Η ηθοποιός συμμετέχει στην παράσταση «Tanz - Οι περιπέτειες μίας νεότητας» στο Red Jasper Cabaret Theatre.

Εγκαινιάζοντας το Red Jasper Cabaret Theatre, η παράσταση «Tanz - Οι περιπέτειες μίας νεότητας» έρχεται να τραγουδήσει, να μιλήσει και να προβληματίσει για την ουτοπία της πλήρους αποδοχής και έκφρασης. Για τη συνύπαρξη κόσμων.  Όπως αυτοί θέλουν να είναι.

Η παράσταση εμπνέεται από το έργο «Ο ευλαβικός χορός», το πρώτο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν που κυκλοφόρησε το 1925 και παρουσιάζει τη γερμανική νεολαία του μεσοπολέμου στο Βερολίνο, που ζει ανάμεσα σε κοινόβια και καμπαρέ, σαν ένα εξπρεσιονιστικό σκίτσο. Γενιές του τότε και του τώρα, απορρίπτουν τις καθιερωμένες ηθικές, κοινωνικές και αισθητικές αξίες,, και προσπαθούν να δημιουργήσουν μέσα από το χάος και την αμηχανία ένα στήριγμα και να ανακαλύψουν ένα νέο τρόπο έκφρασης.

Εκ των ηθοποιών της παράσταση, η Ιωάννα Λέκκα συστήνεται στο clickatlife.

Γεννήθηκα στο Κιάτο, ένα παραθαλάσσιο μέρος μιάμιση ώρα μακριά από την Αθήνα. 

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια με μία γλυκιά ανάμνηση. Ηταν όμορφα, άλλοι ρυθμοί, άλλος τρόπος ζωής. Σχολικοί περίπατοι δίπλα στη θάλασσα, χειμωνιάτικα πρωινά με ήλιο, θυμάμαι πάντα να παρατηρώ τη στάθμη της θάλλασας και  την αίσθηση που μου προκαλούσε η μυρωδιά του θαλασσινού νερού. Γενικώς ότι και να μου συνέβαινε υπήρχε για συντροφιά η θάλασσα, πάντα περπατούσα πλάι της, πρώτοι έρωτες, κλάματα, απογοητεύσεις, καλά νέα, κακά πάντα εκεί σαν μια ανοιχτή συνομιλία. Ένα πράγμα που κάνω ακόμη και σήμερα είναι να πηγαίνω μόνη μου σε μία συγκεκριμένη παραλία, είναι η παραλία που με πήγαινε η γιαγιά μου έχω έντονα ακομα  την εικόνα να  καθόμαστε πλάι-πλάι να κρέμονται τα πόδια μας στην προβλήτα, να με ταΐζει ροδάκινα και να γελάμε,  Ήταν ξέγνοιαστα, πολλές φορές ακόμη μέχρι και σήμερα όταν με έχουν ρουφήξει οι γρήγοροι ρυθμοί της πόλης και τα άγχη, το σκέφτομαι και ηρεμώ.

Είμαι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Δήλος. Παράλληλα με την εισαγωγή μου στη σχολή θεάτρου είχα περάσει και στο ΤΕΙ Λογιστικής σπουδές που δεν έχω ολοκληρώσει γιατί συνειδητοποίησα ότι η κλίση μου ήταν προς τις καλλιτεχνικές σπουδές.  Θυμάμαι στο λύκειο ότι μου άρεσε να διαβάζω μυθιστορήματα και θεατρικά έργα γιατί δημιουργούσα έναν φανταστικό κόσμο όπως εγώ ήθελα και τον αντιλαμβανόμουν. Σήμερα λοιπόν συνεχίζω τις σπουδές μου πάνω στο τραγούδι που αγαπώ, αλλά θέλω να σου εκμυστηρευτώ ότι επιθυμώ να κάνω και μία άλλη σπουδή δεν έχω αποφασίσει όμως σε τι αντικείμενο. Δε μένω ήσυχη. Νομιζω πως ο άνθρωπος δεν σταματά ποτέ να εξελίσσετε.

Σήμερα ζω στον Νέο Κόσμο. Μου αρέσει πολύ η γειτονιά μου διότι παρόλο που είναι πολύ κοντά στο κέντρο έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε μία γειτονιά αυθεντική σε κάποια άλλη εποχή της Αθήνας, είναι παραδοσιακή και απλή χωρίς πολλά-πολλά ένα μίνι μάρκετ που το έχει μία κυρία από τη δεκαετία του ’70 καθώς και ένα καθαριστήριο που όταν μπαίνω μέσα αισθάνομαι ότι ζω στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Αυτό που άρχισα να καταλαβαίνω ζώντας σε αυτή τη γειτονιά είναι ότι ο άνθρωπος ζει καλύτερα όταν δώσει σημασία στα απλά καθημερινά πράγματα και αποβάλει περιττές συνήθειες. Στη γειτονιά μου επίσης γίνεται η καλύτερη λαϊκή, μου αρέσει να ψωνίζω. Εχω ανακαλύψει ένα πάγκο με ψάρια που όποτε πηγαίνω ο κύριος Μιχάλης μου λέει και μία ιστορία από τα παιδικά του χρόνια. Μου αρέσει η γυμναστική πηγαίνω στη γυμναστική ακαδημία κοντά στο σπίτι και γυμνάζομαι.

Μικρή ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, χορεύτρια τα κλασικά. Ακόμα θυμάμαι να χορεύω ως πιτσιρίκι πάνω σε τραπέζια, σε καρέκλες στις οικογενειακές γιορτές. Ήθελα να είμαι το κέντρο του κόσμου.

Από παιδί μου άρεσε να ασχοληθώ με ο,τιδήποτε καλλιτεχνικό, κάτι έβραζε μέσα μου που ένιωθα ότι έπρεπε να εκτονωθεί, να βγει προς τα έξω, να το εκφράσω. Όταν πήγαινα στη σχολή χορού τελείωνα το μάθημά μου και πάντα καθόμουν και παρακολουθούσα και τα επόμενα μαθήματα μέχρι να κλείσει η σχολή. Αυτό το έκανα κάθε μέρα. Στο λύκειο άρχισα να διαβάζω πάρα πολύ ότι είχε να κάνει με θεατρικά έργα θυμάμαι ένας παιδικός μου φίλος μού είχε κάνει δώρο το πρώτο θεατρικό έργο που είχα διαβάσει ήταν το «Καλοκαίρι και Καταχνιά» του Tennessee Williams. Στη τρίτη λυκείου αποφάσισα ότι θέλω επί της ουσίας να ασχοληθώ με την υποκριτική και τότε ένας φίλος μου ο οποίος σπούδαζε σε μία σχολή θεάτρου με παρότρυνε να δώσω εξετάσεις.

Οι επιρροές που έχω δεν είναι μόνο καλλιτεχνικές αλλά μπορώ να εντυπωσιαστώ με κάτι που θα  μου κεντρίσει το ενδιαφέρον στο δρόμο, με ένα βλέμμα, με κατι που θα με συγκινήσει, μια μελωδιά,  μία συζήτηση που θα κάνω με τους φίλους μου,οι ανθρωποί μου, με τον ήλιο που θα πέφτει πάνω στο πρόσωπο μου. Όλα αυτά και άλλα πολλά μπορούν να μου δώσουν μία εσωτερική ώθηση επί της ουσίας ώστε να με εμπνεύσουν για να είμαι δημιουργική στη δουλειά μου. Έχω ιδιαίτερη αγάπη στο σινεμά κυρίως στις κλασικές ταινίες, ο Φρανσουά Οζόν, ο Γκοντάρ με έναν ρομαντισμό άλλης εποχής με χρώματα παστέλ με ανεκπλήρωτους έρωτες-ασπρόμαυρα τσίρκο και ακροβάτες του Φελίνι, ο Νίνο Ρότα, το ακραίο χιούμορ του Χάνεκε. Τον τελευταίο καιρό βλέπω αρκετές από τον σύγχρονο ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Ακόμη, έντονη επιρροή για μένα είναι η μουσική του ChetBaker, η μουσική του Chopin, η Τζένη Βάνου, η Bjork, η BethGibbons η Joni Mitchell. Όταν βραδίαζει όμως θέλω πολύ να μπαίνω στον κόσμο του Γιάννη Παπαιωάννου και του Μητσάκη.

«Οι περιπέτειες μίας νεότητας» του Κλάους Μάν αναφέρεται στην περιπέτεια, στην αναζήτηση της ζωής, στην πάλη με τη νεότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ο Αντρέας είναι ο βασικός ήρωας της ιστορίας ο οποίος σε ηλικία 17 ετών φεύγει από το σπίτι του από ένα καταπιεστικό περιβάλλον, από έναν δεσποτικό πατέρα και από μία μικρή κοινωνία αποφασίζει να μετακομίσει σε μία άλλη πόλη – χώρα με απώτερη επιθυμία να γνωρίσει το άγνωστο, να γευτεί τη ζωή, να γνωρίσει νέους ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες, ήθη, διαφορετική στάση ζωής από αυτή που γνώριζε εκείνος. Θέλει να μάθει να αγαπάει, να αγαπάει τα σώματα όπως αναφέρουμε κατά τη διάρκεια της παράστασης ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του, ερωτεύεται, γελάει, πονάει, μιμείται συμπεριφορές για να γίνει συνένοχος σε όλα αυτά που βιώνει μαζί με τους καινούργιους ανθρώπους που έχει γνωρίσει, είναι σαν ένα μικρό σαλιγκάρι που σιγά σιγά βγάζει έξω το κεφάλι για να δει τι ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο που βρίσκεται.

Ο ρόλος μου είναι η Φραντσίσκα, ένα κορίτσι 27 ετών το οποίο παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει κάνει μία πολυτάραχη ζωή παρόλα αυτά έχει μία σταθερά και μία ηρεμία που η κάθε της κίνηση είναι ένα σύμβολο (εύχομαι να μπορέσω να το καταφέρω αυτό κατά τη διάρκεια της παράστασης). Καθώς διάβαζα τον ρόλο στην αρχή και πολύ περισσότερο τώρα που έχει ξεκινήσει η παράσταση είναι εικόνα ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας οι οποίοι έχουν κάνει μία πορεία ζωής και βλέποντάς τους κάποιος αντιλαμβάνεται την εμπειρία τους μέσα από τις κινήσεις τους, το βλέμμα τους, τις ατάκες που θα χρησιμοποιήσουν στην επικοινωνία τους με τους άλλους ανθρώπους, είναι «της πιάτσας» αλλά βαθειά μέσα τους κάτι τους τρώει, τους απασχολεί. Είναι σκληροί με τους άλλους αλλά κατά βάθος είναι τρυφεροί, ευαίσθητοί και αυτό το προσωπείο είναι μία άμυνα ίσως για να μην πληγωθούν.

Το έργο είναι σύγχρονο, χτυπά στον παλμό της εποχής που βρισκόμαστε, αναφέρεται επί της ουσίας στα φύλα, στη σεξουαλικότητα χωρίς ταμπέλες, στην ελευθερία που πρέπει να έχουμε όλοι οι άνθρωποι για τις επιλογές μας και να κυνηγάμε αυτές τις επιλογές χωρίς φόβο.

Όταν ήμουν το καλοκαίρι στην Αμοργό, διάβασα ένα κομμάτι του έργου και συνειδητοποίησα ότι με κάποιο τρόπο βιώνουμε κάτι παρόμοιο: «Φαίνεται πως οι νέοι έχουν βρει πολύ εύκολες διεξόδους από το λαβύρινθο της σύγχυσης, που εμείς κοπιάζουμε αδέξια κι όλο λαχτάρα να τον διασχίσουμε ψηλαφώντας. Εκείνοι, που με λίγο σπορ, με λίγη πολιτική, μένουν κιόλας ικανοποιημένοι. Χωρίς να συνειδητοποιούν την ενδόμυχη παρεκτροπή τους, το θεωρούν κατόρθωμα να γίνουν όσο δυνατόν επίπεδοι και απαθείς. Τα νιάτα μας όμως δεν έχουν πάθος. Τα νιάτα μας αμφισβητούν με δειλία τον πόνο τους και δεν θέλουν να τον ξέρουν».

Θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που μιλάμε την ίδια γλώσσα, χωρίς τσιγκουνιές και μιζέρια. Θέλω να κάνω θέατρο με ειλικρίνεια, ευθύτητα, αλήθεια με μετακίνηση πνευματική και ψυχική με παιχνίδι παιδικό με σκανταλιά με κυνηγητό με το συναίσθημα που χτυπάει η καρδιά όταν συναντάς αυτόν που έχεις ερωτευτεί, με ορμή με δημιουργία και προβληματισμό με το τι συμβαίνει γύρω μας, χωρίς τέταρτο τοίχο συνένοχοι ολοι. Θεατρο με μοίρασμα εμπειριών, γνώσης και πόνου. Με ενδιαφέρει μέσα από αυτή τη δουλειά η εξέλιξη του μυαλού, της σκέψης, της ψυχής. Να δουλεύουμε όλοι μαζί προς ένα κοινό στόχο χωρίς δικλείδες ασφαλείας.

Σκηνοθεσία- Διασκευή: Γιάννης Παναγόπουλος Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σύμβουλος δραματουργίας: Νίκος Ζιώγας Μουσική επιμέλεια- σύνθεση: Βασίλης Παναγιωτόπουλος Σκηνικά- Κοστούμια: Δήμος Κλιμενώφ Κίνηση: Γιάννης Μίχος Φωτισμοί: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος Βοηθός σκηνοθέτη: Θεόφιλος Σπηλιόπουλος Συνεργάτης ενδυματολόγος: Μαρία- Σεσίλ Ιγγλέση Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Αφίσα: Χρήστος Συμεωνίδης

Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Μικές Γλύκας, Ιωάννα Λέκκα, Χρήστος Σταθούσης και η Holly Grace

Παραγωγή:  Red Jasper Cabaret Theatre

Info
Red Jasper Cabaret Theatre: Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη. Κάθε Παρασκευή & Σάββατο.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ