Μια μεγάλη αναδρομή στην καριέρα μιας σπουδαίας ηθοποιού που επιστρέφει στο θρόνο της.

Λίγοι ηθοποιοί, είτε άνδρες είτε γυναίκες, έχουν την πορεία της Nicole Kidman στον χώρο. Η Αυστραλή έχει ένα ευρύ φάσμα επιλογών που εκτείνεται σε τέσσερις δεκαετίες και πολύ δύσκολα το συναντάς οπουδήποτε. Μιλάμε στην τελική για μια ηθοποιό η οποία χαίρει εκτίμησης και στο εμπορικό σινεμά αλλά και στους φεστιβαλικούς κύκλους, αλλά είναι εξίσου παρεξηγημένη και από τις δύο αυτές πλευρές. Σε πολλά επίπεδα μοιάζει με Ευρωπαία ηθοποιό. Έχει κάνει τα πάντα και έχει καταφέρει να τα υποστηρίξει σωστά και να βγαίνει κερδισμένη και ατσαλάκωτη.

Τα τελευταία χρόνια η καριέρα της είχε σημειώσει μια καμπή, στο βαθμό που το όνομά της δε βρισκόταν πια στο προσκήνιο και δεν ήταν η περιζήτητη σταρ του παρελθόντος που έπαιρνε πρωταγωνιστικούς ρόλους όπου ήθελε για πλάκα. Οι σημερινοί έφηβοι έχουν άλλα είδωλα και η Kidman δεν είναι τόσο οικείο πρόσωπο για αυτούς. Ωστόσο το 2017 είναι μια σημαντική χρονιά για την ίδια, η σπουδαιότερη που είχε εδώ και πολλά έτη. Αυτή την εβδομάδα τη βλέπουμε στο «The Beguiled» της Sofia Coppola που κυκλοφορεί στις αίθουσες, ενώ μέσα στη χρονιά την περιμένουμε φυσικά στο πολυαναμενόμενο «The Killing of a Sacred Deer» του Γιώργου Λάνθιμου, στο επίσης πολλά υποσχόμενο «How to Talk to Girls at Parties» και στη δεύτερη σεζόν του αριστουργηματικού «Top of the Lake», δίπλα στο πλευρό της Elisabeth Moss. Και όλα αυτά ενώ φέτος η χρονιά της ξεκίνησε με την τέταρτη οσκαρική της υποψηφιότητα για την ερμηνεία της στο «Lion» (που λίγους μήνες μετά κανείς δε θυμάται την ταινία και ότι υπήρξε αλλά δεν είναι αυτό το νόημα) και προφανώς με τη σαρωτική επιτυχία του «Big Little Lies», μιας από τις πιο καλογυρισμένες σειρές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Ζούμε ένα ξεκάθαρο Nicole Kidman Renaissance και αφενός μας αρέσει πάρα πολύ γιατί φαίνεται πως επιτέλους αναγνωρίζεται η πραγματική αξία της και αφετέρου βρίσκουμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσουμε για την καριέρα της, κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις που την όρισαν και που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μας.

«Dead Calm» (1989)

Πριν κάνει το μεγάλο βήμα στο Χόλιγουντ, η Kidman βρέθηκε σε αυτό το πρωτοποριακό για την εποχή του ψυχολογικό θρίλερ μαζί με τους Sam Neill και Billy Zane. Η ερμηνεία που δίνει είναι γεμάτη ενέργεια και διαφέρει από τα στεγανά της γυναίκας πρωταγωνίστριας στο είδος και όσο κλισέ και αν ακούγεται, τα καλύτερα ήταν όντως μπροστά της.

«Days of Thunder» (1990)

Όχι μια τέλεια ταινία σε καμία περίπτωση, αλλά μια σωστή ποπ στιγμή του εμπορικού σινεμά που είναι χαρακτηριστική της μετάβασης από τα 80s στα 90s. Προφανώς και ο στόχος ήταν να γίνει ένα «Top Gun» με ρόδες, αλλά δε μας χαλάει καθόλου αυτό και βασικά κάπου εδώ ξεκίνησε η εκρηκτική κινηματογραφική (και μη) σχέση της Kidman με τον Tom Cruise, η οποία συνεχίστηκε σε άλλες δύο ταινίες μέσα στη δεκαετία. Μιλάμε για χημεία, όχι αστεία.

«Flirting» (1991)

Καταρχάς αυτή η παραγνωρισμένη εφηβική δραμεντί διαθέτει στους πρωταγωνιστικούς ρόλους την Kidman, την Naomi Watts και την Thandie Newton, οπότε και μόνο για αυτό είναι ένα φιλμ το οποίο δε γίνεται να μη σε απασχολήσει αναδρομικά. Από εκεί και πέρα όμως είναι εξίσου απολαυστικό και αληθινό, προσφέροντας μια πλήρη εμπειρία Λυκείου τόσο μέσα όσο και έξω από αυτό, με μεγάλες ερμηνείες από τρεις εξίσου σημαντικές ηθοποιούς.

«Far and Away» (1992)

Στη δεύτερη κινηματογραφική σύμπραξη της Kidman με τον Tom Cruise ο Ron Howard προσπάθησε να πατήσει πάνω στην ενέργεια που δημιουργούν οι δύο τους ως ζευγάρι επί της οθόνης, αλλά δεν βοήθησε καθόλου το σενάριο με αποτέλεσμα αυτό το ρομαντικό δράμα εποχής να καταρρακώνεται στη βαρεμάρα και τη λήθη. Ήταν σίγουρα όμως μια ακόμη σημαντική στιγμή για την καθιέρωση της Kidman στο mainstream.

«Malice» (1993)

Σε σενάριο Aaron Sorkin, φυσικά θα μιλούσαμε για ένα από τα πιο πυκνογραμμένα θρίλερ των 90s ή και όλων των εποχών. Εκεί όμως που τα λόγια περιττεύουν και χρειάζεται κάτι που να σε κάνει να νιώσεις, υπάρχει το ανεπιτήδευτο φυσικό φαινόμενο που λέγεται Nicole Kidman για να κάνει τα πάντα με το βλέμμα και την αύρα της. Το δηλητηριώδες σεξ απίλ ανάμεσα στην Kidman και τον Alec Baldwin είναι ακαταμάχητο για όλους.

«Batman Forever» (1995)

Αυτή η ταινία είναι παρεξηγημένη όσο και η καριέρα της Kidman. Δηλαδή δεν είναι σε καμία περίπτωση «καλή» με τον τρόπο που έχουμε μάθει να λέμε και απέχει πάρα πολύ από αυτό, αλλά καταφέρνει να είναι διασκεδαστική και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Η Kidman είναι μια ψυχολόγος που ερωτεύεται ο Batman και ακόμη και η αλλοπρόσαλλη χημεία του Val Kilmer με την Kidman είναι μέσα στο fun.

«To Die For» (1995)

Από όπου και αν το δεις, η ερμηνεία της Kidman σε αυτή την πανέξυπνη και τόσο μα τόσο μοναδική στη φόρμα της μαύρη κωμωδία του Gus Van Sant παραμένει μέχρι και σήμερα η κορυφαία στην καριέρα της και όποιος πει το αντίθετο απλά… είναι λάθος. Σε ρόλο μιας φιλόδοξης παρουσιάστριας ειδήσεων καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τον αμοραλισμό του χαρακτήρα της μέσα σε ένα παιχνιδιάρικο, ειρωνικό και υπαινικτικό στυλ που βγάζει ισόποσο μερίδιο ζεστασιάς και ψυχρότητας και σε συνδυασμό με την ακατανίκητη ομορφιά της προσέφερε μια από τις κορυφαίες ερμηνείες που έχουν μείνει από όλα τα 90s.

«The Portrait of a Lady» (1996)

Μπορεί η ταινία να έχει πάρει ανάμικτες κριτικές, αυτό όμως επειδή έχει ενδιαφέρον και τέλος πάντων αυτό που δε γίνεται να μην αναγνωρίσεις είναι η παρουσία της Kidman στον πρωταγωνιστικό ρόλο, εκπροσωπώντας επάξια το μυστικιστικό θηλυκό στοιχείο που θέλει να αναδείξει η Campion. Για την φετινή τους συνεργασία στην τηλεόραση μιλήσαμε και παραπάνω.

«Eyes Wide Shut» (1999)

Η τρίτη συνεργασία της Kidman με τον Tom Cruise έγινε στην τελευταία ταινία του Stanley Kubrick και φυσικά και θα ήταν η καλύτερή τους, εξαργυρώνοντας μια γεμάτη δεκαετία και για τους δύο με τον καλύτερο τρόπο. Η Kidman είναι σε μια από τις καλύτερες φάσεις της καριέρας της, δίνοντας τον τόνο στην απροσδόκητα ερωτική ατμόσφαιρα. Από τις καλύτερες Kidman που έχουμε δει αδιαπραγμάτευτα.

«Moulin Rouge!» (2001)

Στην καρδιά της πιο επιτυχημένης περιόδου της Kidman βρίσκεται αυτό το ορατόριο ποπ μαξιμαλισμού for the ages του Baz Luhrmann, με την Αυστραλή να σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, υπερυψώνοντας τον εαυτό της σε επίπεδα κλασικής σταρ του σινεμά. Δε γινόταν να αντισταθείς σε αυτό που πούλαγε.

«The Others» (2001)

Τι να πούμε όμως και για την παρουσία της στην κλασική πλέον ταινία τρόμου του Alejandro Amenabar, ένα διαρκές παιχνίδι με βλέμματα, εκφράσεις και κινήσεις το οποίο τελειοποιεί όπως πολύ λίγες έχουν καταφέρει. Ανατριχίλες ακόμη και 16 χρόνια μετά.

«The Hours» (2002)

Δια χειρός Stephen Daldry και με τη συνδρομή της Virginia Woolfe (και της μύτης της) την οποία υποδύθηκε, η Kidman κέρδισε το πρώτο της Όσκαρ για μια ταινία σίγουρα άκρως οσκαρική, αλλά χωρίς κάποιος να μπορεί να αρνηθεί για το πόσο άξιζε αυτή τη βράβευση.

«Dogville» (2003)

Κάπου εδώ η Kidman άρχισε να ανοίγεται και σε φεστιβαλικούς ορίζοντες και ήταν ένας από τους λόγους που το «Dogville» έγινε η πιο δημοφιλής ταινία του Lars von Trier, παρά το πόσο δύστροπη και αντιεμπορική είναι. Όσο για την Kidman, η δουλειά της σε κάτι εντελώς διαφορετικό είναι τόσο καλή που κάνει όλα να προσαρμόζονται γύρω της και όχι το αντίθετο.

«The Stepford Wives» (2004)

Το πόσο τέλεια συνδύασε την εμπορική επιτυχία με τις σωστές επιλογές η Kidman φαίνεται στο 2004 που κλείνει μια ονειρική πενταετία για την ηθοποιό. Από τη μία στο «The Stepford Wives» αφήνει την ψυχρότητα που διαθέτει να λειτουργήσει καταλυτικά και να μετατρέψει ένα κακό φιλμ σε ένα που «βλέπεται»…

«Birth» (2004)

…και από την άλλη στο συγκλονιστικό «Birth» του Jonathan Glazer αιχμαλωτίζει αυτή την ψυχρότητα μέσα σε ένα υπαινικτικό και κάπως σαδιστικό πλαίσιο που δε σου κάνει τίποτα εύκολο αλλά απαιτεί πράγματα από εσένα. Από τις ταινίες και ερμηνεέις που δικαιώθηκαν με την πάροδο του χρόνου.

«Margot at the Wedding» (2007)

Από εκεί και πέρα ξεκίνησε μια ελαφρώς καθοδική πορεία για την Kidman και τις επιλογές της. Δεν είναι ότι δεν βρισκόταν στο προσκήνιο, αλλά κάθε χρόνο θαρρείς πως κατέβαινε και όλο πιο κάτω. Μια από τις σωστές επιλογές της στο δεύτερο μισό των 00s είναι η συνεργασία της με τον Noah Baumbach, που ακόμη και αν δεν είναι από τις καλύτερες δουλειές του, είναι ωραίο να βλέπεις την Kidman να εισέρχεται στο γήινο σύμπαν του.

«Australia» (2008)

Ωραία η ιδέα του Αυστραλού Luhrmann να κάνει μια μεγάλη ταινία για την Αυστραλία με τους επίσης Αυστραλούς Kidman και Hugh Jackman, αλλά ξέχασε να την κάνει και ενδιαφέρουσα. Το «Australia» είναι μια ταινία που θα θυμόμαστε, αυτό όμως για την αποτυχία της.

«Rabbit Hole» (2010)

Εισερχόμενη στη δεκαετία που διανύουμε, η Kidman φαίνεται πως σταμάτησε να ενδιαφέρεται για την εμπορικότητα και έμεινε στις αξιόλογες επιλογές. Για παράδειγμα το «Rabbit Hole» του John Cameron Mitchell είναι μια σκληρή αλλά πάρα πολύ καλή ταινία και η Kidman είναι εντελώς πειστική σε έναν απαιτητικό ρόλο. Όσοι την έχουν δει μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

«The Paperboy» (2012)

Η κινηματογραφική φάση της Kidman στα 10s μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από το «The Paperboy», μια εντελώς pulpy και καλτ ταινία που βρίσκεται στα όρια του «κακού σινεμά» και του «κακού σινεμά που αγαπάμε», ωστόσο δε σε αφήνει αδιάφορο και η Kidman κάνει ό,τι θέλει, ακόμη και αν αυτό είναι να ουρεί πάνω στον Zac Efron. Δεν ξεχνιούνται αυτά.

«Stoker» (2013)

Διοχετεύοντας μερικές από τις καλύτερες στιγμές της από τα τέλη των 90s και τις αρχές των 00s, η Kidman έρχεται να δέσει ιδανικά με το σαδιστικά ερωτικό περιβάλλον που χτίζει ο Park Chan-wook και με την εμπειρία της να αποτελέσει μέρος αυτής της ατμόσφαιρας του φιλμ. Η πιο κοντινή ερμηνεία σε αυτή του «The Others» της καριέρας της.

«Grace of Monaco» (2014)

Οκ, το «Grace of Monaco» είναι μια πάρα πολύ κακή ταινία και ο,τιδήποτε προσπαθεί να πάρει στα σοβαρά καταλήγει απλά αστείο, είναι μια ακόμη περίπτωση ταινίας όμως που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε (όσο και θα θέλαμε) και που ανήκει κοντά στη διαχωριστική γραμμή των «πολύ κακών ταινιών που αγαπάμε». Πάντως σε μια πολύ πρώτη βάση η Kidman δεν ήταν καθόλου κακό κάστινγκ.

«Paddington» (2014)

Σε μια από τις καλύτερες επιλογές της τα τελευταία χρόνια, η Kidman γίνεται η σαδιστική villain τύπου Κρουέλα ντε Βιλ στο «Paddington», μια από τις οικογενειακές ταινίες που σέβονται τον τίτλο τους και προσφέρουν ζεστασιά, αγάπη και διασκέδαση εξίσου σε μικρούς και μεγάλους. Και η Kidman είναι τόσο μα τόσο διαφορετική και απολαυστική σε αυτό που κάνει που συνεισφέρει τα μέγιστα στο τελικό θριαμβευτικό αποτέλεσμα.

«Queen of the Desert» (2015)

Είναι κρίμα –πραγματικά κρίμα- που η Kidman πέτυχε έναν τόσο ανατρεπτικό δημιουργό όπως ο Werner Herzog στην πιο διαδικαστική χολιγουντιανή στιγμή του, ένα φεστιβάλ από χασμουρητά που είχε εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα από αυτά που θα μπορούσε.

«Lion» (2016)

Όπως είπαμε ήδη έχουμε ξεχάσει ότι αυτή η ταινία υπήρξε, όχι γιατί ήταν κακή, απλώς επειδή δεν έκανε τίποτα καινούριο. Έφερε όμως την Kidman στα Όσκαρ μετά από έξι χρόνια και της έδωσε ώθηση για τη φετινή της δυναμική επάνοδο, οπότε υποθέτουμε αυτό είναι κάτι.

«Big Little Lies» (2017)

Από τη σκηνοθεσία, το καστ, το σενάριο, τις αναζητήσεις, την ατμόσφαιρα και τις ερμηνείες, το «Big Little Lies» αποτέλεσε μια ακόμη σπουδαία προσθήκη στο περίφημο οικοδόμημα της σύγχρονης τηλεόρασης. Και η Kidman ήταν απίστευτη στον τρόπο που εξέφρασε με λεπτομερή σωματικότητα την κακοποιημένη σωματικά και ψυχικά σύζυγο, ειδικά όταν όλα γύρω δείχνουν να είναι ιδανικά και σίγουρα δε θα ξεχάσουμε γρήγορα ή εύκολα αυτή τη μίνι σειρά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]