Μία συζήτηση με τον σκηνοθέτη και εκ των μελών της ομάδας Ginger Creepers, με αφορμή την παράσταση «Γιβραλτάρ» στο Bios.

Το νέο θεατρικό έργο των Ginger Creepers, της ομάδας των Χρήστου Καπενή και Γρηγόρη Χατζάκη, με τίτλο «Γιβραλτάρ» παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο Bios. Πρόκειται για μία ιστορία του διαδραματίζεται σε πραγματικό χρόνο, στο πλαίσιο της εκπομπής των ηρώων, η οποία και θα μεταδίδεται ζωντανά σε ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό στην ιστοσελίδα της ομάδας (www.gingercreepers.com). Οι Ginger Creepers δημιουργούν μια στατική περιπέτεια, έναν πολυσύνθετο προσωπικό κόσμο, εντός και εκτός της σκηνής, συνδυάζοντας μύθους, ιστορικές αναφορές, σε συνδυασμο με την προσωπική τους δημιουργική διαδικασία, σε ένα θέαμα που ξεκινάει και ολοκληρώνεται πριν και μετά την ίδια την παράσταση.

Ο Γρηγόρης Χατζάκης συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, αν και έχω καταγωγή από την Κρήτη. Αποφοίτησα από τη σχολή του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου και τη δραματική σχολή Νέο Ελληνικό Θέατρο (Γ. Αρμένη).

Ζω στην Αγία Παρασκευή. Η Αθήνα είναι μία πόλη που δυσκολεύομαι να αποχωριστώ, την αγαπώ υπερβολικά, τη θεωρώ πάντα απρόβλεπτη και μοναδική. Στη γειτονιά μου μού αρέσει το πόσο εύκολα, αλλάζοντας ακόμα κι ένα στενό, μπορείς να βρεθείς από την ησυχία στην πολυκοσμία. Και τα δέντρα. Έχει πολλά δέντρα. Ωραίο κι αυτό να το βλέπεις μέσα στην πόλη.

Μικρός ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Θυμάμαι ήδη από το δημοτικό να υπολογίζω πόσα χρόνια χρειάζονταν για να ολοκληρώσω σχολείο/στρατό/σπουδές ώστε να μπορέσω να καταπιαστώ επαγγελματικά με το αντικείμενο. Μόνο που δεν είχα κατασταλάξει αν θα επικεντρωνόμουν στη θεατρική ή στην κινηματογραφική σκηνοθεσία.

Με την υποκριτική δεν ήθελα ποτέ να ασχοληθώ. Όχι ότι δε με γοητεύει, αλλά θεωρούσα ότι το ουσιαστικότερο, βαθύτερο ενδιαφέρον μου και κλίση βρίσκεται στην απ' έξω διαδικασία. Έβλεπα πολλές παραστάσεις μικρός. Πάρα πολλές. Οι γονείς μου και η γιαγιά μου με πήγαιναν κάθε βδομάδα και σε κάποια. Και πάντοτε θυμάμαι να παραμυθιάζομαι με τη διαδικασία και όχι τόσο με την ιστορία. Με γοήτευε να καταλάβω πώς τα κάνουν όλα αυτά που κάνουν. Πώς δημιουργείται αυτή η "μαγεία" όταν είναι κάτι που συμβαίνει τόσο απλά, χειροπιαστά, μπροστά στα μάτια σου. Για μέρες μπορεί να με απασχολούσε ένα εφέ, να κάτσω να σκεφτώ πώς μπορεί να έγινε. Νομίζω η πρώτη φορά που το ένιωσα τόσο έντονα και γύρισα και είπα ότι "θέλω να γίνει αυτός που τα κάνει όλα αυτά" ήταν στον Οδυσσεβάχ της Ξένιας Καλογεροπούλου σε σκηνοθεσία, αν θυμάμαι καλά, του Σταμάτη Φασουλή. Μια παράσταση που ακόμα θυμάμαι έντονα.

Δεν μπορώ να καταλάβω εύκολα τι από όλα αυτά που θαυμάζω, με εντυπωσιάζουν και διοχευτεύονται τελικά στη δουλειά μου. Προσπαθώ, όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία, να μην αφήνω στο συνειδητό, συγκεκριμένες επιρροές κατά τη δημιουργική διαδικασία. Ειδικά, θεατρικές επιρροές. Άλλωστε, πιστεύω απόλυτα ότι όλες οι τέχνες είναι αλληλοεξαρτώμενες και τελικά είναι μία. Είναι μία έκφραση με διαφορετικό μέσο, αλλά πάντα στην ουσία υπάρχει η προσπάθεια επικοινωνίας. Η διαδικασία εντοπισμού αυτής της ανάγκης για επικοινωνία, ανεξαρτήτως μέσου, αυτό είναι πιστεύω που έχει ουσία να μας επηρεάζει ώστε να εξελισσόμαστε ως καλλιτέχνες. Είναι αυτό, που βρίσκεται ανάμεσα στον άνθρωπο και το έργο, μία αίσθηση, που υπερβαίνει τον πίνακα, το ποίημα, το έργο.

Στο «Γιβραλτάρ» παρακολουθούμε δύο Βρετανούς αρχαιοκάπηλους, τους Λίο και Λούι, να καταλήγουν στο Γιβραλτάρ κυνηγημένοι από την Ιντερπόλ και με απώτερο στόχο την ανακάλυψη της Ατλαντίδας που φημολογείται πως συνόρευε με το Γιβραλτάρ. Εκεί δημιουργούν ψεύτικες περσόνες, τον Κάρλος και τον Γριέγο και μία ραδιοφωνική εκπομπή με τίτλο Ο Γύρος Του Κόσμου Σε Ογδόντα Μελωδίες, για κάλυψη. (Η εκπομπή αυτή μεταδίδεται και ζωντανά κατά τη διάρκεια της παράστασης στο www.gingercreepers.com/radio) Έτσι, στην παράσταση παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν, -ρεαλιστικά ή μη- στη διάρκεια μίας εκπομπής, εντός και εκτός αέρα.

Η λειτουργία του χρόνου -σε πολλά περισσότερα επίπεδα από όσα είναι αρχικά προφανή-, ο χώρος (που για πρώτη φορά ανεβαίνει παράσταση) και οι αναφορές του, αλλά και ο τρόπος που έχει χτιστεί το όλο έργο, η συνολική διαδικασία, που προσπαθούμε πάντα να αφήνουμε ανοιχτή προς το κοινό είναι μερικά στοιχεία που καθιστούν ιδιαίτερο το συγκεκριμένο έργο.

Θίγονται διάφορα θέματα (ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία κ.α.) στο έργο, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτά είναι τα επί της ουσίας επίκαιρα. Η αναζήτηση του μυθικού, της "Ατλαντίδας", αλλά και ο εντοπισμός της (όπως παρουσιάζεται στο έργο) είναι ένα θέμα που αφορά πάντα στις εσωτερικές, μύχιες σκέψεις του ανθρώπου. Ακόμα, κατά τη διάρκεια της παράστασης, οι ήρωες διαβάζουν στον υπολογιστή τους (την οθόνη του οποίου, οι θεατές βλέπουν σε προβολή) δημοσιευμένα διαδικτυακά άρθρα, σχετικά με αναφορές του έργου, πολλά από τα οποία ανανεώνονται ανάλογα με την επικαιρότητα και όλα δημοσιεύονται στη σελίδα www.gingercreepers.com/gibraltar.

Τι θέατρο θέλω να κάνω; Πολύ δύσκολη ερώτηση, καθώς κατά βάση δε θέλω να κάνω ένα θέατρο που θα ονομάζεται κάπως. Αποφεύγω τις ταμπέλες κι ήδη ο όρος "θεάτρο" είναι μία ισχυρή ταμπέλα. Στον πυρήνα των πραγμάτων υπάρχει αυτό που ο κάθε αποδέκτης θα ονοματίσει προσωπικά.

Σε θεατρικό επίπεδο πολλά είναι αυτά για τα οποία είμαι χαρούμενος ή περήφανος, αλλά τρία για μένα είναι που θα μπορούσα να βάλω σε αυτήν την πιο κλειστή κατηγορία. Είναι με χρονική σειρά, "Τα Φτερά Του Έρωτα", η παράσταση σε λεωφορείο του ΟΑΣΑ βασισμένη στην ταινία του Βέντερς, είναι Ο Πατέρας του Α. Στρίντμπεργκ στη διασκευή που είχαμε κάνει με τον Β. Στρατηγάκο, μια παράσταση που με εξέφραζε απόλυτα προσωπικά και καλλιτεχνικά, και είναι οι Ginger Creepers, η ομάδα που δημιουργήσαμε με τον Χρ. Καπενή.

Ήταν χρόνια όνειρό μου η δημιουργία ενός συλλογικότερου καλλιτεχνικού πλαισίου που να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να είμαι η ταυτότητα, και νιώθω πως στα δύο αυτά χρόνια της λειτουργίας της ομάδας έχουμε καταφέρει πάρα πολλά και σε διαφορετικά επίπεδα, με κύριο το να μπορούμε να δουλεύουμε σα μονάδα. Νιώθουμε πως κατασκευάζεται ένας κοινός αλλά ταυτόχρονα αυτούσιος κόσμος.

Ακόμα πιο χαρούμενος και υπερήφανος είμαι που έχει πλέον δημιουργηθεί (με παλιούς και νεότερους) ένας καθαρός και κλειστός κύκλος φίλων/συνεργατών στο συνολικό αποτέλεσμα, εντός και εκτός σκηνής. Τους οποίους θα ήθελα με την ευκαιρία να κατονομάσω: Ζωή Αρβανίτη και Βύρων Κατρίτσης (οι παλιοί, οι στυλοβάτες θα λέγαμε), Λίλα Νόβα (η νέα δυναμική είσοδος), Κική Μπαρμπαβασίλογλου (που είναι πάντα εκεί (αν και όλο και κάπου "αλλού" βρίσκεται)). Αυτοί στα εντός σκηνής. Και οι στα εκτός, Michelangelo Bevilacqua (χρόνια συνεργάτης και φίλος) και Φίλιππος Μαργαλιάς (χρόνια φίλος αλλά συνεργάτης σχετικά πρόσφατα), ξεχωριστοί και οι δύο στον τομέα τους, δημιουργούν και προβάλουν μοναδικά την εξωτερική μας εικόνα και παρουσία. Τέλος, η Χρύσα Ματσαγκάνη που τόσο γρήγορα έχουμε εναρμονιστεί και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φανεί αυτή η εικόνα και παρουσία όσο περισσότερο και καλύτερα προς τα έξω.

Επόμενα σχέδια; Για αρχή, μετά το Πάσχα, ξεκινάμε ως Ginger Creepers τη νέα μας δουλειά πάνω στο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Φ. Ντοστογιέφσκι. Η πρεμιέρα του θα δοθεί στις 3 Μαΐου στο Faust. Η σκηνοθεσία είναι δική μου, ενώ με τον Χρήστο Καπενή έχουμε κάνει μαζί τη διασκευή. Μαζί θα βρεθούμε και στην σκηνή. Παράλληλα, ετοιμαζόμαστε ήδη για τις παραστάσεις της επόμενης χρονιάς,που θα ανακοινωθούν πολύ άμεσα.

Η πρώτη φωτογραφία από το «Έγκλημα και Τιμωρία».

Σύλληψη - Κείμενο: Ginger Creepers (Χρ. Καπενής-Γρ. Χατζάκης)
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη
Κοστούμια: Lila Nova
Μουσική: Βύρων Κατρίτσης
Β. Σκηνοθέτη: Κική Μπαρμπαβασίλογλου
Φωτογραφίες: Φίλιππος Μαργαλιάς
Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua
Δημόσιες Σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ερμηνεύουν:
Χρήστος Καπενής
Γρηγόρης Χατζάκης
Δώρα Παρδάλη

Info
BIOS. Παραστάσεις: Έως 21 Απριλίου Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο & Κυριακή στις 19.00 Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€ Φοιτητικό, ανέργων: 8€ Ατέλειες ηθοποιών: 5€ BIOS Πειραιώς 84, Αθήνα Τηλ. 210 3425335 Προπώληση εισιτηρίων: VIVA.GR Διάρκεια παράστασης: 110 λ.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ