Το πόσο εμπνευστικό μπορεί να γίνει το Αιγαίο, οι συγγραφείς το ξέρουν καλύτερα από όλους. Ο Μάνος Κοντολέων μάς δίνει τη δική του, αιγαιοπελαγίτικη εκδοχή μέσα από ένα στιγμιότυπο που μοσχοβολάει θάλασσα.

Χώνει η Στεφανία το κινητό στο σακίδιο και κατεβαίνει στο δρόμο.

Σε λίγο….

Σε λίγο, κάθεται στη πίσω θέση της βέσπας κι έχει με τα μπράτσα της αγκαλιάσει το κορμί του Κωνσταντή και το μάγουλό της ακουμπά πάνω στο κατακόκκινο μπλουζάκι του και μυρίζει ένα όμορφο άρωμα…

Η μυρωδιά ενός νεαρού άντρα.

Το μπάτσισμα του αέρα που της ανακατώνει τα μαλλιά καθώς η βέσπα διασχίζει λεωφόρους, μα και το κραυγαλέο φως του καλοκαιριού, της θολώνουν το βλέμμα.

Και μετά έρχεται το γαλάζιο της θάλασσας και η μυρωδιά ιωδίου ενώνεται με αυτή που έχει φωλιάσει στον σβέρκο του Κωνσταντή.

Την ώρα που φτάνουν στα βραχάκια μιας ακρογιαλιάς του νησιού, οι παλάμες της Στεφανίας έχουν νοτιστεί από την υγρασία του στέρνου του Κωνσταντή.

Πρόσκαιρη αίσθηση υγρασίας.

Σε λίγο όλο της το σώμα υγραίνεται από τις στάλες των κυμάτων καθώς αυτά σπάνε στην βραχώδη ακτή προτού αποφασίσουνε να γλύψουν τα βότσαλα…

Και πάνω στα βότσαλα απλώνουν τις πετσέτες τους.

Ο Κωνσταντής δρασκελίζει το αντιμάμαλο.

«Έλα!» την προσκαλεί.

Πίσω από την πλάτη του απλώνεται όλο το Αιγαίο.

Κι έχει απλώσει τα μπράτσα προς το μέρος της.

Με κάτι τόσο αισιόδοξο, λοιπόν, θα στολιστεί αυτό το τρομαγμένο καλοκαίρι;

Η Στεφανία ξεχνά τη ασπριδερή επιδερμίδα της κοιλιάς της.

Κι άλλωστε αμέσως μετά θα καλύψει όλο της το σώμα, το γαλανό μιας θάλασσας που αμφισβήτησε τον χειμώνα.

Βουτά στα κύματα.

Το βλέμμα της το κατακλύζουν υγρές, αλμυρές στάλες.

Το κορμί του Κωνσταντή ίδιο με άγαλμα που της χαρίζει η θάλασσα.

Με γρήγορες, κοφτές απλωτές θα το πλησιάσει.

Το πέλαγο υποδέχεται τον έρωτά τους.

Δείτε περισσότερα για τον Μάνο Κοντολέων εδώ.