Δισκοκριτική: «The Next Day» David Bowie

ΔΕΥΤΕΡΑ, 01 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Το καινούργιο στούντιο άλμπουμ του εμβληματικού David Bowie, έπειτα από δέκα ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής αποχής, φέρει τον τίτλο «The Next Day» και έρχεται να καλύψει την τεράστια ανάγκη που έχει ο κόσμος αυτή την εποχή για να ακούσει όμορφα τραγούδια.

Ο Bowie είχε να κυκλοφορήσει δίσκο από το «Reality» του 2003 ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις του είχαν γίνει εξαιρετικά σπάνιες. Ωστόσο, ειδικά τη χρονιά που μόλις πέρασε, το όνομά του απασχόλησε ουκ ολίγες φορές τον διεθνή Τύπο.

Δεν ξεχνάμε ότι περάσαμε ένα καλοκαίρι που το Λονδίνο έκανε ένα ταξίδι 40 χρόνια πίσω στον χρόνο, γιορτάζοντας την επέτειο του ιστορικού άλμπουμ «Ziggy Stardust» με δρώμενα σε ολόκληρη την πόλη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που ακολούθησαν, συνοδεύτηκαν από την άρνηση του Bowie να εμφανιστεί, αλλά η παρουσία του έγινε αισθητή μέσα από το μίνι αφιέρωμα του σκηνοθέτη Danny Boyle στην τελετή έναρξης καθώς και το catwalk της τελετής λήξης ενώ οι απανωτές μεταδόσεις του «Heroes», σε μορφή ανεπίσημου ύμνου των Αγώνων, καταχειροκροτήθηκαν.

Οι διάφορες φωτογραφίες του που κυκλοφορούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τον δείχνουν να ζει ευτυχισμένος στη Νέα Υόρκη μαζί με την αγαπημένη του Iman και τη δωδεκάχρονη κόρη του Alexandria Zahra, αλλά και να περνά ευχάριστες ώρες με τον γιο του, τον σκηνοθέτη Duncan Jones, προσπαθώντας να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο από την περίοδο του έντονου βίου του.

Ο κόσμος ποτέ δεν τον ξεχνάει αλλά ούτε και σταματά να περιμένει νέα του, οι παλιοί δίσκοι του δεν σταμάτησαν ποτέ να πουλάνε ενώ η υγεία του κλονίζεται στέλνοντάς του προειδοποιητικά μηνύματα, δημιουργώντας του την ανάγκη να αναζητήσει τους παλιούς του συνεργάτες για έναν ακόμα δίσκο.

Η ομάδα που βρίσκεται πίσω από την νέα στούντιο δουλειά είναι σχεδόν η ίδια με εκείνη του «Reality» (2003). Στην παραγωγή και στο μπάσο συναντάμε τον Tony Visconti, στις κιθάρες τον Gerry Leonard, πίσω από τα drums κάθισε ο Sterling Cambell ενώ ο ίδιος ο Bowie εκτός από τα φωνητικά ανέλαβε και τα πλήκτρα.

Το «The Next Day» καρφώθηκε κατευθείαν στην κορυφή σε Αγγλία, Βέλγιο, Τσεχία, Δανία, Φιλανδία, Γερμανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Πορτογαλία, Σουηδία και Ελβετία, ενώ βρέθηκε στην κορυφή του iTunes chart σε περισσότερες από 60 χώρες σε όλο τον κόσμο. Το άλμπουμ έχει σημειώσει αρκετά ρεκόρ, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της υψηλότερης θέσης που κατέκτησε ποτέ ο Bowie στην Αμερική (#2), ενώ επίσης είναι και η δουλειά με τις περισσότερες πωλήσεις την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας της, για το 2013 στην Αγγλία.

Το άλμπουμ έχει γίνει ήδη χρυσό σε Αγγλία, Αυστρία, Γαλλία, Ιρλανδία, Πολωνία και Σουηδία, ενώ αποτελεί το πρώτο νούμερο ένα του καλλιτέχνη σε Γερμανία, Ολλανδία, Πορτογαλία και Ελβετία, καθώς και το πρώτο νούμερο ένα σε Αγγλία, Βέλγιο, Δανία, Φιλανδία, Ιρλανδία και Νέα Ζηλανδία για πάνω από 10 χρόνια.

Το εξώφυλλο παραπέμπει στην ατμοσφαιρική τριλογία του Βερολίνου αποτελώντας μια επεξεργασία του άλμπουμ «Heroes» που κυκλοφόρησε το 1977, με τον τίτλο να βρίσκεται σε ένα λευκό τετράγωνο πάνω στο πορτρέτο του Bowie. Στην «επόμενη μέρα», ο καλλιτέχνης δεν έχει την ανάγκη να μπει στη διαδικασία να υποδυθεί καμία εναλλακτική persona. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλες οι μεταμορφώσεις του παρελθόντος να συναντηθούν για να αποδώσουν φόρο τιμής και να δηλώσουν σεβασμό στον σημερινό Bowie.

Οι στίχοι «Here I am, not quite dying», μέσα σε ένα απαλό και ευχάριστο πυκνό σύννεφο κιθαρισμών, κηρύττουν την έναρξη της ακρόασης στο «The Next Day», το οποίο ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών.

Σαξόφωνο, κιθάρα και ντραμς συνδυάζονται με μοναδικό τρόπο στην τρίλεπτη μελαγχολική σύνθεση «Dirty Boys», που αφήνει χώρο στον 66άχρονο θρύλο να αποδίδει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο το όμορφο ρεφρέν, «When the die is cast and you have no choice…». Το «The Stars (Are Out Tonight)» συνοδεύεται από ένα video clip σκηνοθετημένο από την Floria Sigismondi, η οποία έχει συνεργαστεί με τον Bowie στο «Little Wonder» του 1996 και στο «Dead Man Walking» του 1997.

Στην υπόθεση, το διάσημο ζευγάρι Andrej Pejic και Saskia De Brauw αρχικά διαταράσσει και στη συνέχεια βοηθά να γυρίσει σελίδα η ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού, το οποίο υποδύονται ο Bowie και η - βραβευμένη με Όσκαρ - Tilda Swinton. Η πανέμορφη μπαλάντα «Love is lost» μάς μεταφέρει στους ήχους του «Where Are We Now?» - το κομμάτι γράφτηκε από τον Bowie ενώ την παραγωγή επιμελήθηκε ο Visconti και ο Tony Oursler σκηνοθέτησε το clip που το συνοδεύει, έχοντας ως θέμα την περίοδο που ο καλλιτέχνης ήταν στο Βερολίνο. Την επαναλαμβανόμενη ερώτηση «Where Are We Now?» συνοδεύουν έντονες εικόνες της πόλης εκείνη την εποχή, καθώς και ο χώρος του συνεργείου αυτοκινήτων το οποίο βρισκόταν κάτω από το διαμέρισμα όπου έμενε.

Η χαριτωμένη μελωδία του «Valentine’s Day» ξυπνάει υπέροχες αναμνήσεις θυμίζοντάς μας έντονα το «The Rise and the Fall of Ziggy Stardust and the spiders from Mars», ενώ την ιδιαίτερα δύσκολη σύνθεση - με διαθέσεις πειραματισμού - « If You Can See Me» διαδέχεται το «I'd Rather Be High», με τον Bowie να απαγγέλει «I'd rather be high, I'd rather be flying I'd rather be dead or out of my head, than training these guns of those men in the sand».

Ακολουθούν τα «Boss Of Me» και «Dancing Out In Space» στα οποία αποκαλύπτονται παρελθοντικά αισθητικά μοτίβα εκτελεσμένα με τρόπο σύγχρονο. Φευγάτα πνευστά, χαρούμενα πλήκτρα, ηλεκτρονικό funk συνοδευόμενα από την αγαπημένη ερμηνεία μάς ενθουσιάζουν και ταυτόχρονα μας βοηθάνε να εκφράσουμε την άποψη πως άξιζε η δεκάχρονη αναμονή για να ακούσουμε αυτό το άλμπουμ.

Το καταιγιστικό « How Does The Grass Grow» αποπνέει μια ζωηρή ξεσηκωτική διάθεση που την συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο το επίκαιρο στιχουργικά «(You Will) Set the World On Fire», το οποίο ακολουθεί.

Στοιχεία θεατρικότητας και έντονο άρωμα Βερολίνου έχει το καταπληκτικό «You Feel So Lonely You Could Die» το οποίο μαζί με το «Heat» κλείνουν με ιδανικό τρόπο μια μοναδικής ομορφιάς ακρόαση.

Ο ήχος του συνόλου δεν απέχει και πολύ από εκείνον του «Reality», αλλά οι συνθέσεις είναι ξεκάθαρα ανώτερες, στο -ανάλογα με το ποια επιλέγει κανείς να συνυπολογίσει- 24ο άλμπουμ στην 45ετή (και βάλε), αδιανόητα επιδραστική καριέρα του Bowie.

Στις -μοναδικής αξίας- δουλειές που κυκλοφόρησαν τελευταία καλλιτέχνες της «παλιάς φρουράς» όπως οι Bob Dylan, Leonard Cohen, Scott Walker, Neil Young, Nick Cave κ.ά., έρχεται να προστεθεί και το «The Next Day», ένα άλμπουμ που το άκουσμά του προσφέρει ευχαρίστηση. Τα περισσότερα κομμάτια έχουν δουλευτεί με βάση την σωστή φόρμουλα, αφού μετά τα μισά τους κλιμακώνονται με ιδιαίτερα όμορφα τρόπο ενώ κάθε ακρόασή τους τα καθιστά ακόμα πιο οικεία και αγαπημένα.

Ευχαρίστηση προκαλεί και η διάθεση που φανερώνει ο βρετανός θρυλικός καλλιτέχνης να μην εγκαταλείψει τα μουσικά πράγματα, που τόσο τον έχουν ανάγκη, παραδίδοντας στο κοινό μια δροσερή, μη προβλέψιμη δουλειά που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η καλύτερη επανεμφάνιση που έχει συμβεί.