Δεν κρύβουμε την αγάπη μας για τον Κουέντιν Ταραντίνο. Με αφορμή τη νέα του ταινία που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα, επιχειρούμε μια ανασκόπηση στη σημαντική καριέρα του.

Λίγοι σκηνοθέτες της τελευταίας εικοσαετίας έχουν τόσο αναγνωρίσιμη προσωπική σφραγίδα όσο ο Κουέντιν Ταραντίνο. Κάθε ταινία του αποτελεί και μια σημαντική κινηματογραφική δήλωση και παράλληλα προσθέτει ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα που αποκαλούμε «ποπ κουλτούρα». Ο Ταραντίνο δεν κρύβει τις εμμονές του και επιβάλλει τους δικούς του κανόνες στο οσκαρικό σινεμά, φτύνοντας κατάμουτρα οποιαδήποτε μορφή ακαδημαϊσμού.

Φτάνουμε λοιπόν αισίως στην κυκλοφορία της όγδοης ταινίας του με τίτλο «Οι μισητοί 8». Πρόκειται για ένα ανατρεπτικό γουέστερν που διαφέρει ωστόσο αρκετά από το «Django, ο τιμωρός». Καταρχάς είναι τοποθετημένο στα χιόνια και έπειτα η ιστορία δεν εκτείνεται στο χώρο αλλά περιορίζεται μέσα σε μια καλύβα. Είναι περιττό να αναφέρουμε πως αδημονούμε, οπότε μέχρι την Πέμπτη 7 Ιανουαρίου όταν και η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες, τι καλύτερο από μια αξιολογική ανασκόπηση των προηγούμενων επτά φιλμ του αγαπημένου μας δημιουργού.

8) «Death Proof» (2007)

Όσον αφορά το στυλιζάρισμα, τα χρώματα και την αγνή διασκέδαση, το «Death Proof» είναι μια χαρά ταινία. Συγκρίνοντάς την όμως με τις υπόλοιπες δουλειές του Ταραντίνο, είναι αυτή που υστερεί περισσότερο αφού χάνει ως προς την έλλειψη προσανατολισμού και βάθους. Πάντως ακόμη κι έτσι είναι μια από τις πιο καυτές ταινίες του αιώνα και σίγουρα προτείνεται σε ποδολάγνους (στην κατηγορία των οποίων ανήκει και ο Ταραντίνο όπως έχει αποδείξει πολλάκις).

7) «Jackie Brown» (1997)

Ίσως η πιο αδικημένη ταινία στη φιλμογραφία του Ταραντίνο, αλλά όταν βρίσκεσαι ανάμεσα από το «Pulp Fiction» και το «Kill Bill Volume 1», τότε καλή τύχη στην πρπσπάθειά σου να ξεχωρίσεις. Βασισμένο στο «Rum Punch» του Έλμορ Λέοναρντ, το «Jackie Brown» ανατρέπει την ιστορία και τοποθετεί τη δράση από το Μαϊάμι στο Λος Άντζελες, αλλάζοντας την κεντρική ηρωίδα από λευκή σε μαύρη. Η επιστροφή της Παμ Γκριρ ήταν θεαματική και ένα γεμάτο καστ στηρίζει δυναμικά το οικοδόμημα, απλά ο χρόνος δεν ήταν στο πλευρό της «Jackie Brown» η οποία χάθηκε στη λήθη της έως τώρα πορείας του Ταραντίνο.

6) «Kill Bill: Vol. 2» (2004)

Η συνέχεια του «Kill Bill» είναι ένα καθόλα σωστό σίκουελ που χάνει στα σημεία από τον προκάτοχό του και αυτό είναι από μόνο του ένα σημαντικό επίτευγμα. Δε διαθέτει την ενέργεια και τη φρεσκάδα της πρώτης ταινίας, προσθέτει περισσότερη πλοκή παρά δράση, αλλά η ένταση της τελικής αναμέτρησης με τον Bill είναι αδιαπραγμάτευτη και ακόμη περιμένουμε να δούμε μια ταινία του Σούπερμαν όπως ορίστηκε από τον Ταραντίνο.

5) «Django, ο τιμωρός» (2012)

Από τις πιο επιτυχημένες ταινίες του Ταραντίνο, η οποία του χάρισε το δεύτερο Όσκαρ Σεναρίου. Ως γουέστερν, ανατρέπει κάθε τι που έχουμε δει στο είδος και με έξοχο στυλιζάρισμα, μπόλικες δόσεις αίματος και μια πρωτότυπη ιστορία που σου κρατά το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, έχουμε να κάνουμε με μια ένεση αδρεναλίνης. Σαν ταινία σίγουρα έχει τα ελαττώματά της που προκύπτουν από το πάθος και τον υπερβάλλοντα ζήλο που επιδεικνύει ο Ταραντίνο, αλλά όλα διαγράφονται από το πόσο διασκεδαστικό είναι το τελικό αποτέλεσμα.

4) «Kill Bill Volume 1» (2003)

Η πρώτη γνωριμία μας με τη Νύφη παραμένει αξέχαστη. Είναι τέτοια η σύλληψη και τόσο καλή η απόδοση που δε γίνεται να μη συγκινηθείς από την πολύχρωμη και χορογραφημένη βία του φιλμ, καθώς και από την ποιητικότητα με την οποία προσεγγίζεται η αιματοβαμμένη ιστορία. Ταινία-ορόσημο για τα 00s.

3) «Reservoir Dogs» (1992)

Υπάρχουν σκηνοθετικά ντεμπούτα και υπάρχει και το «Reseervoir Dogs». Ο Ταραντίνο δε σπατάλησε καθόλου χρόνο και χτύπησε κατευθείαν την πόρτα του mainstream, πετυχαίνοντας να αναδειχθεί καλτ σύμβολο με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Το «Reservoir Dogs» είναι ένα ωμό θρίλερ δωματίου, το οποίο με χαμηλό μπάτζετ αλλά με φαντασία και τις καλύτερες προθέσεις, κατάφερε να προτάξει όλα τα χαρακτηριστικά μιας σπουδαίας καριέρας που ανοιγόταν μπροστά.

2) «Pulp Fiction» (1994)

Τι άλλο μένει να ειπωθεί για αυτή την ταινία; Έχουν περάσει σχεδόν 22 χρόνια και παραμένει τρομακτικά σύγχρονη, ίσως γιατί κάπου εδώ δόθηκε ο ορισμός για το τι εστί μοντέρνο, δίχως να έχει ξεφτίσει καθόλου έως σήμερα. Αν υπάρχει ένα μόνο ψεγάδι, αυτό έχει να κάνει με το πόσο κακός ηθοποιός είναι ο ίδιος ο Ταραντίνο, αλλά είναι τόσο κακός που μπαίνει στη σφαίρα του καλτ. Κάπως έτσι γεννιούνται οι μύθοι.

1) «Άδωξοι μπάσταρδη» (2009)

Η πιο ιδιαίτερη ταινία του Ταραντίνο. Σίγουρα, το στίγμα του είναι εμφανές σε κάθε σκηνή, αλλά όσον αφορά την ποικιλία και το νοηματικό πλούτο, οι «Άδωξοι μπάσταρδη» είναι η λιγότερο προφανής δουλειά του. Διαπερνά όσο και ενώνει κινηματογραφικά είδη και αποτίνει φόρο τιμής στο ίδιο το σινεμά. Το «Pulp Fiction» είναι πιο εικονικό, αλλά σε επίπεδο κλίμακας εδώ βρίσκεται μια απόπειρα για magnum opus, η οποία στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Και αν διαφωνείτε με αυτό, απλά ξαναδείτε τη σκηνή στο μπαρ.

Η ταινία «Οι μισητοί 8» θα βγει στις αίθουσες στις 7 Ιανουαρίου, από την Odeon.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]