Αυτή την εβδομάδα ο Τομ Χάρντι τα βλέπει… «διπλά» στους «Δίδυμους θρύλους» και εμείς αξιολογούμε τις κορυφαίες ερμηνείες του.

Ο Τομ Χάρντι είναι από αυτές τις περιπτώσεις ηθοποιών που τους ζουν τους ρόλους του. Έχουν περάσει πέντε χρόνια αφότου έγινε ευρέως γνωστός μέσα από το «Inception» και έκτοτε δεν έχει αφήσει καμία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη.

Έχει εξελιχθεί αργά και σταθερά σε ένα από τα κορυφαία ονόματα του Χόλιγουντ και αυτό χωρίς να ρίξει τα δικά του στάνταρ στις επιλογές του. Απλά ξέρεις πως ό,τι και αν αναλάβει θα το φέρει στα μέτρα του και το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό. Διαθέτει ένα σκοτεινό παρελθόν καταχρήσεων που τον κάνει να εκτιμά ακόμη περισσότερο το παρόν και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι τα καλύτερα είναι μπροστά του.

Αυτή την εβδομάδα ο Χάρντι μας έρχεται… διπλός, αφού στις αίθουσες κυκλοφορεί η ταινία «Δίδυμοι θρύλοι», στην οποία ο Βρετανός υποδύεται τους δίδυμους μαφιόζους Ρόνι και Ρέτζι Κρέι, οι οποίοι μεσουράνησαν στο Λονδίνο του 1960. Δοθείσης της ευκαιρίας λοιπόν, ας κάνουμε μια αναδρομή στη σημαντική καριέρα του Χάρντι μέσα από τις πέντε κορυφαίες ερμηνείες του.

Καταρχάς ας μιλήσουμε ξεκάθαρα. Τρία χρόνια μετά, μπορούμε να λέμε ότι το τρίτο μέρος της τριλογίας του Μπάτμαν δια χειρός Κρίστοφερ Νόλαν είναι η χειρότερη ταινία του με πολλές χτυπητές αδυναμίες. Ένας από τους λόγους που το τελικό αποτέλεσμα μετριάζεται είναι η παρουσία του Τομ Χάρντι στο ρόλο του Μπέιν. Μπορεί να μην είναι ο Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ (και πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε;), αλλά διαθέτοντας μόνο τα μάτια του και μια φωνή πολύ βαθιά ακόμη και για τα δεδομένα του, καταφέρνει να γίνει τρομακτικός και να νιώσεις την απειλή του, μέχρι που όλη αυτή η ενέργεια ξοδεύεται τόσο άγαρμπα στον τρόπο που βγαίνει από τη μέση στο τέλος του φιλμ. Ας είναι. Χωρίς αυτόν θα δυσκολευόμασταν να φτάσουμε ως εκεί.

Η πιο ακραία ερμηνεία του Χάρντι, η οποία αποδεικνύει περίτρανα πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να πάει ώστε να αναδείξει τους χαρακτήρες του. Σαν ταινία δεν έχει να πει κάτι συγκεκριμένο, αλλά ο σουρεαλισμός που προκύπτει από την άναρχη δομή της και η οριακή ερμηνεία του Χάρντι κάνουν το «Bronson» μια ξεχωριστή εμπειρία που δε συναντάς συχνά.

Σύμφωνοι, ο Mad Max ταυτίστηκε με τον Μελ Γκίμπσον. Αν θέλουμε όμως έναν Mad Max που αποτελεί πραγματικά εκφραστής της μετα-αποκαλυπτικής σύλληψης του Τζορτζ Μίλερ, τότε ο Τομ Χάρντι είναι ο άνθρωπός μας. Βρώμικος και πειστικός όσον αφορά τις εμπειρίες που κουβαλάει από έναν τέτοιο κόσμο, αρκεί που βρίσκεται εκεί για να στηθεί γύρω του το πιο ευφάνταστο blockbuster των τελευταίων ετών. Δε βλέπουμε την ώρα για τη συνέχεια.

Αν το «Warrior» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες πάλης που έχουμε δει εδώ και αρκετά χρόνια, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στον Τομ Χάρντι. Θα μπορούσε να μείνει στο καθαρά σωματικό κομμάτι της ερμηνείας του και δε θα του έλεγε και κανείς τίποτα, ωστόσο αποφασίζει να εμβαθύνει και σε πολλά σημεία θαρρείς ότι αναμετράται με φαντάσματα του δικού του παρελθόντος. Εκμηδενίζει τον Τζόελ Έτζερτον σε μια επιβλητική ερμηνεία από όπου κι αν την πιάσεις.

Από τα πιο εντυπωσιακά one-man show που έχουμε δει στο σινεμά, το «Locke» («Σε λάθος χρόνο» η ελληνική μετάφραση) δύσκολα θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα με οποιονδήποτε άλλο ηθοποιό πέραν του Τομ Χάρντι. Μια νυχτερινή διαδρομή με το αυτοκίνητο γίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξετυλιχθεί κάθε αρετή του Βρετανού και το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό με όλη τη σημασία του όρου. Θρίαμβος μέσα από ψίθυρους και σκιές.

Η ταινία «Δίδυμοι θρύλοι» θα βγει στις αίθουσες στις 5 Νοεμβρίου, από τις Spentzos/Seven.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]