Μια προσιτή και σκοτεινή όπερα δωματίου για τον έρωτα και την απώλεια.

Είναι γεγονός πως οι Έλληνες, ως κοινό δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το είδος της όπερας. Ωστόσο, η παράσταση Raven Revisited του συνθέτη Κωστή Κριτσωτάκη που παρουσιάζεται στο «Θέατρο της οδού Κυκλάδων- Λευτέρης Βογιατζής» είναι λες και αντλεί εκφραστική δύναμη, και άρα αμεσότητα, από τον σύγχρονο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται και αποδίδεται. Αυτό που βλέπουμε άλλωστε στη σκηνή μοιάζει περισσότερο με υβρίδιο, ένα είδος μεταξύ της όπερας και του μουσικού θεάτρου, το οποίο οι δημιουργοί του περιγράφουν ως «μία σύγχρονη, μονόπρακτη όπερα δωματίου νεορομαντικού ύφους που αποτελείται από τρία μέρη για δυο τραγουδιστές, έναν αφηγητή, χορωδιακό σύνολο και πιάνο». 

«Και η ψυχή δεν θα μπορέσει από τούτη τη σκιά να ξεφύγει- ποτέ πια» 
Βασικός άξονας της παράστασης είναι η ποίηση του Έντγκαρ Άλαν Πόε και το πιο διάσημο έργο του, το Κοράκι. Όμως η ιστορία που ακούμε και βλέπουμε δεν περιορίζεται μόνο στο Κοράκι, μιας και η Νίνα Ράπη που υπογράφει το λιμπρέτο δημιουργεί μια σύνθεση διαφορετικών έργων του Πόε αντλώντας υλικό από πολλά ποιήματα.  

Η ποίηση του Πόε είναι εμποτισμένη με την αίσθηση της απώλειας και της κατάστασης που αυτή συνεπάγεται για τον ψυχισμό του συγγραφέα. Ο Πόε από μικρός ξεκίνησε να χάνει τη μία μετά την άλλη τις γυναίκες της ζωής του. Η «κατάρα» ξεκίνησε με τη μητέρα του, για να συνεχιστεί με τη θετή του μητέρα και να κλείσει με την πολυαγαπημένη του γυναίκα. Όλες έφυγαν σε νεαρή ηλικία και όλες χτυπημένες από τη φυματίωση. Έτσι δημιουργεί μια προσωπικότητα που μέσα της ενσωματώνει και ενσαρκώνει και τις τρεις αυτές φιγούρες. Αλλά περισσότερο από όλες, αυτό το μυθικό πρόσωπο είναι κυρίως η ίδια η απώλεια.  

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και στην παράσταση το μοτίβο της απουσίας αποκτά κεντρική θέση. Όλα όσα εκτυλίσσονται πάνω στη σκηνή αποτελούν τελικά ένα επαναλαμβανόμενο αποχωρισμό ενός αγαπημένου γυναικείου προσώπου που ονομάζεται Λενόρ. Έτσι επί σκηνής βλέπουμε τη Λενόρ να πεθαίνει. Λίγο μετά βλέπουμε τη φυματίωση να τη χτυπάει και να αρχίζει να βήχει ενώ κόκκινες κηλίδες λερώνουν το ύφασμά της. Αργότερα τη βλέπουμε να παντρεύεται τον Άδη. Η Λενόρ έχει πολλά πρόσωπα και πεθαίνει πολλές φορές για να την αναστήσει ξανά στη συνέχεια ο Ποιητής, η φιγούρα του Πόε, στον ονειρικό κόσμο που χτίζει για να αντέξει την απώλεια.  

«Δεν ήμουν ποτέ όπως οι άλλοι. Από παιδί πάντα αλλιώτικος ήμουν» 
Μέσα σ' αυτόν τον κόσμο του φανταστικού και την γοτθικής αισθητικής ατμόσφαιρα ξετυλίγεται το δράμα του Ποιητή, ο οποίος παλεύει ανάμεσα σε δύο εαυτούς, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, ανάμεσα στο όνειρο και τις αναμνήσεις. Αυτός ο χώρος φωτίζεται από το σκοτάδι, με τους φωτισμούς του Κώστα Μπεθάνη να το σιγοντάρουν και τη μουσική του Κωστή Κριτσωτάκη (και μουσική διεύθυνση του Ανδρέα Τσελίκα). Η σκοτεινή ομορφιά της ποίησης του Πόε τελικά εντάσσεται στις μελωδίες της παράστασης (στο πιάνο οι Κωστής Κριτσωτάκης και Θοδωρής Ιωσηφίδης).

Η ομάδας όπερας The Medium Project που ενσαρκώνει τον σκοτεινό κόσμο του Πόε, και όλα τα στοιχεία της παράστασης σε κάνουν να ζεις και συ για λίγο στον εμμονικό σπαραγμό του Ποιητή για την απώλεια της αγαπημένης του. Όλος ο υπερρεαλιστικός πένθιμος κόσμος σκηνοθετείται από την Ράια Τσακηρίδη, υπό τη δραματουργία της Μαρίνας Μέργου, προσεκτικά (χωρίς να κλέβει «χώρο» από τη μουσική της παράστασης) με λεπτομέρεια (π.χ. γίνονται αναφορές στη μαθηματική προσέγγιση του Πόε για τη σύνθεση των ποιημάτων του) και δυναμισμό (εκμεταλλευόμενη το πρακτικό σκηνικό- διπλά πρακτικό αν αναλογιστεί κανείς τον περιορισμένο χώρο της σκηνής- του Παύλου Θανόπουλου και τη μετρημένα συντονισμένη κίνηση της Φωτεινής Πασσά). 

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]

Info
Έως 17/6
Δευτέρα, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 21:15
«Θέατρο της οδού Κυκλάδων- Λευτέρης Βογιατζής» 
Τηλέφωνο: 210 821 7877