Μήπως σας παίρνει περίπου ένα εικοσάλεπτο να δώσετε την παραγγελία σας ή δεν σας ικανοποιεί τίποτα από αυτά που έχει το μενού όταν επισκέπτεστε ένα εστιατόριο; Αν ναι, τότε πιθανόν να βρείτε τον εαυτό σας σε έναν από τους παρακάτω τύπους παραγγελίας – και στη «μαύρη λίστα» των εστιατορίων στα οποία συχνάζετε…

Οι σερβιτόροι των εστιατορίων σίγουρα θα έχουν ετοιμάσει εγκυκλοπαίδεια με τους τύπους των πελατών που συναντούν καθημερινά και με το πόσο αστείες ή… επίπονες μπορεί να είναι κάποιες παραγγελίες. Εμείς συγκεντρώσαμε τους πιο διαδεδομένους τύπους πελατών σε εστιατόρια, οι οποίοι διατηρούν χαρακτηριστικό στυλ στον τρόπο που παραγγέλνουν, στον οποίο ενδεχομένως να βρείτε τον εαυτό σας, τον φίλο σας ή κάποιον που έχετε «πετύχει» σε διπλανό τραπέζι και έχετε σχολιάσει με την παρέα σας.

Αν, πάντως, βρείτε δικά σας στοιχεία στα παρακάτω, σας προειδοποιούμε ότι αποτελείτε τον χειρότερο εχθρό του σιναφιού των… σερβιτόρων. Και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο…

Ο απολογητικός: «Συγγνώμη, αλλά το σέλινο με πειράζει…»

Δεν ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει από το μενού, αλλά την ίδια στιγμή δεν ξέρει και τι να πρωτοαφαιρέσει από το κάθε πιάτο, καθώς όλα περιέχουν τουλάχιστον ένα συστατικό που ή του προκαλεί αλλεργία ή δεν του ταιριάζει γευστικά ή απλώς δεν θέλει να υπάρχει στο οπτικό του πεδίο – πόσο μάλλον στο πιάτο του. Αυτόματα, αυτό τον κάνει να απολογείται συνεχώς στο σερβιτόρο, καθώς του ζητάει να αφαιρέσει το σέλινο από το κοτόπουλό του, να προσθέσει λίγο περισσότερο λεμόνι και να το ζητήσει λιγότερο πικάντικο. Σας θυμίζει κάτι; Αν ναι, σας ενημερώνουμε ότι οι συγγνώμες σας δεν πρόκειται να αλλάξουν το όραμα του σερβιτόρου, ο οποίος όσο εσείς απολογείστε για τις ιδιοτροπίες σας, αυτός οραματίζεται να σας πετάει σε μια δεξαμενή γεμάτη σέλινο…

Ο αναποφάσιστος: «Είναι καλός ο σολομός σας ή να πάρω μια χοιρινή; Φέρτε μου μια μακαρονάδα…»

Ίσως ο πιο «αγαπημένος» πελάτης ενός εστιατορίου για τους σερβιτόρους. Για να δώσει την παραγγελία του χρειάζεται τουλάχιστον ένα τέταρτο, αφού έχει ρωτήσει τη γνώμη του σερβιτόρου για όλα τα φαγητά του μενού κι έχει κάνει exit poll στους πελάτες, προκειμένου να κάνει την καλύτερη επιλογή – την οποία πιθανότατα θα ακυρώσει 5 λεπτά αργότερα, για να παραγγείλει κάτι άλλο με μισή καρδιά. Αν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, μην απορείτε αν μετά την παραγγελία σας, όλοι οι σερβιτόροι του εστιατορίου συσκεφτούν στην κουζίνα μαζί με τον σεφ και το βοηθό του για να καταστρώσουν το σχέδιο εξόντωσής σας και οι υπόλοιποι πελάτες σας γιουχάρουν. Τουλάχιστον, θα φάτε αυτό που θέλατε. Μάλλον.

Ο υπερβολικά άνετος: «Τηγάνισέ μου μία πατάτες και… “στάξε” μας λίγο κρασί»

Αν χρησιμοποιείτε αργκό καθώς παραγγέλνετε, μιλάτε στον ενικό, δεν αφήνετε τον σερβιτόρο να μιλήσει καθώς πετάγεστε εσείς να εξηγήσετε στους υπόλοιπους τι είναι το μπουγιουρντί, παραγγέλνετε ορεκτικά για όλους χωρίς να τους ρωτήσετε τι θέλουν, ζητάτε συνεχώς μπίρες λέγοντας «πιάσε άλλη μία» και γενικά κάνετε περισσότερη φασαρία και από το μανιασμένο παιδάκι του διπλανού τραπεζιού, τότε κερδίζετε το βραβείο του υπερβολικά άνετου πελάτη. Σύντομα θα φτάσει και η μπίρα σας. Ζεστή και αραιωμένη. Ακριβώς όπως δεν τη ζητήσατε.

O ιδιότροπος: «Το χαβιάρι μαύρο, το κρασί παλιό…»

Περιμένει με το ρολόι τον σερβιτόρο ο οποίος έχει ήδη καθυστερήσει 30 ολόκληρα δευτερόλεπτα να έρθει από τη στιγμή που του έκανε νόημα και στο μεταξύ διορθώνει τα ορθογραφικά λάθη του καταλόγου. Μετά την παρατήρηση στο σερβιτόρο για την αργοπορία του, αλλά και για το λάθος χρώμα στα τραπεζομάντηλα, ξεκινά την παραγγελία του, η οποία ουσιαστικά δημιουργεί ένα νέο πιάτο που δεν υπάρχει στο μενού. Έτσι, μπορεί να μετατρέψει τη χωριάτικη σαλάτα σε μια ντομάτα με λίγο λάδι και την καλοψημένη μπριζόλα με πουρέ και μπρόκολο, σε μπριζόλα «με το αίμα» που αντί για πουρέ θα έχει ρύζι και αντί για μπρόκολο λίγο καρότο. Φυσικά και το ψήσιμο της μπριζόλας δεν θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του, ενώ το πιθανότερο είναι να φύγει από το εστιατόριο έχοντας τσακωθεί επτά φορές με όλο το προσωπικό, απειλώντας να μην πληρώσει. Και οι κατάρες όλων τον ακολουθούν παντού.

Ο σκεπτικός: «Για να δω τον κατάλογο…, εεεε…, μμμμ…, μάλιστα…»

Δεν έχει σχέση με τον αναποφάσιστο, καθώς ο σκεπτικός ξέρει –στο περίπου- τι θα παραγγείλει, απλώς οι παύσεις του και ο αργός τρόπος ομιλίας του δίνουν αρκετό χρόνο στο σερβιτόρο να λύσει τριώνυμα, ορίζουσες και εξισώσεις στο μεσοδιάστημα. Οι παύσεις βέβαια δεν είναι βουβές, αλλά συνοδεύονται από μακρόσυρτους ήχους με όλα τα φωνήεντα της αλφαβήτου και στο τσακίρ κέφι κάποιο τραγούδι θα καλύψει το κενό ανάμεσα στην παραγγελία της σαλάτας και του κυρίως πιάτου. Παρά την ευγένεια και την καλή διάθεση που χαρακτηρίζει τον σκεπτικό, ο σερβιτόρος που παίζει τρίλιζα με τον εαυτό του μέχρι να πάρει την παραγγελία -ενώ πνίγεται στη δουλειά- δεν συμμερίζεται και πολύ την ιδιομορφία του.

Ο χαμηλόφωνος: «Θα ήθελα… (μια τονοσαλάτα και μια μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα). Ευχαριστώ».

Για κάποιο περίεργο λόγο, ο «χαμηλόφωνος» στο σημείο της παραγγελίας ρίχνει κατά πολύ την ένταση της φωνής του, με αποτέλεσμα ο σερβιτόρος να αναγκάζεται να σκύβει σε ορθή γωνία προκειμένου να ακούσει. Μάλλον πιστεύει πως η παραγγελία του είναι αυστηρά προσωπική και μυστική και αν μπορούσε να την δώσει με κρυπτογραφημένο μήνυμα ή κάποιον ξεχωριστό κώδικα στον σερβιτόρο, χωρίς να την ακούσει κανένας, θα το έκανε, αλλά προς το παρόν το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μιλήσει μέσα από τα δόντια του. Φυσικά, σε αυτές τις περιπτώσεις γίνονται τα περισσότερα λάθη στις παραγγελίες, καθώς με την ένταση φωνής στα 0,0024 ντεσιμπέλ, η ντομάτα ακούγεται σαν πατάτα και το τζατζίκι σαν κατσίκι.

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ