Αγαπάμε τα ταξίδια με τρένο, γιατί να μην αγαπάμε και τα βιβλία με ιστορίες που βλέπουν τη γη μέσα από το παράθυρο ενός βαγονιού;

Σε πολλούς η αγάπη τους για ιστορίες με τρένα, κρατά από τις ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς, οι περισσότερες από τις οποίες ξεκινούν σε κάποιο σταθμό του Λονδίνου. Ο Προυστ μάλιστα, έχει αναφερθεί στη μελαγχολία που προκαλούν τα τρένα, λέγοντας ότι κάθε σιδηροδρομικό ταξίδι είναι ένα άλμα προς το άγνωστο...

Ιδού λοιπόν, 4 λογοτεχνικές ιστορίες, που σίγουρα θα σας κάνουν να θέλετε να κοιτάξετε τη ζωή μέσα από το... βαγόνι ενός τρένου.

Διασταύρωση Μάγκμπι, Κάρολος Ντίκενς (1866)

Στην πραγματικότητα, στον Ντίκενς δεν άρεσαν ποτέ τα τρένα. Προτιμούσε πάντα το λεωφορείο. Το 1865, η απέχθειά του για τα τρένα ενισχύθηκε, όταν ήταν παρών σε ένα σιδηροδρομικό ατύχημα στο Κέντ, όπου 10 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Για τα Χριστούγεννα του 1866, έγραψε στο περιοδικό Household Words, 3 ιστορίες με τον τίτλο "Διασταύρωση Μάγκμπι (Mugby Junction)", οι οποίες έγιναν βιβλίο. Στα πρώτα δύο κομμάτια πρωταγωνιστής είναι ένας ταξιδιώτης που προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του και ειδικά από την ημέρα των γενεθλίων του. Ωστόσο στη διασταύρωση που κατεβαίνει γνωρίζει δύο ανθρώπους, πατέρα και κόρη που θα αλλάξουν τον τρόπο σκέψης του. Στο τρίτο διήγημα ο Ντίκενς αναφέρεται σε μια ιστορία τρόμου για ένα ατύχημα τρένου μέσα σε ένα τούνελ. Στο διήγημα αυτό, ένας ελεγκτής στα τρένα βλέπει συνεχώς ένα φάντασμα που τον προειδοποιεί για γεγονότα που θα ακολουθήουν. Ορισμένοι κάνουν λόγο μάλιστα, για την καλύτερη ιστορία φαντασμάτων που έχει γραφτεί ποτέ...

Το ανθρώπινο κτήνος, Εμίλ Ζολά (1890)

Μια ιδιαίτερη ιστορία για την ψύχωση και την ερωτική ζήλεια. Το ζεύγος Ρουμπό βρίσκεται στο Παρίσι. Ένα τυχαίο σχόλιο της Σεβερίνας ξυπνά τις υποψίες του συζύγου της, υποσταθμάρχη του σιδηροδρομικού σταθμού της Χάβρης, για τη σχέση της με τον Γκρανμορέν, συνταξιούχο δικαστή και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας των σιδηροδρόμων, νονό και προστάτης της. Στο βιβλίο θα διαβάσετε εξαιρετικά γλαφυρές περιγραφές τρένων, αλλά και του σταθμού St. Lazare τη νύχτα.

Tα παιδιά που έβλεπαν τα τρένα να περνούν, Έντιθ Νέσμπιτ (1906)

Τα παιδιά στην γοητευτική αυτή ιστορία, είδαν τον πατέρα τους να φεύγει με δύο ξένους μπαίνοντας σε ένα τρένο. Μετά την μετακόμισή τους από το Λονδίνο σε ένα μικρό χωριό, το τρένο ήταν για αυτούς το ωραιότερο παιχνίδι και ίσως, ο μοναδικός τρόπος για να ξαναβρούν τα χνάρια του πατέρα τους.

Το τρένο των νεφών, Ευγενία Φακίνου

Και εδώ ένα “δικό μας” διήγημα, μια ιστορία για ένα μυστηριώδες τρένο-φάντασμα, που αφού φύγει από το σταθμό, βγαίνει από τις ράγες του και χάνεται μέσα στα σύννεφα. Στο τέρμα του, που είναι και το τέλος του κόσμου, οι επιβάτες του έχουν χάσει τα νιάτα τους. Ο δεκάχρονος Κανένας ανέβηκε στο τρένο και γνώρισε θαυμαστούς ανθρώπους...