Η άποψή μας για την πολυαναμενόμενη παράσταση «Mon Petit Prince» που παρουσιάζεται (μέχρι την 1η Νοεμβρίου) στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου.

Σε ποια ηλικία θεωρούμαστε μεγάλοι; Για κάποιους η απώλεια της αθωότητας έρχεται με την εφηβεία, για κάποιους άλλους καθοριστική είναι η ενηλικίωση και οι απαιτήσεις που έχει πλέον ο κόσμος από εσένα, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις ύστερης ενηλικίωσης γύρω στα 30 που αποτελούν μια πτυχή της άστατης εποχής μας. Κοινός παρονομαστής είναι ότι επιβάλλεται να συμπεριφέρεσαι ως μεγάλος και οποιαδήποτε σχέση με την παιδικότητα κατακρίνεται ως ανώριμη και προβληματική. Το παραμύθι του «Μικρού Πρίγκιπα» αντιμετωπίζεται με νοσταλγική διάθεση για τη χαμένη αθωότητά μας, αυτό ίσως είναι όμως και το λάθος μας.

Η νοσταλγία είναι μια μελαγχολική κατάσταση που τη βιώνουμε κυρίως λόγω της θύμησης γλυκών αναμνήσεων από την παιδική μας ηλικία, οι οποίες πλέον αποτελούν παρελθόν και δε θα υπάρξουν ποτέ ξανά. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωση που έχουμε εμείς οι ίδιοι. Διότι αν το καλοσκεφθείς όλοι υπήρξαμε κάποτε ένας Μικρός Πρίγκιπας, απλά επιλέγουμε να σκοτώνουμε μέρα με τη μέρα αυτή τη πτυχή του εαυτού μας. Μια ζωγραφιά του 6χρονου Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ μας δείχνει το δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση. Όλοι νόμιζαν πως απεικόνιζε ένα καπέλο, αλλά ο ίδιος σχεδίασε έναν βόα που έχει καταπιεί έναν ελέφαντα.

Τα εγκαίνια της νέας σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά γίνονται λοιπόν με το διαχρονικό παραμύθι του Σαιντ-Εξυπερύ και αν ως ενήλικες αυτή σας φαίνεται μια δοκιμασμένη ασφαλής συνταγή, μάλλον θα πρέπει να αλλάξετε γνώμη. Η παράσταση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου παίρνει αρκετές ελευθερίες οι οποίες ξεκινούν από την τοποθέτηση της Λένας Παπαληγούρα στο ρόλο του άφυλου Μικρού Πρίγκιπα. Μπορεί αυτή να φαίνεται μια ανατρεπτική προσέγγιση–«κράχτης», στην πράξη όμως λειτουργεί εντελώς φυσικά. Πριν όμως συνεχίσουμε, να ξεκαθαρίσουμε ότι η παράσταση δεν είναι μια κλασική μεταφορά του «Μικρού Πρίγκιπα». Υπάρχουν σε αυτή πολλά στοιχεία από τη ζωή του Σαιντ-Εξυπερύ και της αστείρευτης φαντασίας αυτού του ανθρώπου, ο οποίος έζησε σε μια φριχτή περίοδο του 20ού αιώνα και μέσω του Πρίγκιπα κατάφερε να μείνει αιώνια στην ιστορία ως το σύμβολο της δημιουργικής παιδικότητας.

Η δραματουργική επεξεργασία του Βασίλη Μαυρογεωργίου (ο οποίος συμμετέχει και στην παράσταση) ανήκει στα όρια του devised θεάτρου και βοηθά πολύ το συμβολικό μέρος της παράστασης. Είναι σημαντικό για αυτά τα 90 λεπτά να μη νιώθεις την επίδραση του χώρου και του χρόνου πάνω σου αλλά να έχεις την αίσθηση πως ίπτασαι ανάμεσα στα αστέρια. Και από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται ο Μικρός Πρίγκιπας στη σκηνή αυτό επιτυγχάνεται. Καταρχάς, η Λένα Παπαληγούρα τα πηγαίνει περίφημα αφήνοντας στην άκρη το φύλο και την ηλικία της για χάρη αυτού του χαρισματικού αγοριού. Δεν ξενίζει σε κανένα σημείο και καταφέρνει να εκφράσει αυτή την εύθραυστη και κάπως αυθαδώς ντροπαλή αθωότητα του χαρακτήρα.

Η στιγμή που η παράσταση βρίσκει στόχο της είναι το ταξίδι του Πρίγκιπα ανάμεσα στα έξι αστέρια μέχρι να καταλήξει στο έβδομο, την Γη. Κάθε αστέρι κατοικείται και από και έναν άνθρωπο και όλοι δείχνουν διαβρωμένοι και ματαιόδοξοι, αδυνατώντας να δουν πέρα από τον εαυτό τους και το χρόνο που έχουν διαθέσιμο. Ο Πάρις Μέξης έχει δημιουργήσει έναν απίστευτα καλαίσθητο σκηνικό κόσμο, ο οποίος είναι εκθαμβωτικός εικαστικά παραμένοντας μινιμαλιστικός και αυτό το πέρασμα είναι και αστείο, με όλους τους ηθοποιούς της παράστασης (εκτός από τον αφηγητή Γιωργή Τσαμπουράκη και τον Βασίλη Μαυρογεωργίου που αναφέραμε, συμμετέχουν και τα πηγαίνουν περίφημα με τη συνεισφορά τους στο σύνολο οι: Λευτέρης Βασιλάκης, Λήδα Καπνά, Θάνος Λέκκας, Ειρήνη Μακρή και Υβόννη Τζάθα) να κάνουν το δικό τους ξεχωριστό κομμάτι και να το απολαμβάνουν, αλλά και μελαγχολικό, αφού ακόμη και η έρημος στην οποία κατέληξε ο Πρίγκιπας είναι ένα μέρος με λιγότερη μοναξιά από τη συντροφιά όλων αυτών των απίθανων ανθρώπων.

Αυτός ο «Μικρός Πρίγκιπας» που είδαμε είναι ένας με αληθινή φαντασία. Η ιστορία στηλιτεύει τη λογική των μεγάλων και ίσως πράγματι καθώς μεγαλώνουμε η δίψα μας για εξερεύνηση και παιχνίδι να σβήνει σταδιακά και αφήνει τη θέση της στην ψυχρή λογική και το ατομικό κυνήγι καριέρας. Βλέποντας όμως τη συγκεκριμένη παράσταση η οποία έχει φτιαχτεί από ενήλικες και απευθύνεται σε ενήλικες, με ανήλικη όμως ματιά, μπαίνεις σε σκέψεις και στέκεσαι για μια στιγμή να αναλογιστείς όσα έχεις αφήσει πίσω, τι σε οδήγησε σε αυτή την πράξη και ότι τελικά όλα είναι θέμα οπτικής και επιλογής. Από την τεράστια σαΐτα-αεροπλάνο φτιαγμένη από γράμματα του αφηγητή στην Κονσουέλο, μέχρι τις ταιριαστές σύγχρονες ατμοσφαιρικές μουσικές επιλογές του Γιώργου Καλαϊδόπουλου (ακούσαμε από Air μέχρι Massive Attack) και από τον υπέροχο σε κάθε τονισμό και σε κάθε κίνηση Πρίγκιπα της Λένας Παπαληγούρα και τη λεπτή διαχείριση της «προσγείωσης» του φινάλε, αυτή, ναι, είναι μια παράσταση για τη συμφιλίωση με την αλεπού που βρίσκεται ξεχασμένη μέσα μας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]