Η συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά για το Σάββατο 26/9 στην Τεχνόπολη πλησιάζει. Λίγες μέρες πριν, το clickatlife μίλησε μαζί του για τη μουσική, τις πολιτικές αναταράξεις, τη ζωή στην πόλη και τα αθηναϊκά μέρη που ξεχωρίζει.

Τώρα που ο Μπάσταρδος Γιος τελειώνει την περιοδεία του, τι έχεις να πεις για το ταξίδι αναζήτησής του; Βρήκε αυτό που αναζητούσε; Αλήθεια, τι αναζητούσε;…
Αναζητούσε τους πραγματικούς συγγενείς του (κάθε γενιάς) και τα καινούργια του τραγούδια. Πάντοτε οι άνθρωποι που συναντούσα στα μουσικά ταξίδια μου  ήταν άνθρωποι που αισθάνονταν μπάσταρδοι. Ένιωθαν άβολα απέναντι στις κομματικές, αισθητικές, μουσικές ετικέτες. Ακούνε ελληνικά και ξένα, είναι ανατρεπτικοί και νοσταλγικοί, χιουμορίστες και drama queens. Μ’αυτούς νιώθω καλά και με ανακούφιση βλέπω πως δεν εξαφανίστηκαν τελείως στην εποχή της απελπισμένης πόλωσης. Και ναι, τους έχω και καινούργιο δίσκο, την «Καλλιθέα» που θα κυκλοφορήσει το Νοέμβριο.

«Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία»: πώς περιγράφεις το «έτσι;». Τι κάνει τη ζωή ωραία για σένα και πόσο αυτό έχει αλλάξει μες τα χρόνια;
Ένα αίσθημα ελευθερίας που πηγάζει από μέσα και μεταμορφώνεται γύρω. Και να σε κάνει να ζεις με τους άλλους και για χάρη τους.

Το καλοκαίρι ήταν πολιτικώς «δονούμενο». Πώς βίωσες αυτές τις…αναταράξεις; Και πώς φαντάζεσαι ή και επιθυμείς το μέλλον της χώρας;
Ένιωσα απελπισμένος και φτηνός βλέποντας τα δικά μου ζωτικά διλήμματα να γίνονται κυνικό παιχνίδι στα χέρια των εξουσιαζόντων και των ποθούντων την εξουσία. Αυτό που θέλω -τώρα που όλα παίρνουν μια μορφή- είναι να μην ξαναφτάσουμε διά των ψεμάτων σε μια χειρότερη απελπισία. Δίνω κι εγώ όλο τον εαυτό μου δουλεύοντας και όντας ειλικρινής εδώ και 5 χρόνια για να καταλάβουμε και να ξεφύγουμε από τον εφιάλτη τόσο της φούσκας όσο και της κρίσης. Δεν περιμένω τίποτα λιγότερο κι απ’αυτόν που διεκδικεί να με κυβερνήσει.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να επιλέξεις ένα θέμα για μουσική ανάπτυξη, για να το μετατρέψεις σε τραγούδι;
Κάτι που χτυπάει δυνατά την καρδιά μου και την σκέψη μου. Οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους, όχι μόνο οι ερωτικές, μια φευγαλέα στιγμή, ένα έγκλημα, η συνομιλία μ’ένα ζώο ή μ’ένα μωρό.

Τα τραγούδια σου έχουν σαρκασμό, είναι γήινα, μιλούν για ανθρώπους ρεαλιστικούς. Μπορούμε να πούμε πως τα τραγούδια σου είναι μικρά διηγήματα, μικρές βιογραφίες;
Ναι, ή ταινιάκια ενός παιδιού που οι γονείς του δεν είχαν λεφτά να του πάρουν κάμερα και του πήραν κιθάρα.

Το clickatlife είναι ένα ηλεκτρονικό μέσο για την πόλη και τη ζωή σε αυτήν. Πώς νιώθεις για την Αθήνα; Είσαι εδώ από επιλογή ή, όπως μεγάλη μερίδα των κατοίκων της, μέσα σου έχεις την κρυφή ελπίδα της φυγής;
Καθόλου δε θέλω να φύγω, δεν βαριέμαι εδώ. Πάντα πίστευα πως η Αθήνα, αν αγαπιόταν , θα αγαπούσε.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου στέκι σε αυτήν;
Ποτέ δεν είχα στέκια. Μου άρεσει τρομερά να αλλάζω μέρη. Να πηγαίνω στα στέκια των φίλων μου. Ένα είδος «γραφείου» είναι, ωστόσο,  το Οντεόν στη γειτονιά μου, το Μετς.

Ένα μαγαζί, μια διαδρομή, ένας δρόμος, οτιδήποτε ανακάλυψες πρόσφατα στην πόλη και θες να το μοιραστείς με το κοινό;
Το βιβλιοπωλείο «Πλειάδες» στο Παγκράτι και ο κηπάκος του για την ανάγνωση.

Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες στην Αθήνα αν ήταν γυναίκα;
Μα το «Αυτή που περνάει», το έκανα από νωρίς.

Σε ποια μέρη της πόλης πηγαίνεις την κόρη σου και σε ποια περιμένεις εναγωνίως να μεγαλώσει για να την πας;
Στον Εθνικό Κήπο και στα σινεμά. Ανυπομονώ να την πάω στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ό,τι είναι, θα το βρει εκεί.

Ευχαριστούμε πολύ!
Εγώ ευχαριστώ!

Χριστίνα Χρυσανθοπούλου
[email protected]