Η δεύτερη στάση μας στην παρουσίαση των 21 διεκδικητών του Χρυσού Φοίνικα στο 69ο Φεστιβάλ Καννών.

Η περίπτωση: Ξαβιέ Ντολάν

Θα είμαστε ειλικρινείς και πριν πούμε ο,τιδήποτε άλλο θα ξεκαθαρίσουμε πως λατρεύουμε τον Ξαβιέ Ντολάν. Το νέο «enfant terrible» του παγκόσμιου σινεμά έχει καθιερωθεί μόλις στα 27 του χρόνια ως ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς και έχει δημιουργήσει μια αναγνωρίσιμη προσωπική σφραγίδα, με κάθε νέα του δουλειά να προσθέτει ωστόσο κάτι διαφορετικό στο σύμπαν που έχει χτίσει. Κάτι που ξεκίνησε ως σχεδόν αυτοβιογραφικό πρότζεκτ που τόνιζε τη σχέση του Ντολάν με τη μητέρα του, έχει εμπλουτιστεί με περισσότερες θεματικές και προσεγγίζει σημαντικούς σταρ του Χόλιγουντ όπως η Τζέσικα Τσαστέιν, η Μαριόν Κοτιγιάρ και η Λέα Σεϊντού. Δεν κατάφερε να πάρει τον Χρυσό Φοίνικα προ διετίας με το «Mommy», αλλά φέτος ίσως είναι η χρονιά του.

Η ταινία με την οποία συμμετέχει στο φεστιβάλ: «It’s Only the End of the World»

Αν η συγκεκριμένη ταινία είναι καλή (που κάτι μας λέει πως θα είναι), τότε θα πρέπει να θεωρείται από τα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα. Ο Ντολάν συνεχίζει την ενασχόλησή του με τη σχέση μητέρας και γιου, εδώ όμως το επίκεντρο μετατοπίζεται στην πλευρά της μητέρας και πώς αυτή αντιδρά σε εξελίξεις που θέτει ο γιος ή μάλλον… η ίδια η ζωή. Το τέλος του κόσμου στον τίτλο δεν είναι ένα καθολικό γεγονός, αλλά πρόκειται για κάτι καθαρά ατομικό. Γιατί όταν έρχεται ο δικός μας θάνατος, τότε δεν έρχεται και το τέλος του κόσμου για εμάς τους ίδιους; Ο Λουί (Γκασπάρ Ουλιέλ) είναι ένας νεαρός συγγραφέας που πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και επιστρέφει σπίτι του μετά από 12 χρόνια απουσίας για να ανακοινώσει τον επικείμενο θάνατό του στην οικογένειά του. Και αυτό το ριγιούνιον θα δημιουργήσει αμφιβολίες, φέρνοντας στην επιφάνεια εντάσεις μεταξύ των μελών. Στο σούπερ καστ συναντάμε τους Μαριόν Κοτιγιάρ, Λέα Σεϊντού και Βενσάν Κασέλ. Και μιας και το φιλμ είναι μεταφορά ενός θεατρικού, περιμένουμε να δοθεί έμφαση στις ερμηνείες οπότε αδημονούμε να διαπιστώσουμε πώς

Η ταινία του που αξίζει να δεις: «Λόρενς για πάντα»

Η τρίτη ταινία του Ξαβιέ Ντολάν είναι και η πιο ιδιαίτερη στην έως τώρα φιλμογραφία του, υπό την έννοια ότι εδώ μοιάζει να περιορίζει τα αυτοβιογραφικά στοιχεία και απλά να αφήνεται σε μια ιστορία με μαξιμαλιστικό τρόπο και χωρίς ίχνος αυτοσυγκράτησης. Φανταστείτε πως ο Ντολάν ήταν 22 ετών όταν γύρισε το «Λόρενς για πάντα». Για κάποιους αυτό μπορεί να είναι αρνητικό, αλλά εμείς λατρεύουμε το κάθε τι σε αυτή την ταινία. Παρακολουθούμε τη σχέση ενός ζευγαριού μέσα στην πορεία δέκα ετών, καθώς ο άνδρας σταδιακά μεταμορφώνεται σε τρανσέξουαλ. Σε περίπτωση που αυτή είναι η πρώτη φορά που διαβάζετε για το συγκεκριμένο φιλμ, μην το αντιμετωπίσετε καθόλου στερεοτυπικά γιατί είναι πολλά περισσότερα από ό,τι μπορεί να φαίνεται. Μέσα σε τρεις ασυγκράτητες και παθιασμένες ώρες επιτυγχάνονται πολλαπλές κορυφώσεις και στο αισθητικό αλλά και στο συναισθηματικό επίπεδο, με τον Ντολάν να αποδεικνύει πως η έμφαση στην εικόνα μπορεί να είναι το ζητούμενο και να αγγίζει ταυτόχρονα το θεατή. Από τη χορογραφία του «Fade to Grey» μέχρι την εκπάγλου καλλονής σκηνή με τη βροχή πολύχρωμων ρούχων και από το στόχο που βρίσκει το «The Chauffeur» των Duran Duran έως το κλείσιμο του ματιού στην τελευταία σκηνή, το «Λόρενς για πάντα» είναι ένα ορατόριο καλού γούστου και εν τέλει καλού σινεμά.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]