Η φετινή απονομή δεν είχε πολλά «ααα, δεν το περίμενα» και «μα το outsider;». Κοινώς, οι εκπλήξεις ήταν λίγες, τηρουμένων των αναλογιών. Καταρχήν – και για να μην παρεξηγούμαστε, κάθε απονομή έχει εν δυνάμει εκπλήξεις, φαβορί, σιγουράκια και outsider. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, αλλιώς δεν έχει και τόσο ενδιαφέρον.

Οι φετινές Χρυσές Σφαίρες, αν και σε μία περίπτωση αναπάντεχες σε αποτέλεσμα, μου προκάλεσαν και αυτές κάποιες αντιρρήσεις και απορίες.

Και θα ξεκινήσω από τα τηλεοπτικά. True Detective: Η σειρά κέρδισε τους πάντες. Έγινε viral. Λατρεύτηκε από κοινό και κριτικούς. Οι Matthew McConaughey και Woody Harrelson έφτιαξαν ένα εκπληκτικό δίδυμο με ουσία, αρχή, μέση και τέλος. Με συνοχή και συνάφεια.

Η σειρά κέρδισε τις εντυπώσεις και οι πρωταγωνιστές της ήταν και οι δύο υποψήφιοι στην κατηγορία Καλύτερος ηθοποιός σε μίνι σειρά ή τηλεταινία, άρα είχαν ένα advantage σε ό,τι αφορά στα ποσοστά νίκης. Κι όμως κανείς τους δεν ανέβηκε στη σκηνή. Αντ’ αυτών,  το βραβείο δόθηκε στον επίσης εξαιρετικό Billy Bob Thornton. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι χρονικά έχουν περάσει αρκετοί μήνες από όταν το πρωτοείδαμε και – ακόμη περισσότερες υπέροχες σειρές- που κάπως στο ενδιάμεσο ξεχάσαμε πόσο μας άρεσε το True Detective.

Γιατί δεν κέρδισε η Viola Davis; Ο ρόλος της στο «How to Get Away With Murder» είναι υπέροχος και η ερμηνεία της πραγματικά καθηλωτική. Σχεδόν υπνωτιστική. Εκνευριστικά μίζερη και ταυτόχρονα δυναμική. Πανούργα και όμως δοτική, φυσικά με απώτερο προσωπικό όφελος. Όπως και να έχει η Davis επανακαθορίζει με την ερμηνεία της αυτή τους γυναικείους ρόλους στην τηλεοπτική παραγωγή και όλοι πρέπει να της το αναγνωρίσουμε με ένα βραβείο.

Στα κινηματογραφικά περίεργα της βραδιάς τώρα. Μα που είναι το Interstellar; Η ταινία του Christopher Nolan με τον Matthew ΜcConaughey στον πρωταγωνιστικό ρόλο, διαφημιζόταν ότι θα κυριαρχήσει σε όλα τα βραβεία. Οι ατάκες και οι τίτλοι για τον ΜcConaughey, ότι είναι η χρονιά του – μετά το περσινό του Oscar και την μοναδική του παρουσία στο True Detective- απλά ξεχάστηκαν; Αγνοήθηκαν; Ή μήπως παραπήρε βραβεία; Μήπως η στροφή στην καριέρα του τιμήθηκε με το Oscar και that’s it. Πάμε παρακάτω; Ποιος ξέρει; Πάντως το Interstellar έχει αγνοηθεί παραδειγματικά- είτε το αξίζει είτε όχι ένα φουτουριστικό, σχεδόν blockbuster πάντα κρατά τις ισορροπίες-  στις μέχρι τώρα υποψηφιότητες, κλείνοντας τα  στόματα όλων, όσοι μιλούσαν για το νέο Gravity. You wish...

Ο Eddie Redmayne είναι όντως εκπληκτικός ως Steven Hawking. Η ερμηνεία του είναι διδακτική. Και αν σκεφτείς ότι πρόκειται για έναν νεαρό ηθοποιό, οι προοπτικές και οι ελπίδες που δίνει για το μέλλον είναι αν μη τι άλλο, δικαιολογημένα αυξημένες. Από την άλλη, υπάρχει και η περίπτωση του «Foxcatcher», Steve Carell.

Όποιος έχει δει την ταινία του Bennett Miller θα συμφωνήσει μαζί μου, ότι καλύτερο John du Pont δε θα μπορούσε να βρει. Το μεγαλύτερο ατού του ρόλου, είναι αυτό ακριβώς το γεγονός. Ό,τι δηλαδή ένας …40άχρονος παρθένος κατάφερε να προκαλέσει ανατριχίλα με τη δραματική του ερμηνεία. Το Χόλιγουντ ιντριγκάρεται από τέτοιες εκπλήξεις. Τις αγαπά και συνήθως τις τιμά σε βραβεύσεις. Όχι όμως στην περίπτωση αυτή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προτιμώνται οι πραγματικοί ρόλοι, αυτοί που μεταφέρουν στην οθόνη μία ρεαλιστική, ιδιαίτερη ιστορία ζωής. Κάτι που έχουν κοινό οι Carell και Redmayne.

Το ίδιο παραγκωνισμένο μου φάνηκε και το Selma της Ava DuVernay. Ένα τόσο ευαίσθητο θέμα -Martin Luther King και η ιστορία των Αφροαμερικανών στη σύγχρονη ιστορία- προκαλεί τις μνήμες και κυρίως τις τύψεις των Αμερικανών και συνήθως βρίσκεται στα must των βραβεύσεων αλλά στην προκειμένη περίπτωση αρκέστηκε με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου τραγουδιού. Απ’ το τίποτα…καλό είναι και αυτό αν σκεφτείς ότι το θρίλερ του David Fincher, με τον Ben Affleck , το Κορίτσι που εξαφανίστηκε κάπου έχει παραπέσει. Μάλλον, στα χαρτιά με τις υποψηφιότητες (μόνο).

Στις εκπλήξεις προσθέστε και το «Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας» αντί του πολυδιαφημισμένου και κερδοφόρου «Lego, η ταινία». Αν και όλοι μιλούσαν για μία καθαρή νίκη του δεύτερου, τα Lego έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα συγκριτικά με το επιτυχημένο σίκουελ.

Τελευταία παρατήρηση: Τον τελευταίο καιρό είχα συνηθίσει να γράφω «νικήτρια» η Ida του Pawel Pawlikowski, η καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία για το 2014 σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου. Κι όμως οι Χρυσές Σφαίρες έχουν άλλη άποψη και προτίμησαν να δώσουν το βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, στο ρώσικο Leviathan, του Andrey Zvyagintsev που είχε κερδίσει το βραβείο καλύτερης ταινίας στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου. Και οι δύο ταινίες θα κονταροχτυπηθούν για το Οscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, όπως φαίνεται με τις πιθανότητες να είναι πλέον 50-50.

Υ.Γ συγνώμη αλλά πόσο χαρούμενη πρέπει να νιώθει η Patricia Arquette- πρωταγωνίστρια στα Stigmata το 1999, αν θυμάστε- που δεν κέρδισε απλά τη Χρυσή Σφαίρα Β' γυναικείου ρόλου, αλλά ένα βραβείο στο οποίο είχε να αντιμετωπίσει τη γυναίκα- είδωλο των θεσμών, Meryl Streep;

Σόφη Ζιώγου
[email protected]