οποίος αν και θα μπορούσε να είναι σπίτι του έρχεται στο δικό σας, ακάλεστος πάντα (είναι υπέρμαχος του mi casa es tu casa), έτσι γιατί νομίζει ότι σας αρέσει η παρέα του (από πού το κατάλαβε αυτό πια;).

Έρχεται από νωρίς, κάθεται με τις ώρες, καταναλώνοντας συνεχώς τα γλυκά, το φαγητό και τα ποτά σας (πάντα ζητάει δεύτερο και τρίτο ποτό), συνήθως φωνάζει δυνατά, μονοπωλεί τη συζήτηση και επιμένει ότι η δική του άποψη είναι η σωστή, ακυρώνοντας εσάς και όποιον άλλον βρίσκεται μπροστά. Προσοχή: Δεν φεύγει αν δε σας δει να ροχαλίζετε.

Ο επικριτικός

Βγαίνει κατά κύριο λόγο σε θηλυκή έκδοση (η θεία Κούλα της εισαγωγής ή οποιοδήποτε άλλο δισύλλαβο υποκοριστικό) και έχει να πει μία …καλή κουβέντα για όλους και για όλα.

Με την ίδια ευφράδεια λόγου επικρίνει με στυλ «εγώ για το καλό σου το λέω» από το ντύσιμο, τη δουλειά, τον τρόπο ζωής ακόμα και τον τρόπο που κόβετε το ψωμί. Εννοείται ότι  όλα τα κάνετε λάθος.

Bonus: Η θεία Κούλα έχει την κάκιστη συνήθεια να φιλάει...περισσότερο εγκάρδια από ό,τι μπορεί να αντέξει το οποιοδήποτε ζωντανό ανθρώπινο ον.

Ο γκαντέμης
Κάθε Πρωτοχρονιά το έθιμο σε μερικές περιοχές θέλει ο πρώτος που θα πατήσει το πόδι του (το δεξί συνήθως) σε ένα σπίτι να είναι «γουρλής». Γι’ αυτό και οι περισσότεροι προτιμούν ανίψια και άλλα αθώα και ανυποψίαστα παιδάκια να τους επισκεφτούν την πρώτη ημέρα του χρόνου για να διαιωνίσουν αυτήν την παράδοση.

Επειδή όμως συνήθως υπολογίζετε χωρίς τον ξενοδόχο, «ποδαρικό» κάνει ο γκαντέμης, γρουσούζης (άτυχος, εν πάση περιπτώσει) ανύπαντρος συνήθως άνω των 50 ξάδερφος με κλασικό μηχανάκι περασμένων δεκαετιών κόκκινου χρώματος, ο οποίος μάλλον το κάνει επίτηδες (αλλιώς δεν δικαιολογείται, πως κάθε χρόνο ξεπροβάλει να ευχηθεί πρώτος πρώτος). 

Ο ειδικός
Τολμήστε να πείτε μόνο μία κουβέντα (σας προκαλώ) και θα βρείτε τον μπελά σας. Ο ειδικός επί παντός επιστητού, είναι η χειρότερη εξέλιξη του ενοχλητικού τύπου (ναι, δυστυχώς κυκλοφορεί και συνδυαστικά). Έχει βαλθεί να πείσει ότι η καρέκλα είναι τραπέζι και το αντίθετο, μόνο και μόνο επειδή νομίζει ότι μπορεί να επιχειρηματολογήσει.

Σε χειρότερη περίπτωση, το κάνει επειδή ο χαρακτήρας του είναι τόσο επίμονος που κυριολεκτικά δεν αντέχετε να τον ακούτε και του αποδίδετε δίκιο. Μέγα λάθος. Το εκλαμβάνει θετικά και επιστρέφει δριμύτερος.

Ο περίεργος
Όλοι (μα όλοι) έχουμε εκείνον τον συγγενή που επιμένει να ρωτά σαν 3χρονο και αρνείται να σταματήσει αν δεν πάρει μία ικανοποιητική απάντηση.

Το χειρότερο στην περίπτωσή του είναι ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι να απαντήσετε στις ερωτήσεις που αφορούν στην προσωπική σας ζωή, είτε το θέλετε φυσικά είτε όχι.

Ο παραπονιάρης
Τελευταίο είδος είναι αυτό του καλοκάγαθου παραπονιάρη, που «σπάει νεύρα» όμως. Με μία μόνιμη θλίψη, που σου μαυρίζει την ψυχή, με μία αιώνια μιζέρια να τον διακατέχει, είναι ικανός να βάλει τα κλάματα για το τίποτα και κυρίως γιατί δεν τον σκέφτεστε καθόλου, δεν τον επισκέπτεστε καθόλου αλλά στο τέλος «δεν πειράζει, εγώ σας σκέφτομαι κάθε μέρα».

Τεράστιο ψέμα φυσικά, που το λέει μόνο και μόνο για να δημιουργήσει ενοχές και να σας αναγκάσει να του τηλεφωνήσετε κάποια στιγμή. Προσοχή μην ενδώσετε. Και να κάνετε αυτό που θέλει, πάλι θα βρει άλλη δικαιολογία να κλαίγεται.

Και με όλους αυτούς στο σόι καλές γιορτές και …υπομονή.