Το περιμέναμε ότι η σειρά του Fox θα είναι η πιο καμμένη τηλεοπτική ιδέα της χρονιάς. Είναι όμως όσο... καμμένη θέλουμε;

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλές περίεργες σειρές να κάνουν την εμφάνισή τους, επιχειρώντας με αυτή την ιδιαιτερότητά τους να κερδίσουν κόσμο μέσα στη σεζόν. Βέβαια συνήθως πέφτουν στην παγίδα της ίδιας τους της παραξενιάς, γιατί μια τηλεοπτική σειρά είναι μια διαδικασία μαραθωνίου και μετά από δύο ή τρία επεισόδια η αρχική ιδέα μπορεί να κουράσει αν δε στηριχθεί από κάτι άλλο. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι είμαστε πολύ επιφυλακτικοί στις τηλεοπτικές πρεμιέρες του φθινοπώρου, παρόλα αυτά δε γίνεται να μην ασχοληθούμε με το «Son of Zorn».

Το νέο sitcom του Fox φαίνεται αρκετά φιλόδοξο και δοκιμάζει σίγουρα κάποια όρια του είδους. Πρόκειται για μια μίξη animation με live-action που σε πρώτο επίπεδο φαντάζει αρκετά ενδιαφέρουσα. Ο Ζορν είναι ένας πολεμιστής από το μακρινό νησί της Zephyria ο οποίος επιστρέφει στην Καλιφόρνια για να επανασυνδεθεί με την πρώην γυναίκα του (Σέριλ Χάινς) και τον έφηβο γιο τους (Τζόνι Πέμπερτον). Όλα καλά ως εδώ, με την απαραίτητη υποσημείωση ότι ο Ζορν είναι φτιαγμένος από animation, στα πρότυπα του γνωστού μας He-Man, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι κανονικοί άνθρωποι στον πραγματικό κόσμο. Πόσο cool είναι αυτό;

Ας μη γελιόμαστε, όλοι μας αν κυκλοφορούσαμε με σπαθί στη δουλειά θα θέλαμε να το κάνουμε αυτό.

Ο Ζορν κυκλοφορεί λοιπόν ημίγυμνος κρατώντας το μυθικό σπαθί του και καθώς έχει «μάτσο» ηρωικά πρότυπα, έχοντας μεγαλώσει σε μια καθαρά ανδροκρατούμενη κοινωνία, απογοητεύεται βλέποντας το γιο του να είναι ένας συνεσταλμένος έφηβος που δεν  του μοιάζει καθόλου. Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν συνειδητοποιεί πως η πρώην γυναίκα του έχει προχωρήσει τη ζωή της και έχει έναν νέο αρραβωνιαστικό (Τιμ Μέντοους). Και ενώ αρχικά υπολόγιζε να γυρίσει πίσω στην Zephyria για να συνεχίσει τη μάχη απέναντι στις κακές δυνάμεις που επιβουλεύονται την κατάκτηση του νησιού, αποφασίζει να μείνει για να δει περισσότερο τον γιο του.

Η σειρά στηρίζεται πολύ στην παραδοξολογία που προκύπτει από τη σύγκρουση των δύο κόσμων, με τον Ζορν να είναι σαν ψάρι έξω από το νερό στην καθημερινότητα της σύγχρονης Καλιφόρνια. Βρίσκει μια δουλειά γραφείου για την οποία αναγκάζεται να φορέσει μπλούζα, αλλά νομίζει ότι η προϊσταμένη του (Άρτεμις Πεμπντάνι) είναι άνδρας που μοιάζει με γυναίκα, γιατί δεν είναι δυνατό για τον ίδιο μια γυναίκα να είναι πάνω από έναν άνδρα στην ιεραρχία.

Όταν δεν έχεις φάει τίποτα όλη μέρα και αργεί η παραγγελία.

Τα αστεία προέρχονται από αυτήν ακριβώς την διαφορετική ανατροφή του Ζορν  και αν και λειτουργούν στο πρώτο επεισόδιο, θα πρέπει η σειρά να προσπαθήσει πιο πολύ στη συνέχεια αν θέλει να έχει ζωή πέρα από τα 13 επεισόδια που έχουν προγραμματιστεί να προβληθούν. Ο πιλότος λειτουργεί περισσότερο αναγνωριστικά και θέλει να κάνει αυτό το περίεργο πρότζεκτ να δουλέψει, οπότε μπορούμε να περιμένουμε περισσότερα όταν το «Son of Zorn» αφεθεί στην «τρέλα» του και σταματήσει να προσπαθεί να αποδείξει τι είναι.

Το πρόβλημά μας βρίσκεται αυτή τη στιγμή πίσω από τον Ζορν. Μπορεί αυτός να είναι μια διασκεδαστική φιγούρα που ενώνει όλα τα καρτούν που αγαπήθηκαν στα 80s, αλλά δε φαίνονται και τόσο… αγαπησιάρικα στη λογική της πραγματικότητας, όσο καλά όμως και αν έχει στηθεί, δεν παίρνει τις απαραίτητες βοήθειες από τη σειρά που υπάρχει γύρω του. Τη φωνή του στον Ζορν δανείζει ο Τζέισον Σουντέικις, ο οποίος κάνει πραγματικά πολύ καλή δουλειά και αναδεικνύει τον Ζορν ως το υβρίδιο του He-Man και του Lion-O που θα έπρεπε να είναι, όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες όμως φαίνονται επίπεδοι και βαρετοί, βγαλμένοι από το μέσο όρο κάθε sitcom της τελευταίας δεκαετίας. Θα θέλαμε το παράδοξο της σειράς να επεκταθεί σε όλο το μήκος και το πλάτος της και όχι μόνο στον κεντρικό χαρακτήρα. Ίσως εν τέλει να προτιμούσαμε να μη βρίσκεται σε κάποιο κανάλι της broadcast τηλεόρασης, ώστε να είναι πιο βίαιο και «βρώμικο» όπως σίγουρα θα μπορούσε.

«Μπαμπά μην τρέχεις»

Αξίζει λοιπόν να δείτε το «Son of Zorn»; Φυσικά και αξίζει, κυρίως γιατί παρουσιάζει κάτι που δε βλέπεις κάθε μέρα να συμβαίνει και το οποίο σίγουρα είναι διασκεδαστικό, ειδικά για όσους έχουν εντρυφήσει ως παιδιά στα καρτούν των 80s. Το αν θα δικαιώσει τις δυνατότητες που διαθέτει θα το διαπιστώσουμε μαζί στην πορεία, αν πάντως πρέπει να κρατήσουμε ένα παραδοσιακό sitcom από αυτή τη σεζόν  για να πορευτούμε μαζί του (που ας μη γελιόμαστε, ένας κουραστικός χειμώνας στη δουλειά δε βγαίνει μόνο με βραβευμένα δράματα), ε αυτό ας είναι αυτό που αμφισβητεί τις παραδόσεις.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]