Η απόσταση είναι ελάχιστη, αν σκεφτείς ότι όλοι υποκύπτουν στις οδηγίες του σκηνοθέτη.

Όταν είσαι καλλιτέχνης, είσαι καλλιτέχνης παντού. Και πολλοί από τους «καλεσμένους» στο κείμενο που ακολουθεί έχουν αποδείξει ότι μπορούν να γεμίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες με την ίδια ευκολία που γεμίζουν στάδια στις συναυλίες τους.

Πρώτη και καλύτερη η προχθεσινή … αφιχθείσα στο ΟΑΚΑ Lady Gaga (όχι δε θα μιλήσω για τη σκηνική της παρουσία). Την περασμένη εβδομάδα βγήκε στις αίθουσες η υπέροχη δημιουργία των Miller και Rodriguez- προσωπική εμμονή- Sin City: A dame to kill for. Kαι φυσικά από τη χώρα του ασπρόμαυρου κόμικ που μαστίζεται από αμαρτία δε θα μπορούσε να λείπει και η Gaga. Έστω και ως σερβιτόρα. Μην είμαστε και πλεονέκτες.

Αλλά αυτή ήταν μία cameo εμφάνιση γιατί όταν μιλάμε για ρόλους είναι άλλο πράγμα. Ακόμα θυμάμαι το «Χορεύοντας στο σκοτάδι». H Bjork, ως απόλυτη μούσα της σκληρής και αδίστακτης πραγματικότητας του Lars von Trier, αφέθηκε στις οδηγίες του και κατάφερε να κερδίσει τους πάντες. 

Έχουν περάσει ήδη 14 χρόνια αλλά η ταινία αυτή παραμένει από τις αγαπημένες μου. Bjork και Trier κέρδισαν το καθωσπρέπει κοινό των Καννών και έφυγαν τότε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας και το χρυσό φοίνικα, αντίστοιχα.

Ο Keith Richards έχει ήδη υποδυθεί δύο φορές τον Captain Teague στους πειρατές της Καραϊβικής και φημολογείται ότι θα τον ξαναδούμε και στο «Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales» που αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2017. Η μεταμόρφωσή του ήταν υπέροχη και για να είμαστε ειλικρινείς του πήγαινε.

Από την άλλη η Jennifer Lopez μπορεί να είναι η καλύτερη Λατίνα τραγουδίστρια αλλά στην υποκριτική δεν είναι και για να τη φέρουμε στην Επίδαυρο δα. Ωστόσο, είναι καλή στο εύπεπτο είδος που συνήθως συμμετέχει. Ακόμα και η πιο σοβαρή απόπειρά της να υποδυθεί μία καθημερινή γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας στο «Αρκετά», αν και ομολογουμένως φιλότιμη ως προσπάθεια, σίγουρα δεν την κατατάσσει στην κινηματογραφική οικογένεια, μάλλον ούτε ως μακρινή συγγενή, που έχει μεταναστεύσει χρόνια στο εξωτερικό.

Η Beyonce (ή καλύτερα Beyoncé Knowles όπως είναι στους τίτλους) τα πήγε σαφώς καλύτερα στην οθόνη. Φυσικά βοήθησε αρκετά και η ίδια η ταινία. Το «Dreamgirls»  εξάλλου κέρδισε 2 Oscar. Αυτή όμως κανένα, μην ξεχνιώμαστε.

Οσκαρικών διακρίσεων συνέχεια με τον Eminem, ο οποίος στην ουσία υποδύθηκε τον εαυτό του στο «8 miles» αλλά με το όνομα Jimmy ‘B-Rabbit’ Smith. Μέχρι εκεί όμως.

Από τις καλύτερες ερμηνείες μουσικών στη οθόνη είναι εκείνη του Tom Waits στο «Επτά ψυχοπαθείς». Η ταινία είναι εκπληκτική μέσα στη παράνοιά της με τον Waits να «κουμπώνει» ιδανικά στο σενάριο του Martin McDonagh.

Extra: To 1987 κυκλοφόρησε η παντελώς άγνωστη ταινία του επίσης άγνωστου Peter Richardson, «Eat the rich». Από τον τίτλο καταλαβαίνεις το σενάριο, το οποίο ήταν από τις πιο αστείες και ερασιτεχνικές στιγμές που έχει να επιδείξει το…βίντεο. Χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας η «δυνατή» ερμηνεία του Spider -κατά κόσμο Lemmy (ή αλλιώς η κεφαλή των Motorhead)- που σε ένα ξέσπασμα του λαού, φωνάζει ότι στο σχολείο ήταν…σπασικλάκι. Cult στιγμές κινηματογράφου.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]