Πάντα το Hollywood έκρυβε μια συμπάθεια στην κλασική λογοτεχνία. Από τα ασπρόμαυρα «Ανεμοδαρμένα ύψη» το 1939, μέχρι τον τρισδιάστατο «Great Gatsby» που αναμένουμε τον Μάιο, η βιομηχανία του θεάματος έχει ξεκαθαρίσει ότι δε λατρεύει τίποτα περισσότερο από ένα καλό βιβλίο και τις μοδάτες απαιτήσεις της εκάστοτε εποχής.

«Μεγάλες Προσδοκίες» το 1998, «Όλιβερ Τουίστ» το 2005 και «Jane Eyre» το 2011. Η προσαρμογή κλασικών έργων της λογοτεχνίας στο σινεμά καλά κρατεί. Και γιατί όχι άλλωστε; Πρόκειται για έργα αγαπημένα, γνωστά και πολυδιαβασμένα που είναι σίγουρο ότι θα συγκεντρώσουν το αναγκαίο κύρος αλλά και το ποθητό ευρύ κοινό. Δηλαδή, τους μεγαλύτερους που θέλουν να θυμηθούν, τους νεότερους ρομαντικούς που θέλουν να συγκρίνουν και τους υπόλοιπους που απλά δε θέλουν να διαβάσουν. Εν έτει 2013, οι φράσεις «θα περιμένω την ταινία» ή «το βιβλίο ήταν καλύτερο» κατέχουν εξέχοντα ρόλο στις συζητήσεις μεταξύ βιβλιόφιλων και σινεφίλ.

Μολονότι πολλοί κατηγορούν τους σεναριογράφους για έλλειψη ιδεών, η αλήθεια είναι ότι η μεταφορά λογοτεχνικών κειμένων στη μεγάλη οθόνη είναι μία από τις πιο παλιές πρακτικές του Hollywood. Μάλιστα, η προσαρμογή αυτή γινόταν πάντα με προσοχή, καλό budget και φυσικά λαμπερούς σταρ. To «Πρόγευμα στο Τίφανις» με την Audrey Hepburn, βασισμένο στην νουβέλα του Truman Capote, αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά φιλμ στην ιστορία του σινεμά, που έφτασε μέχρι και τα Oscar.

Φωτογραφία IMDb: «Πρόγευμα στο Τίφανις» με την Audrey Hepburn

Η επιτυχία στα Oscar

Η αλήθεια είναι ότι τα εν λόγω βραβεία έχουν αδυναμία στην λογοτεχνία και «στηρίζουν» κάθε απόπειρα μεταφοράς της στο κινηματογράφο. Η «Λίστα του Σίντλερ», ο «Άγγλος Ασθενής» αλλά και ο επικός «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά» έχουν βραβευτεί με το πλέον σημαντικό Oscar, αυτό της καλύτερης ταινίας. Εκτός όμως από τα βραβευμένα, αρκετά έργα βασισμένα σε κλασικά βιβλία έχουν φτάσει στην τελική πηγή, όπως το φιλμ «Περηφάνια και Προκατάληψη», με πρωταγωνίστρια την -σπεσιαλίστα στο είδος- Keira Knightley. Το 2012, η Knightley, τρίτωσε τις συμμετοχές της σε ταινίες βασισμένες σε λογοτεχνικά έργα (αν συμπεριλάβουμε και την «Εξιλέωση», με αφετηρία από τα πιο πετυχημένα μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων από τον Ίαν Μακ Γιούαν), με τη μεταφορά του γνωστού δράματος «Άννα Καρένινα» του Tolstoy, σε μία μοντέρνα εκδοχή μαζί με τον Jude Law, κερδίζοντας εν τέλει το Oscar κοστουμιών.

Όταν οι συγγραφείς γίνονται ταινία

Η Keira Knightl ως «Άννα Καρένινα»

Αναπόσπαστο κομμάτι της λογοτεχνίας, είναι φυσικά οι δημιουργοί. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου προτού κι αυτοί απασχολήσουν τη βιομηχανία του κινηματογράφου.«Οι Ώρες» το 2002, είχαν ως μία από τις βασικές πρωταγωνίστριες τη Virginia Woolf, ερμηνευμένη από τη Nicole Kidman ενώ έναν χρόνο αργότερα η Gwyneth Paltrow, υποδύθηκε την ποιήτρια Sylvia Plath στην ομώνυμη ταινία. Στους ανδρικούς ρόλους, ο Truman Capote, έχει ερμηνευτεί στη μεγάλη οθόνη με οσκαρική επιτυχία από τον Philip Seymour Hoffman στο έργο «Capote». Ακόμα κι ο Tolstoy έχει τη δική του ταινία, με τίτλο «Ο Τελευταίος Σταθμός». Το φιλμ με πρωταγωνιστές τους Helen Mirren και Christopher Plummer πραγματεύεται τη ζωή του συγγραφέα και της γυναίκας του.

Η τρίτη διάσταση

«Ο Τελευταίος Σταθμός»: τα τελευταία χρόνια του Λ. Τολστόι σφραγίστηκαν από ενδοοικογενειακές έριδες

Η νέα γενιά ταινιών υπαγορεύει το 3D. Οι ταινίες με λογοτεχνική θεματολογία πάντα κινδύνευαν να χάσουν λίγο από την ουσία τους λόγω του λαμπερού τους καστ που πολλές φορές ή μάλλον σωστότερα, για πολλούς, έβαζε σε δεύτερη μοίρα το έργο αυτό καθ’ αυτό. Πλέον, με το 3D, προκύπτει το πρόβλημα αν η τρισδιάστατη τεχνολογία θα εξυπηρετήσει την ταινία ή αν θα γίνει το αντίθετο. Από τα πρώτα δείγματα ήταν η gothic μεταφορά της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» από τον Tim Burton. Το 3D βοήθησε το θεατή να μπει καλύτερα στο παράδοξο κλίμα της ταινίας. Ανάλογη χρήση είχαμε στο «Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι» και την τελευταία μεταφορά του Μάγου του Οζ. Όλες του όμως είναι ταινίες φαντασίας που σκοπός τους είναι ο θεατής να μπει και να βιώσει στο έπακρο το σύμπαν τους.

Στα μέσα Μαϊου θα κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας το «The Great Gatsby» του Scott Fitzgerald. Το στοίχημα του σκηνοθέτη Baz Luhrmann, γνωστού από το «Moulin Rouge», είναι μεγάλο, μιας και δεν πρόκειται για μια ιστορία που τοποθετείται σε ένα φανταστικό κόσμο αλλά ένα δράμα χαρακτήρων. Θα θυσιαστεί η ιστορία στο βωμό του στυλιζαρίσματος για την εντυπωσιακή τρισδιάστατη εκδοχή της, όπως συνέβη και στους πρόσφατους «Αθλίους» που ήταν βασισμένοι στο μιούζικαλ του Broadway κι όχι στο βιβλίο του Β. Ουγκώ; Οι απαντήσεις στις 16 Μαΐου στις σκοτεινές αίθουσες.

ΝΑΝΤΙΑ ΚΑΚΛΗ