Το γνωστό και χιλιοφορεμένο «είμαι όσο φαίνομαι», είναι μεγάλη ηλιθιότητα και ανειλικρίνεια μαζί. Γιατί αν σου πω εγώ ότι φαίνεσαι 50, ενώ εσύ είσαι 40 και λες ότι είσαι σχεδόν 35, θα σου αρέσει;

Κάπως έτσι και με τη βοήθεια πάντα ενός καθόλου τρεμάμενου χειρουργικού χεριού, πολλές κυρίες του Χόλιγουντ (γιατί για τις δικές μας ούτε λόγος πια. Δε γίνονται αυτά στην ελληνική επικράτεια. Κακοήθειες του κίτρινου τύπου τα όσα ακούγονται κατά καιρούς ) έχουν αποφασίσει ότι θα σταματήσουν το χρόνο. Άκαρπες έχουν αποβεί όλες οι προσπάθειες βέβαια.

«Ποτέ δε θα πω την πραγματική μου ηλικία γιατί είμαι ηθοποιός και θέλω να υποδυθώ ρόλους σε διάφορες ηλικίες» είπε σε μία παλαιότερη συνέντευξή της η Jessica Chastain. Δεκτό δε λέω αλλά προσωπικά συντάσσομαι με την άποψη της υπέροχης Kathy Griffin, η οποία είπε κάποτε ευθαρσώς την ηλικία της και ζήτησε από τις γυναίκες του Χόλιγουντ να κόψουν τις…βλακείες (σχεδόν) και να παραδεχτούν την πραγματική τους ηλικία.

Όχι για να ικανοποιήσουν την περιέργεια του κοινού. Ούτε έτσι γιατί το λέω εγώ. Αλλά από αίσθημα αυτοσυντήρησης. Από φόβο να μην το ανακαλύψουν ξαφνικά και τα εμφράγματα μαστίζουν σε τέτοιες ηλικίες.

Για παράδειγμα, η Geena Davis στα 58 της χρόνια τίποτα δε θυμίζει την γοητευτική παρουσία του «Thelma και Louise». Το μόνο κοινό πλέον είναι τα μάγουλα.

Το ίδιο και η Helen Hunt, η οποία μπορεί στα 51 της χρόνια να είναι master στο σέρφινγκ και να επιδεικνύει με καμάρι το καλογυμνασμένο της κορμί, αλλά το πρόσωπό της μάλλον διαφωνεί κάθετα.

Για τη Goldie Hawn δε μπορώ να πω και πολλά πράγματα. Έχει υπάρξει αγαπημένη ηθοποιός των late 80s και μάλλον δεν θα έπρεπε να παραμείνει κολλημένη εκεί. Πλέον, στα 69 της χρόνια, η Hawn νομίζω ότι οικειοποιήθηκε πέραν του δέοντος το ρόλο που είχε στο υπέροχο «Ο θάνατος σου πάει πολύ» (Death Becomes her, 1992).

Η διαφορά είναι ότι η συμπρωταγωνίστριά της Meryl Streep ήταν φυσικά εξίσου υπέροχη αλλά δε μπήκε τόσο πια στο…πετσί (σιλικόνη όπως θέλετε πείτε το) του ρόλου. Μα δε μοιάζει σα να είναι μόνιμα πια ενθουσιασμένη; Σα να αρνείται να αισθανθεί λύπη πια.

Η λατρεμένη Dolly Parton (68 ετών σήμερα) κατάφερε να κερδίσει μία θέση στη λίστα των α(;)γέραστων του Χόλιγουντ με το σπαθί της (ας το πούμε έτσι, βρε αδελφέ). Η γυναίκα που εμπνεύστηκε το υπέροχο «Jolene» όμως δεν είναι εμφανισιακά τουλάχιστον, η ίδια πια. Ίσως να φοβήθηκε τις διάφορες…Jolene που περιτριγύριζαν τον άντρα της και να προσπάθησε να τις ανταγωνιστεί.

Για την ιστορία, το εν λόγω τραγούδι είναι πραγματική ιστορία. Μία πανέμορφη «Jolene» πολιορκούσε τον άντρα της Parton και εκείνη την εκλιπαρούσε μουσικά «Jolene, Jolene, Jolene, Jolene / I'm begging of you please don't take my man/ Jolene, Jolene, Jolene, Jolene / Please don't take him just because you can».

Η Olivia Newton John πάλι είναι άλλη περίπτωση. Δεν είναι ότι δεν είναι χαριτωμένη (όσο μπορείς να χαρακτηρίσεις χαριτωμένη μία κυρία κάποιας ηλικίας). Είναι ότι δεν αναγνωρίζεται πια. Τη βλέπεις και λες, «βρε κάπου την ξέρω αλλά που; Να ‘ναι παλιά συνάδελφος της μάνας μου; Να δεις, που παλιά μαία θα ‘ναι και αυτή». Και σου μένει η απορία.

Αλλά Olivia μου, των 66 σήμερα Σεπτεμβρίων (χρόνια πολλά παρεμπιπτόντως. Να προσθέτω ένα ακόμα- 67 δηλαδή ετών- ή τσάμπα μετράω;) κάτι πρέπει να κάνεις γιατί για να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας «I got chills/ They're multiplying/ And I'm losing control» κάθε φορά που σε βλέπω και είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία.

Την Kelly LeBrock τη θυμάστε; Ναι αλλά πώς τη θυμάστε; Γιατί η «Γυναικάρα με τα κόκκινα» (Woman in Red) του 1984, πλέον είναι αφανέρωτη (συγνώμη κιόλας), ανεξαρτήτου χρώματος. Είναι γεννημένη το 1960 και δυστυχώς μία μέρα, ο πλαστικός της χειρούργος τσακώθηκε χωρίς έλεος με τη Μητέρα Φύση και στο τέλος έχασε πανηγυρικά.

Για τη Brigitte Bardot, είναι ιεροσυλία να μιλήσω. Και αδικία να τη συμπεριλάβω στο εν λόγω κείμενο αλλά θα τη βάλω ως παράδειγμα και κυρίως γιατί τα έχω βάλει με τον χρόνο, που δε τη σεβάστηκε. 

Ο πάλαι ποτέ «πειρασμός» της μεγάλης οθόνης, έκλεισε τα 80 της χρόνια (κάπου τώρα το Σεπτέμβρη, 25, 28, ποιος ξέρει; Εξάλλου τότε δεν τα δήλωναν αμέσως δα, τα παιδιά στο ληξιαρχείο. Σκεφτείτε ότι μιλάμε για το Παρίσι του 1934) αλλά για να είμαστε ειλικρινείς η γυναίκα είναι απλά είδωλο και αρνείται πεισματικά να αφήσει νυστέρι να την ακουμπήσει. Και αυτό είναι προς τιμήν της. Απλά θα συμφωνήσετε ότι ο χρόνος που πέρασε δεν την άφησε ανέγγιχτη.

Υ.γ: Και πριν αρχίσετε να σχολιάζετε, ναι, έχω πλήρη επίγνωση της παροιμίας «Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα 'ρθεις».

Σόφη Ζιώγου
[email protected]