Σχόλια για το τέταρτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του True Detective, το οποίο είχε ένα εκρηκτικό φινάλε.

Η δεύτερη σεζόν του True Detective συνεχίζει να είναι αμφιλεγόμενη. Στο τέταρτο επεισόδιο όσοι έχουν θέματα με τη σειρά θα έχουν ακόμη περισσότερα και όσοι έχουν μπει στο κλίμα παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι εμείς ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, ας δούμε πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Φυσικά ακολουθούν SPOILER.

Υπάρχει μια μερίδα κριτικής που δέχεται φέτος το True Detective και έχει να κάνει με το μαζικό βομβαρδισμό πληροφοριών. Σε κάθε επεισόδιο μαθαίνουμε διάφορα καινούρια ονόματα τα οποία μας συστήνονται χωρίς κάποια ιδιαίτερη επεξήγηση και υποτίθεται ότι θα έπρεπε να γνωρίζουμε ποιοι είναι όλοι αυτοί. Ούτε στο Game of Thrones δεν υπάρχει τέτοια σύγχυση. Ας το πάρουμε όμως αλλιώς. Γιατί να πρέπει να δώσουμε βάση σε όλα αυτά τα ονόματα; Ίσως τελικά το πρόβλημα είναι ότι δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στην πλοκή απ’ ό,τι πρέπει.

Η αφήγηση είναι σε αρκετά σημεία ελλειπτική και νιώθεις πως κάτι έχεις χάσει. Για παράδειγμα σε αυτό το επεισόδιο βλέπουμε τον Γούντραφ να ξυπνά στο κρεβάτι ενός ομοφυλόφιλου φίλου του από το στρατό ενώ πιο μετά κάθεται πάνω από ένα τραπέζι συζητώντας με την κοπέλα του η οποία είναι έγκυος. Πώς ακριβώς βρέθηκε στο κρεβάτι του συντρόφου του από τον πόλεμο; Πότε η κοπέλα του έμεινε έγκυος και πόσο σφιχτή είναι η σχέση του μαζί της; Η σειρά ρίχνει στο τραπέζι πολλά πράγματα χωρίς να τα επεξηγεί, αλλά αυτό δεν είναι λάθος γιατί δε θέλει να μείνει στη λεπτομέρεια αλλά προτιμά να εξετάσει διάφορες πτυχές της ζωής των τριών ντετέκτιβ χωρίς να εμβαθύνει απαραίτητα σε αυτές.

Και ερχόμαστε στο κύριο γεγονός του επεισοδίου που δίχασε κοινό και κριτικούς. Αναφερόμαστε φυσικά στην αγωνιώδη ανταλλαγή πυρών στο τέλος του επεισοδίου που έφερε στο μυαλό το φοβερό και τρομερό one-shot στο αντίστοιχο τέταρτο επεισόδιο του περσινού True Detective. Πρόκειται για μια εντελώς ωμή και βίαια σκηνή που έφερε σύσσωμη την αστυνομική δύναμη του Βίντσι αντιμέτωπη με ένα Λατίνο εγκληματία που σχετίζεται με την υπόθεση του Κάσπερ. Το ανθρωποκυνηγητό τους φέρνει όμως σε ένα εργαστήριο μεθαμφεταμίνης και η επιχείρηση καταλήγει σε ενέδρα. Οι κακοποιοί επιτίθενται μαζικά με πολυβόλα, υπάρχουν εκρήξεις και σκοτώνεται άμαχος πληθυσμός που βρέθηκε ανάμεσα στα πυρά. Στο τέλος, οι μόνοι που μένουν όρθιοι είναι οι τρεις πρωταγωνιστές.

Ο βασικός λόγος που η συγκεκριμένη σκηνή μπήκε στο μικροσκόπιο των κριτικών είναι ότι στο τέλος αυτού του μακελειού μένουν ζωντανοί ως δια μαγείας μόνο οι ντετέκτιβ μας, κάτι που σε καμία περίπτωση δε μοιάζει ρεαλιστικό. Γιατί ωστόσο η αφήγηση να μην είναι σε μια λογική ιδιόμορφου flashback όπου παρακολουθούμε τις ζωές αυτών των τριών ανθρώπων επειδή έτυχε να επιζήσουν από αυτό το τραγικό γεγονός; Άλλωστε ήδη από το τέλος του πρώτου επεισοδίου έγινε κατανοητό πως υπάρχει μια σχεδόν μεταφυσική σύνδεση ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις αταίριαστους μεταξύ τους χαρακτήρες. Και αυτή ακριβώς είναι η γοητεία της σεζόν.

Η σκηνή από μόνη της είναι εξαιρετική γυρισμένη. Τη σκηνοθεσία έχει επιμεληθεί ο Τζέρεμι Ποντέσβα (γνωστός για τα «The Five Senses», «Fugitive Pieces», αλλά και για πληθώρα σκηνοθεσιών σε τηλεοπτικά επεισόδια όπως του Six Feet Under και του Game of Thrones) και η αφοπλιστική κυνικότητα της ανταλλαγής πυρών αλλά και η ταχύτητα που συμβαίνουν όλα, φέρνουν κάτι από μοντέρνο κορεατικό σινεμά. Νιώθεις στο πετσί σου τη μάχη για επιβίωση καθώς το ένα μετά το άλλο τα κορμιά πέφτουν κάτω. Ο θάνατος δεν έχει λειάνει τις γωνίες του για να γίνει κινηματογραφικός και για αυτό και είναι τρομακτικός. Οι τρεις ντετέκτιβ μένουν όρθιοι, αλλά αυτό δε συνέβη μέσα από ηρωικές καταστάσεις σε λογικές Ράμπο. Τους πήρε πραγματικό χρόνο μέχρι να καταφέρουν να σκοτώσουν τους κακοποιούς και απλά έτυχε να μείνουν όρθιοι. Και το φινάλε δεν ήταν ηρωικό όπως θα συνέβαινε σε χολιγουντιανή ταινία, αλλά δημιουργεί μια μακάβρια καρτ ποστάλ με όλα τα ανώνυμα θύματα που χάθηκαν ξαφνικά και άδικα.

Μέχρι να φτάσουμε εκεί, το επεισόδιο άφησε για λίγο στην άκρη τον Βελκόρο (στο περίπου δηλαδή, γιατί τον βλέπουμε να επισκέπτεται το γιο του στα κρυφά) και επικεντρώθηκε στον Γούντραφ και την Αντιγόνη, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν τους.

Ο Γούντραφ βρίσκεται παγιδευμένος σε μια ετεροφυλοφιλική σχέση αρνούμενος να αποδεχθεί τον εαυτό του και τώρα που περιμένει παιδί βρίσκει την ευκαιρία να επιστεγάσει τη σεξουαλική του ταυτότητα και στα μάτια του κόσμου. Δεν είναι χαρούμενος, αλλά διακρίνει μια οριστική λύση στο «πρόβλημά» του.

Από την άλλη η Αντιγόνη συναντά την κόρη του δημάρχου και μέσα από την κουβέντα τους ανασύρει μνήμες της μητέρας της, την οποία έχασε όταν ήταν ακόμη παιδί. Και τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν προς το χειρότερο στην περίπτωσή της, αφού τίθεται σε διαθεσιμότητα στη δουλειά της μετά από μια καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση, για την οποία ευθύνεται ο δήμαρχος που δε θέλει να έχει στα πόδια του αστυνομικούς που δε δουλεύουν για αυτόν. Η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς πετυχαίνει την καλύτερη ερμηνεία της έως τώρα στη σειρά.

Τέλος, ο Σέμιον προσπαθεί μάταια να χτίσει ξανά την αυτοκρατορία του και συνειδητοποιεί πως έπρεπε να είχε σταματήσει όταν βρισκόταν ακόμη στην κορυφή. Οι απειλές του Βινς Βον συνεχίζουν να είναι «ψαρωτικές» και σε κάθε περίπτωση ο Σέμιον παραμένει ο παίκτης-κλειδί της σεζόν για τον οποίο δουλεύουν όλοι και που χωρίς αυτόν δε θα υπήρχε τίποτα.

Αυτή τη στιγμή έχουμε να κάνουμε με μια πλήρη σεζόν με διακριτούς θεματικούς άξονες και πολύπλευρους χαρακτήρες, η οποία αποφεύγει τους εύκολους εντυπωσιασμούς και αφήνει το σκοτάδι να την οδηγήσει. Ουσιαστικά λειτουργεί σαν ένα από τα υπέροχα τραγούδια της Lera Lynn που ντύνουν μουσικά τις συναντήσεις του Σέμιον με τον Βελκόρο στο μπαρ (οι συζητήσεις στο αυτοκίνητο της δεύτερης σεζόν). Χαμηλόφωνα, μέσα από τους καπνούς, με την ελπίδα να είναι μια λησμονημένη λέξη σε αυτό τον καταραμένο τόπο. Είμαστε στα μισά της σεζόν και δεν έχουμε ιδέα προς τα πού θα πάει το πράγμα. Και αυτό είναι τέλειο.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]