Μαθήματα επιχειρηματικότητας σε μια αισιόδοξα απαισιόδοξη και ρεαλιστική παράσταση με κινηματογραφική διάσταση, ζωντανές ερμηνείες και πολύ χιούμορ.

Αντλώντας την πρώτη ύλη της από το σύγχρονο ισπανικό θέατρο που συχνά τροφοδοτεί τις ελληνικές σκηνές, η παράσταση «Μυγοφαές» σε σκηνοθεσία της ομάδας AbOvo ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου για να μας μπάσει στον τρόπο λειτουργίας του επιχειρηματικού κόσμου, τις συνέπειές του στις ανθρώπινες σχέσεις και την ανθρώπινη ανάγκη για όνειρα.

Οι AbOvo εμπιστεύονται για πρώτη φορά ένα κείμενο που δεν είναι δικό τους έπειτα από προτροπή της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, η οποία αναλαμβάνει την μετάφραση του έργου. Το κείμενο του Ζουάν Γιάγκο, το οποίο στην ορίτζιναλ ισπανική του βερσιόν έχει τον τίτλο Fairfly, τους δικαιώνει αφενός γιατί ακούγεται πολύ ελληνικό- λόγω του εξαιρετικά σύγχρονου θέματός του που ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα-, αφετέρου γιατί είναι ωραία προσαρμοσμένο στον ελληνικό λόγο.

Θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Και θέλω να το κάνω μέσα από τη δουλειά μου.

Το «Μυγοφαές» περιγράφει την ιστορία τεσσάρων φίλων οι οποίοι δουλεύουν στην ίδια επιχείρηση παραγωγής παιδικών τροφών. Η επιχείρηση αντιμετωπίζει δυσκολίες που την οδηγούν στην ανακοίνωση περικοπών στις θέσεις εργασίας, πράγμα που ανησυχεί ιδιαίτερα τους τέσσερις ήρωες οι οποίοι συναντιούνται ώστε να βρουν ένα τρόπο να αντιδράσουν μπροστά στην εξέλιξη που έρχεται. Στη συνάντηση αυτή πες ο ένας, πες ο άλλος ακούγεται μια περίεργη ιδέα, η σύσταση μιας επιχείρησης με αντικείμενο την παραγωγή παιδικών τροφών από προνύμφες μύγας.

Την αρχική και δικαιολογημένη απόρριψη της ιδέας διαδέχεται μια ολόκληρη ανάλυση- SWOT που θα λεγαν και οι οικονομολόγοι- με τα πλεονεκτήματα -μειονεκτήματα  και τις ευκαιρίες- απειλές του εγχειρήματος. Το βασικό μειονέκτημα είναι πασιφανές. Τα πλεονεκτήματα όμως είναι πολλά, ένα προϊόν φθηνό λόγω των φθηνών πρώτων υλών και άρα ανταγωνιστικό, υγιεινό, με οικολογικό αντίκτυπο και κυρίως ένα προϊόν που τους κάνει να ονειρεύονται και να πιστεύουν- ο καθένας με τον τρόπο του- πως τελικά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Είναι όμως οι ευκαιρίες αρκετές σε ένα εχθρικό (επιχειρηματικό) περιβάλλον; Αλλάζει ο κόσμος ή μόνο το κλίμα; Αλλάζει το κοινό όραμα για την αλλαγή του κόσμου; Ή μήπως δεν ήταν ποτέ κοινό; Αλλάζουν οι σχέσεις των ανθρώπων ή οι άνθρωποι; Αλλάζουν τα κριτήρια όταν από εργαζόμενος γίνεσαι αφεντικό;  Το μόνο που δεν αλλάζει είναι ότι οι μπύρες δεν πρέπει να μένουν στην κατάψυξη.

«Μια οικολογική κωμωδία για την τραγωδία της οικονομίας»
Αυτή την γεμάτη προβληματισμούς αλλά όχι διδακτισμούς ιστορία παίρνουν στα χέρια τους οι AbOvo και τη στεγάζουν πάνω σε μια λιτή σκηνή (Σκηνικά-Κοστούμια: Κατερίνα Καλφόγλου). Ένα τραπέζι στο μπροστινό μέρος της σκηνής αφήνει όλη την υπόλοιπη σκηνή να διαμορφωθεί μέσα από χωρίσματα σε μικρά άλλα δωμάτια στα οποία έχουμε εν μέρει ορατότητα και τα οποία βοηθούν σε πρακτικό επίπεδο τους ηθοποιούς.

Η ιστορία συνδυάζοντας το κωμικό με το δραματικό στοιχείο-με αντιστρόφως ανάλογη αναλογία στο πρώτο και στο δεύτερο μέρος- μεταφέρεται στη σκηνή με τρόπο ρεαλιστικό αναδεικνύοντας το ρεαλισμό του ίδιου του κειμένου και δίνοντας έμφαση στους πυκνούς, έξυπνους και αστείους διαλόγους του.

Η λιτή σκηνή και η ρεαλιστική προσέγγιση συνδυάζονται επίσης με μια κινηματογραφική απόδοση η οποία απαιτεί την εγρήγορση των ηθοποιών και κάνει το έργο ακόμα πιο ζωντανό. Αυτή η κινηματογραφική διάσταση γίνεται ιδιαίτερα εμφανής μέσα από δύο περιπτώσεις, όταν η γραμμική εξέλιξη της ιστορίας παγώνει ανεπαίσθητα σε ανύποπτο χρόνο με αποτέλεσμα να μεταβούμε σε άλλη χρονική περίοδο και όταν σκάνε οι τρομερές διαφημίσεις (με τη μουσική του Φοίβου Δεληβοριά και τις φωνές του ίδιου και της Νεφέλης Φασούλη) για να συνοδέψουν την κίνηση των ηθοποιών σε fast forward.

Τέλος, στη σκηνή βρίσκουμε τέσσερα μέλη των AbOvo, τον Γιώργο Αγγελόπουλο, τη Βάσω Καβαλιεράτου, τον Γιάννη Σαρακατσάνη και τη Σωσώ Χατζημανώλη, να ζωντανεύουν το έργο εκφραστικά, πειστικά, χωρίς υπερβολικές ερμηνείες ή κινήσεις (Επιμέλεια κίνησης: Ντανιέλα Πισιμίση) και διαθέτοντας διάφορα volume στη φωνή και την ένταση του χαρακτήρα τους. Στο θέατρο αν φωνάζεις συνεχώς χάνονται οι πραγματικά έντονες στιγμές και στο «Μυγοφαές» γίνεται εξοικονόμηση δυνάμεων- ακόμα και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη υπακούνε σε αυτό τον κανόνα. Έτσι παίζοντας οι ηθοποιοί περισσότερο με την έκφραση και την ενέργεια, η παράσταση αποκτά μια φυσικότητα που- ειδικά στο πρώτο μέρος- σε κάνει να νιώθεις πως τους κοιτάς από την κλειδαρότρυπα.

Info
Θέατρο του Νέου Κόσμου- Κεντρική Σκηνή
Δευτέρα- Τρίτη 21:15
Ομάδα AbOvo

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]