O Dimitris Dassios σχεδιάζει κοστούμια που φοριούνται. Ρόλους ζωής. Όταν έχεις κάτι δικό του, ένα τζιν μπουφάν, ένα δερμάτινο ή σουέντ γιλέκο, με κρόσσια, φλουριά, πολύτιμες, μποέμ αναφορές στο χθες και το σήμερα, ξέρεις ότι μπορείς να πας παντού. Της Σάντυς Τσαντάκη.

Βάζει την υπογραφή του σε ρούχα που είναι και αξεσουάρ μαζί, αφηγούνται ιστορίες, έχουν κάτι έντονα ελληνικό και διεθνές ταυτόχρονα, χωρίς να είναι φολκλόρ. Αν τον αγοράζουν περισσότερο στο εξωτερικό, είναι κάτι που μόνο ο ίδιος μπορεί να μας εξηγήσει. Έχοντας σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, κι έχοντας ανέβει στη σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ως λυρικός τραγουδιστής και ηθοποιός, πουλάει σήμερα το όνειρό του, διαφορετικό κάθε φορά, σίγουρα μοναδικό, σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Ιταλία,Γαλλία, Αγγλία,Ισπανία, Κίνα, Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Ιορδανία, Ολλανδία, Σουηδία, Γερμανία, Αμερική, Αυστραλία, Τουρκία, Αίγυπτο, Βέλγιο, Ελβετία… Μόλις λίγες ημέρες μετά τα εγκαίνια της φιλοξενίας της συλλογής του στην Γκαλερί Μαρνέρη, κοντά στο Μουσείο της Ακρόπολης, ο Δημήτρης Ντάσσιος μιλάει για το ταξίδι του Ορλάντο, το ταξίδι του Δημήτρη, το ταξίδι της Ελλάδας εκτός…

Πριν από λίγες ημέρες παρουσιάσατε δείγμα της καινούργιας σας δουλειάς σε γκαλερί. Λίγο προτού φύγετε για να την δείξετε στους αγοραστές εκτός. Τι αλλάζει κάθε φορά στο σενάριο; Στη σκηνοθεσία; Στο χειροκρότημα; 

Η κεντρική ιδέα παραμένει ίδια, αλλά το σενάριο είναι διαφορετικό. Παραμένουμε πιστοί στο concept, το οποίο μας πήγε μπροστά και λατρεύουμε, υποστηρίζουμε χρόνια, αλλά κάθε φορά προχωράμε σε μια καινούργια ιστορία. Είναι σαν ένα πετυχήμένο sequel. Ο σκηνοθέτης παραμένει ίδιος, αλλά έχοντας στα χέρια του αυτή την καινούργια ιστορία, βρίσκει εντελώς καινούργιους τρόπους να εντυπωσιάσει τους θεατές του, και με μεγάλη μας χαρά, το χειροκρότημα κάθε φορά είναι και πιο ενθουσιώδες.

Ελληνικότητα και ντιζάιν; Mε ποιον τρόπο συνυπάρχουν αυτά τα δύο στοιχεία στα ρούχα και αξεσουάρ τέχνης που σχεδιάζετε;

Η παράδοση, ελληνική αλλά και όχι μόνο, είναι από τα βασικότερα στοιχεία της έμπνευσής μου. Ταξιδεύω νοητικά και πραγματικά για να αποκτήσω την εμπειρία αλλά και τα ίδια τα λαϊκά στοιχεία που διατρέχουν τους αιώνες και τους λαούς. Όταν πια τα έχω στα χέρια μου, το μυαλό μου ταξιδεύει μπροστά και έτσι συνδυάζω τις αρχέγονες φόρμες με την καθημερινότητα, τα σύγχρονα υλικά, έχοντας μια μελλοντική ενόραση.

Η δουλειά μου περισσότερο επικεντρώνεται στο εξωτερικό. Από τη στιγμή που σχεδίασα ρούχα, υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση στην ξένη αγορά, και αδιαφορία από την ελληνική. Αυτό συνεχίστηκε ανοδικά και φυσικά το ενδιαφέρον μου σχεδόν μονοπωλείται από το εξωτερικό. Στην Ελλάδα της κρίσης είναι πολύ λίγοι οι χώροι μόδας που μπορούν να με φιλοξενήσουν και γι’ αυτό επικεντρώνομαι σε καταστήματα στη Μύκονο. Γενικά επικρατεί ενθουσιασμός και αντιπαραβολή των δημιουργιών μου με έργα τέχνης, πράγμα το οποίο με κολακεύει, αλλά ουσιαστικά δεν με αφορά. Αυτό που με αφορά είναι ότι υπάρχει μεγάλη αποδοχή από το αγοραστικό κοινό και τις γυναίκες που αγαπούν να τα φορούν.

Η συνταγή της δικής μου επιτυχίας είναι η απόλυτη ελευθερία που επιβάλλω στον εαυτό μου, όσον αφορά στο σχεδιαστικό μέρος. Έτσι δημιουργούνται πρωτότυπες φόρμες, οι οποίες γίνονται ιδιαίτερα γοητευτικές σ’ ένα κοινό που ζητά συνεχώς το καινούργιο. Το περιβάλλον που κινούμαι είναι διεθνές, που παρά την παγκόσμια κρίση προσφέρει δυνατότητες  για να συνεχίσουμε το όνειρο μας.

Σαν έμπορος με καλή αισθητική. Η καινούργια μου συλλογή είναι σαν το ταξίδι του Ορλάντο, της ανθρώπινης φύσης που πλανιέται ανάμεσα στο φύλο, το χώρο και το χρόνο.

Στο παρελθόν ανεβαίνατε στη σκηνή της όπερας. Και τώρα δημιουργείτε κοστούμια ζωής. Υπάρχουν κοινά ανάμεσα στην τέχνη, τη μόδα, το θέατρο και την καθημερινότητα; Βασικές διαφορές;

Θα ήταν υπέροχο αν επιτρέπαμε στην τέχνη και τη μόδα να μπει στη ζωή μας για να τη χρωματίσει. Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει συντηρητισμός και φόβος αποδοχής που δεν μας επιτρέπει την έμπνευση στην καθημερινή μας εμφάνιση. Αυτό επιδρά ύπουλα στον ψυχισμό μας και στην ελευθερία της έκφρασης.

Θεωρώ ότι η θέση μας στον παγκόσμιο χάρτη είναι πολύ μικρή, ενώ οι δυνατότητές μας, πολλές. Μαγικό ραβδί δεν υπάρχει. Ο καθένας διεκδικεί τον χώρο του με σκληρή δουλειά, έμπνευση και πρόταση. Η αδυναμία είναι περισσότερο ψυχολογική, παρά πραγματική. Ο στόχος είναι να ξεπερνάμε τον εαυτό μας κάθε φορά και για πάντα.

Σάντυ Τσαντάκη

www.sandytsantaki.com

www.thesandytimes.gr

www.sandytimes.gr