Η σειρά του BBC διαδίδεται από στόμα σε στόμα και περιμένει να γίνει το επόμενό σας κόλλημα.

Οι τηλεοπτικές πρεμιέρες του φθινοπώρου έχουν ξεκινήσει να έρχονται και ξεχωρίσαμε ήδη το «Atlanta» του Ντόναλντ Γκλόβερ. Στην προσπάθεια να είμαστε όμως ενημερωμένοι για ό,τι καινούριο κυκλοφορεί, είναι σημαντικό να μην προσπεράσουμε σειρές οι οποίες προβλήθηκαν το καλοκαίρι και δεν απέκτησαν το hype που θα μπορούσαν. Βέβαια, η περίπτωση του «Fleabag» είναι ιδιάζουσα. Τα έξι επεισόδια της πρώτης σεζόν προβλήθηκαν από το BBC Three μέσα στον Αύγουστο και η σειρά αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στην Αμερική στις 16 Σεπτεμβρίου μέσω της πλατφόρμας του Amazon.

Οι βρετανικές σειρές βρίσκουν πιο δύσκολα το κοινό τους σε σχέση με τις αμερικανικές, κυρίως γιατί πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (βλέπε «Doctor Who» και «Sherlock») οι επιταγές τις ποπ κουλτούρας έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ωστόσο το «Fleabag» έχει συζητηθεί αρκετά από κόσμο που το είδε και διαδίδεται από στόμα σε στόμα, κάτι απολύτως λογικό γιατί είναι μια σειρά που δύσκολα δε θα την αγκαλιάσεις. Ας μιλήσουμε όμως περί τίνος πρόκειται.

Δημιουργός του «Fleabag» είναι η Φίμπι Γουόλερ Μπριτζ, με τη σειρά να αποτελεί διασκευή ενός δικού της ομότιτλου βραβευμένου θεατρικού έργου από το 2013. Η 31χρονη ηθοποιός, συγγραφές και σκηνοθέτης πρωταγωνιστεί ως μια γυναίκα της μεσαίας βρετανικής τάξης, λίγο μετά τα 30, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον ξαφνικό χαμό της καλύτερής της φίλης. Διαχειρίζεται ένα café που είχαν ξεκινήσει μαζί οι δύο τους στο Λονδίνο, ενώ η προσωπική της ζωή πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Χωρίζει από το φίλο της με τον οποίο συζούσε και για να μη μείνει μόνη με τις σκέψεις της αποφασίζει να βάλει στο κρεβάτι της τον πρώτο τυχόντα. Η αδερφή της είναι παντρεμένη και θεωρητικά έχει βάλει τη ζωή της σε μια τάξη και ο πατέρας τους έχει παντρευτεί ξανά μετά το θάνατο της μητέρας τους, με τη μητριά τους να μην τη συμπαθεί καθόλου.

Εκ πρώτης όψεως το «Fleabag» μοιάζει με μια βρετανική εκδοχή του «Girls» της Λένα Ντάναμ. Είναι αρκετά «βρώμικο» και δε φοβάται να είναι ωμά αληθινό. Ήδη από την εναρκτήρια σκηνή σε βάζει στο κλίμα για το τι πρέπει να περιμένεις στη συνέχεια. Η Fleabag «σπάει» τον τέταρτο τοίχο και απευθύνεται στο κοινό και για αυτό το λόγο δενόμαστε γρήγορα μαζί της. Μπορεί να μη συμφωνούμε με πολλές πράξεις της και να θεωρούμε ότι υποβιβάζει τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά εν τέλει μας ανοίγεται τόσο που την καταλαβαίνουμε.

Ίσως τα έξι επεισόδια διάρκειας 25 λεπτών να σας φαίνονται εκ πρώτης όψεως λίγα για να γίνει μια σωστή ανάπτυξη χαρακτήρα και να ενδιαφερθείς για το τι συμβαίνει, αλλά αυτό εδώ δεν είναι πρόβλημα αφού η σειρά αξιοποιεί πλήρως το χρόνο που έχει στη διάθεσή της. Στα πρώτα τρία επεισόδια παρακολουθούμε τη ζωή της Fleabag στο Λονδίνο καθώς αποκτά εθισμό στο σεξ και αν και νομίζει πως διαθέτει τον έλεγχο της ζωής της, δε θέλει να συνειδητοποιήσει ότι τον έχει χάσει προ πολλού. Στο δεύτερο μέρος της σεζόν αυτό γίνεται κατανοητό μέσα από τρία εξαιρετικά επεισόδια σπουδαίας τηλεοπτικής αρχιτεκτονικής. Πρώτα μια εκδρομή αναψυχής με την αδερφή της σε ένα ησυχαστήριο στην εξοχή, έπειτα ένα οικογενειακό γεύμα και στο τέλος μια έκθεση ερωτικής τέχνης θα αποτελέσουν το σκηνικό της αποδόμησης, το οποίο είναι τόσο σκληρό ώστε κάποιες σκηνές να θες να βάλεις το χέρι σου μπροστά από τα μάτια σου από ντροπή.

Η Fleabag είναι μια γυναίκα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φάσμα της μοναξιάς και γύρω από αυτή τη μάχη που δίνει περιστρέφεται όλη η σειρά. Ξεκινά ως κωμωδία και ακόμη και αν διατηρεί δυνατό το κωμικό της στίγμα μέχρι το τέλος, στην πορεία συνειδητοποιείς πως αυτό είναι καμουφλάζ για το δράμα που βρίσκεται στο επίκεντρο. Ακριβώς επειδή η Fleabag νιώθει τόσο μόνη και δεν μπορεί να ξεπεράσει το χαμό της φίλης της, αισθάνεται ότι όλα θα πάνε καλά όσο συνεχίζει και βρίσκει άνδρες διατεθειμένους να κάνουν σεξ μαζί της. Όταν κάποιος τη ρωτά ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος της αυτή απαντά «να χάσει το συνάλλαγμα της νεότητας» και αυτό είναι το κλειδί για να αναλύσεις τη σειρά.

Ποιος δε θέλει να είναι για πάντα νέος; Η ιδέα των γηρατειών προκαλεί κρύο ιδρώτα στη σκέψη για τους περισσότερους ανθρώπους, για την ηρωίδα μας όμως το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Αδυνατώντας να επικοινωνήσει βαθύτερα με τους ανθρώπους γύρω της, εμμένει στο να σχηματίζει επιφανειακές σαρκικές σχέσεις με όποιον είναι διαθέσιμος, ελπίζοντας να καλύψει έτσι τα κενά της. Η πρακτική της όμως είναι σαν να βρίσκεσαι στην έρημο χωρίς νερό και να πίνεις Coca Cola. Αργά ή γρήγορα το πρόβλημα θα εμφανιστεί. Και η ιδέα ότι κάποια μέρα δε θα μπορεί να έχει ούτε αυτό είναι τρομακτική και συνώνυμη με τον φυσικό θάνατο.

Το φινάλε της σεζόν είναι ένα από τα πιο σκληρά τηλεοπτικά επεισόδια της χρονιάς, πετυχαίνοντας να αποτυπώσει με τον πιο αληθινό τρόπο την απόλυτη μοναξιά. Αντιλαμβάνεσαι το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Fleabag και δε θες να ευχηθείς ούτε στον εχθρό σου να βρεθεί σε αντίστοιχη θέση. Και η Φίμπι Γουόλερ Μπριτζ κάνει εξαιρετική δουλειά να αναδείξει και τα κωμικά στοιχεία της σειράς, αλλά και να σε συγκλονίσει με το δράμα της πρωταγωνίστριας. Εκτός από το «Fleabag» δημιούργησε και το sitcom «Crashing» για το Channel 4 και είναι ένα πρόσωπο που έχει όλα τα φόντα να μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον. Στους υπόλοιπους ρόλους της σειράς ξεχωρίζουμε τον χαρακτηριστικό Αμερικανό κωμικό Μπρετ Γκέλμαν στο ρόλο του συζύγου της αδερφής της Fleabag, τον οποίο σίγουρα κάπου αλλού θα έχετε ξαναπετύχει, και φυσικά δεν περνά απαρατήρητη η σταθερά καλή Ολίβια Κόλμαν στο ρόλο της μητριάς.

Το καλό με το «Fleabag» είναι ότι διαρκεί μόνο τρεις ώρες, αλλά αυτό είναι και το κακό, αφού θα δεθείς τόσο με την πρωταγωνίστρια ώστε θα θες κι άλλο και δε θα μπορείς να περιμένεις για την επόμενη σεζόν, η οποία ελπίζουμε πως θα έρθει κάποια στιγμή. Μην περιμένετε μια σειρά που θα σας διασκεδάσει, όσο και αν οι αρχικές της προθέσεις μπορεί να δείχνουν κάτι τέτοιο. Θα σας μαυρίσει την ψυχή, αλλά η σπουδή που πραγματοποιεί πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και στο άγχος που μπορεί να έχει κάποιος που βρίσκεται σήμερα στα 30s του έχουν να σου πουν μόνο αλήθειες. Θα νιώσετε πως κάνατε μια καινούρια φίλη και όλοι ξέρουν κατά βάθος πως οι πραγματικοί φίλοι δεν είναι εκεί για να χαϊδεύουν αυτιά μα για να μας συνεφέρουν στην πραγματικότητα για να εκτιμούμε αυτά που έχουμε. Και το «Fleabag’ κάνει ακριβώς αυτό και αξίζει να το αγκαλιάσετε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]