«Σίγουρα, τον ξέρω, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ με τίποτα πώς τον λένε». Όλοι έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με μία τέτοια κατάσταση, όπου βλέπουμε στον δρόμο έναν γνωστό μας, ο οποίος μάλιστα μας μιλά, γνωρίζοντας λεπτομέρειες για τη ζωή μας, αλλά εμείς με τίποτα δε μπορούμε να θυμηθούμε το όνομά του.

Σπάμε το κεφάλι μας και πάλι, κανένα αποτέλεσμα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ενώ είναι εύκολο να θυμηθούμε το πρόσωπο κάποιου, αδυνατούμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας το όνομά του; Η απάντηση βρίσκεται στον «μυστηριώδη» ανθρώπινο εγκέφαλο.

Η μακροπρόθεσμη μνήμη δημιουργείται από τμήματα του εγκεφάλου που είναι πιο εξελιγμένα. Όσο πιο αρχαία είναι μία αισθητική παρόρμηση (στη συγκεκριμένη περίπτωση η οπτική επαφή), τόσο πιο εύκολα μεταφέρεται στην μακροπρόθεσμη μνήμη.

Τα πρόσωπα είναι παλιότερη μορφή αναγνώρισης από τα ονόματα. Οι εγκέφαλοί μας έχουν εξελιχθεί ώστε να αναγνωρίζουν ένα πρόσωπο καθώς αυτό σπάνια αλλάζει, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ποτέ σχεδόν δεν είναι καλυμμένο, ώστε να μας παραπλανά.

Αντίθετα, τα ονόματα είναι πιο δύσκολο να τα θυμόμαστε καθώς το κομμάτι εκείνο του εγκεφάλου που επεξεργάζεται τις γλώσσες, εξελίχθηκε χρονικά πολύ αργότερα από εκείνο που επεξεργάζεται τα οπτικά και άλλα ερεθίσματα των αισθήσεων.

Με απλά λόγια, λοιπόν, είναι πιο εύκολο να θυμηθούμε ένα πρόσωπο, γιατί το τμήμα του εγκεφάλου που επεξεργάζεται αυτή την αναγνώριση είναι πιο «παλιό» και έχει περισσότερη εμπειρία σε σχέση με εκείνο το τμήμα του εγκεφάλου, που ασχολείται με τις γλώσσες και τα ονόματα.