Η περίπτωση της ταινίας Cake συγκαταλέγεται σε αυτές που, πριν βγάλεις συμπεράσματα βλέποντάς την, έχεις προκαταλήψεις.

Μια ταινία για την κατάθλιψη μιας πλούσιας γυναίκας, την προσωπική της τραγωδία, την εμμονή της με την αυτοκτονία κάποιου γνωστού της προσώπου και κερασάκι στην τούρτα την κεντρική ερμηνεία της Jennifer Anniston. Βλέπεις και το κοινό του εξωτερικού να είναι απόλυτα διχασμένο και να της δίνει τη βάση για βαθμολογία, όλα τα απαγορευτικά είναι υψωμένα.

Όταν, όμως τελειώσει, συνειδητοποιείς πως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα, όχι μόνο όσο νόμιζες πως θα ‘ναι, αλλά και αντικειμενικά δεν πρόκειται για καθόλου κακή περίπτωση. Μια ιστορία αποδοχής του παρελθόντος, λύτρωσης και συνέχειας της ζωής δεν ακούγεται καθόλου πρωτότυπη στις μέρες μας, αντιθέτως κάποιος μπορεί και να μίλαγε περί κλισέ και αδικαιολόγητης αισιοδοξίας. Η αλήθεια είναι πως η πλοκή της δεν ξεφεύγει και πολύ από το γενικό κανόνα, όλο το παζλ είναι σχεδόν προβλέψιμο. Από το χαρακτήρα της ηρωίδας και το παρελθόν της μέχρι την τροπή που θα πάρουν τα γεγονότα, τα πάντα μοιάζουν υπερβολικά «κανονικά». Ας είμαστε, όμως, και λίγο δίκαιοι και ας δούμε πώς αυτά καταγράφονται.

Όλα τα κλισέ που εμπεριέχονται στο Cake είναι ποτισμένα με μια δόση μακάβριου μαύρου χιούμορ, indie καταβολών και προκαλούν από ένα ελαφρύ μειδίαμα μέχρι κάποια διάσπαρτα γέλια. Ο διαχωρισμός πραγματικού και φανταστικού, παρότι είναι εύκολα κατανοητός, χρησιμοποιείται με επίγνωση, όπου κρίνεται αναγκαίος και χωρίς να το παρακάνει με ανούσια για τη συγκεκριμένη περίπτωση εγκεφαλικά παιχνίδια. Κάθε πλάνο, εκτελεστικά μιλώντας, είναι άρτιο στην απεικόνισή του και καταφέρνει να αποδώσει με κατάλληλο τρόπο την κυνική πλευρά της μιζέριας, όπως και την πιο ευαίσθητη και μελοδραματική της, όταν τελικά κρίνεται σκόπιμο να γίνει κάπως πιο «ανθρώπινη».

Οι χαρακτήρες μπορεί να μην είναι ούτε απόλυτα ρεαλιστικοί, μα ούτε και αλληγορικά αποστασιοποιημένοι ή παραπάνω πρωτότυποι από το μέσο όρο, μα τουλάχιστον στηρίζονται από περίφημες ερμηνείες για να μην γίνουν άχρωμοι. Και, μιας και αναφερθήκαμε στις ερμηνείες, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην Jennifer Aniston. Η Rachel από τα Φιλαράκια έγινε πιο σιωπηλή, πιο κυνική, έμεινε το ίδιο εγωίστρια και πρόσθεσε στο στυλ της άψογους μελανούς τονισμούς.

Όταν μιλάει, ή είναι απόλυτα ειλικρινής με τα συναισθήματά της, είτε παραμένει σε μια σιωπηλή κατάσταση και αποπνέει μια αίσθηση βασανισμού. Μαζί με τη φιλάνθρωπη και ευγενική ψυχή της Adriana Barraza, αλληλοσυμπληρώνονται και καταλήγουν ένα ευπρόσδεκτο δίδυμο σε αυτή τη μαύρη βερσιόν του buddy flick. Τούρτα; Ίσως, μα σίγουρα νόστιμη και, μάλιστα, με σπιτικό γλάσσο.

Δείτε το τρέιλερ, όπως αυτό κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Daniel Barnz. Πρωταγωνιστούν: Jennifer Aniston, Adriana Barraza, Anna Kendrick. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας