Χθες, ως σωστή αλλά καθυστερημένη χρονικά σινεφίλ, είπα να δω επιτέλους και εγώ το «True Detective», που όλοι τόσο καιρό γύρω μου επιμένουν (προκειμένου να με πείσουν) να μου λένε με ενθουσιασμό τη βλακώδη φράση «δεν υπάρχει αυτή η σειρά».

Καταρχήν να εκμυστηρευτώ κάτι. Δε μου αρέσει καθόλου – μα καθόλου- να περνάω από την ψυχαναγκαστική αυτή διαδικασία της μόδας των σειρών, που σχεδόν επιβάλλεται να το δεις επειδή στο λένε οι άλλοι. Τι εννοώ; Ως άνθρωπος, στο συγκεκριμένο θέμα λειτουργώ ακόμα αντιδραστικά, σαν έφηβη.

Δηλαδή, όσο λένε οι γύρω μου ότι αυτή η σειρά είναι επική και πρέπει να τη δω άμεσα (και όλοι μιλούν για αυτή στις συναθροίσεις φίλων και εσύ κάθεσαι και χαμογελάς στην άκρη σου ως άσχετος) τόσο δε μπαίνω στη διαδικασία να το κάνω. Θέλω το χρόνο μου. Πες το παραξενιά, ιδιοτροπία, αναχρονισμό έστω. Εγώ επιμένω να τη δω όποτε μου έρθει η διάθεση.

Έτσι και για το «Τrue Detective». Τι καλύτερο από Κυριακή με φθινοπωρινό καιρό να λιώσεις στην κυριολεξία στον καναπέ; Και από τους τίτλους αρχής ακόμα του πρώτου επεισοδίου να περιμένεις εναγωνίως να δεις το επόμενο;

Αυτό έπαθα και εγώ. Και έγινα σαν όλους αυτούς που με «έπρηξαν» τόσο καιρό, δες το και δες το. Ε, δες το και συ λοιπόν πλέον γιατί ειλικρινά αξίζει να δεις μία από τις πιο έξυπνες και άρτια φτιαγμένες τηλεοπτικές παραγωγές.

Η σειρά που δημιούργησε ο Nic Pizzolatto είναι καθηλωτική. Αν και στην αρχή μου έδωσε την αίσθηση ότι είναι λιγάκι παλιακή και πιο "ποιοτική" παρά εμπορική με την έννοια της καλλιτεχνικής οπτικής ενός φιλμ, σύντομα οι καταιγιστικές εξελίξεις διεύψευσαν τα πάντα.

Το σενάριό του είναι ιδιαίτερο, ζοφερό, σκοτεινό με την κεντρική ιστορία – την εξιχνίαση ενός τελετουργικού φόνου- να γίνεται καμβάς για να δημιουργηθούν παράλληλες ιστορίες. Οι ζωές των πρωταγωνιστών Matthew McConaughey και Woody Harrelson μπλέκουν αρμονικά, αβίαστα σε μία αφηγηματική εξιστόρηση των ίδιων, 17 χρόνια μετά την πολύκροτη υπόθεση που κλήθηκαν να εξιχνιάσουν. Και πιστέψτε με, μετά βίας συγκρατούμαι να μην αποκαλύψω το οτιδήποτε.

Οι ερμηνείες τους είναι υπέροχες. Αψεγάδιαστες. Διαφορετικοί μεταξύ τους, ολοκληρωτικά αντίθετοι στην ουσία, αναπτύσσουν μία σχέση ανάγκης και αλληλεξάρτησης κάνοντάς σε να αντιλαμβάνεσαι αυτό το «he’s my partner» των αμερικανών αστυνομικών, που ο ένας χρωστά τη ζωή του στον άλλον.

Ναρκωτικά, δολοφονίες με θρησκευτική ευλάβεια, πορνεία, απιστία, διαζύγια, ληστείες. Όλα τα έχει η σειρά σε μία απόλυτη αρμονία. Λες και είναι το πιο καθημερινό πράγμα στον κόσμο. Το ότι είναι μια σειρά που θα σου μείνει, το καταλαβαίνεις από τους τίτλους αρχής. Είναι από τους πιο καλλιτεχνικούς, ιδιαίτερους που έχω δει ποτέ μου. Η συνοδεία της μουσικής (του soundtrack) δημιουργεί όλη εκείνη την αγωνία και την ψυχολογική ένταση ότι ακολουθεί κάτι πολύ καλό. Και αν είναι έτσι οι τίτλοι, φαντάσου τι θα συμβαίνει στα επεισόδια.

Τα ωριαία αυτά αυτόνομα σχεδόν επεισόδια, που το καθένα έχει να αφηγηθεί μία ιστορία, εξελίσσοντας παράλληλα την κεντρική ιδέα της δολοφονίας μιας νεαρής κοπέλας. Αλλά δε θυμίζει την κλασική ροή μιας τηλεοπτικής σειράς. Είναι ο κινηματογράφος ο ίδιος στην οθόνη του σπιτιού σου. Η αισθητική ενός νέου εξαιρετικού σινεμά. Είναι σα να βλέπεις μία αγαπημένη σου ταινία και κάθε φορά που την ξαναβλέπεις έχει γίνει και κάτι ακόμα. Σα να μην τελειώνει ποτέ.

Σε επίπεδο των πολυσυζητημένων πλέον ερμηνειών των πρωταγωνιστών του, οι McConaughey και Harrelson είναι καθηλωτικοί – ειδικά ο πρώτος. Ο ένας ορθολογιστής, άθεος, πραγματιστής, ο άλλος ένας συμβατικός τύπος, με την κλασική οικογένεια (γυναίκα, δύο παιδιά και μία ερωμένη), αντίστοιχα. Θα ταιριάξουν επειδή ακριβώς είναι τόσο αντίθετοι. Λειτουργούν συμπληρωματικά ο ένας στον άλλον. Ο McConaughey, ο οποίος μας ξανασυστήθηκε μέσα από την οσκαρική του ερμηνεία στο »Dallas Buyers Club», εκπλήσσει για μία ακόμα φορά.

Με έκανε να αναιρέσω, σχεδόν να ντραπώ που τόσο καιρό τον έβλεπα προκατειλημμένα: το ψώνιο του Χόλιγουντ με το 6 pack και τίποτα παραπάνω. Τελικά είναι πολλά παραπάνω (με το 6 pack, που λειτουργεί επικουρικά και όχι ανασταλτικά πλέον). Προσωπικά θεωρώ ότι η σειρά είναι γραμμένη πάνω του και ο Harrelson- ο οποίος έχει πάντα έναν «Γεννημένο Δολοφόνο» στο βλέμμα του-  υπάρχει για να προσφέρει τις απαραίτητες ισορροπίες στο σενάριο. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι ο Harrelson δεν είναι ερμηνευτικά υπέροχος.

Απλά θεωρώ ότι το σενάριο ίσως τον αδικεί- τουλάχιστον μέχρι το μισό 5ο επεισόδιο που κατάφερα να δω μέσα σε μία μέρα – υπενθυμίζω τα επεισόδια είναι ωριαία.

Τελικά, με τέτοιου είδους σειρές που γυρίζονται τα τελευταία χρόνια (σε επίπεδο, σκηνοθεσίας, σεναρίου, αισθητικής αλλά και διάρκειας, τέρμα τα 25άλεπτα επεισόδια) οι τηλεοπτικές παραγωγές μάλλον ευελπιστούν να πάρουν τα ηνία από την 7η Τέχνη. Πάντως να μου το θυμηθείτε, ίσως και ο δολοφόνος να φαίνεται από τους τίτλους αρχής. Και αυτό δεν είναι spoiler απλά εικασία.

Όσο για μένα, εύχομαι να μην είχα αποκοιμηθεί και να είχα τελειώσει μονομιάς τον πρώτο τηλεοπτικό κύκλο. Αλλά και σήμερα μέρα είναι.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]