H νεαρή Ελληνίδα ερμηνεύτρια, με το πηγαίο ταλέντο και το ιδιαίτερο πάθος, μίλησε στο click@Life, λίγο πριν τη συναυλία της με τον Σταύρο Ξαρχάκο, για τη μουσική της πορεία, τη συνεργασία της με τον μαέστρο, αλλά και για τη σύγχρονη Αθήνα και τους φόβους της.

Στις 10 και 11 Νοεμβρίου, η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Γιάννης Χαρούλης, δυο σπουδαίες φωνές που έχουν πετύχει ήδη να καταξιωθούν στην ελληνική μουσική σκηνή, θα μοιραστούν τη σκηνή, υπό την καθοδήγηση του Σταυρού Ξαρχάκου και τις μελωδίες της 12μελούς Κρατικής Ορχήστρας Ελληνικής Μουσικής (Κ.Ο.Ε.Μ.), στο πλαίσιο ενός 4ήμερου αφιερώματος στη μουσική και τα τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι και Σταύρου Ξαρχάκου.

Η Νατάσσα Μποφίλιου, κάπου ανάμεσα στις πρόβες της, ξέκλεψε λίγο χρόνο και μίλησε στο click@Life.

Ετοιμάζεσαι για τις εμφανίσεις σου με τον Γιάννη Χαρούλη στο Παλλάς, υπό την μουσική καθοδήγηση του Σ. Ξαρχάκου. Πώς προέκυψε η τωρινή συνεργασία σου με τον Ξαρχάκο και πώς ξεκίνησε η γνωριμία σας;

Η γνωριμία μας ξεκίνησε κατευθείαν σε επίπεδο επαγγελματικό. Είχα την μεγάλη τιμή να λάβω την πρόσκληση να συμμετάσχω στις παραστάσεις που έκανε στο Gazarte. Ήταν μεγάλη τύχη, σπουδαίο δώρο και μεγάλη τιμή. Είχα την ευτυχία να δουλέψω με τον αγαπημένο μου φίλο τον Γιάννη (Χαρούλη). Σιγά σιγά αυτή η σχέση μεγάλωσε, αναδείχθηκε, μας πρόσφερε πολλά και καλλιτεχνικά αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Είναι πολύ σημαντικό να συναντάς κάποια στιγμή στην ζωή σου έναν τέτοιο άνθρωπο και καλλιτέχνη.

Πώς ξεκίνησες τη μουσική σου σταδιοδρομία; Ήταν για σένα όνειρο ζωής;

Όχι, ήταν συγκυριακό. Όπως τα περισσότερα πράγματα. Τα πιο ωραία πράγματα που μου έχουν συμβεί στη ζωή μου δεν τα είχα σχεδιάσει. Ήρθαν από μόνα τους. Απλά μετά δούλεψα και δουλεύω πολύ σκληρά ώστε να μην κλοτσήσω αυτή την τύχη, αλλά να την αναδείξω και να την κρατήσω σταθερά στη ζωή μου. Καμιά φορά ο δρόμος που είναι να τραβήξεις στη ζωή σου δεν τον έχεις σκεφτεί, τον βρίσκεις μπροστά σου κι όταν τον βαδίσεις συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν ήσουν φτιαγμένος να κάνεις τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Με εμένα κάπως έτσι έγινε.

Φοβήθηκες ποτέ την αποτυχία στη μέχρι τώρα πορεία σου;

Πάντα φοβάσαι την αποτυχία, ό, τι δουλειά και να κάνεις. Κανείς δεν θέλει να αποτύχει. Πάντα έχεις στο μυαλό σου να φτάσεις κάπου παραπάνω από εκεί που είσαι τώρα. Οπότε το έχω σκεφτεί πολλές φορές και με φοβίζει. Αλλά το τι νιώθει ο καθένας ως αποτυχία είναι σχετικό. Η αποτυχία σε εμένα δεν μεταφράζεται σε χρήματα ή σε πολύ μεγάλη δόξα, αλλά σημαίνει να μην νιώθω καλά με αυτό που κάνω, να μην είμαι ευτυχισμένη.

Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει στη ζωή σου;

Με φοβίζουν δύο πράγματα: να μην πάθουν κάτι οι άνθρωποι που αγαπώ και να μην χάσω αυτό το μεγάλο δώρο, να ζω με τη μουσική.

Πώς θα περιέγραφες τη μουσική σου αλλά και τα συναισθήματα που σου δημιουργεί αυτή;

Πάντα λέω ότι τραγουδάω αστικό συγκινητικό τραγούδι. Τραγουδάω ένα είδος τραγουδιού πόλης γιατί αυτό είναι το φυσικό μου περιβάλλον του οποίου ο στόχος είναι η συγκίνηση. Προσπαθώ να είμαι επίκαιρη, να απευθύνομαι στους ανθρώπους που ζω μαζί τους, στους ανθρώπους της ηλικίας μου και να μπορώ αυτό που κάνω να έχει μέλλον ρεπερτοριακά. Θέλω να έχω κάτι να πω, να μην είναι κάτι χιλιοειπωμένο. Αλλά ακόμα και να είναι χιλιοειπωμένο να έχει κάτι το ξεχωριστό, να είναι κάπως διαφορετικό το συναίσθημα που σου δημιουργείται από την καλλιτεχνική αυτή πράξη.

Σε μια περίοδο ανισορροπίας και ανασφάλειας, ποια είναι η δική σου προσωπική στάση και άμυνα και ποιος ο ρόλος σου ως καλλιτέχνιδα;

Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφραστώ καλλιτεχνικά. Όχι να πολιτικοποιηθώ, γιατί πάντα ήμουν πολιτικοποιημένη. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να διαφοροποιήσω το ρεπερτόριό μου, γιατί θεωρώ ότι αυτό που ζούμε τώρα δεν μου άρεσε ούτε πριν 5 χρόνια. Δεν ήταν ότι δεν το έβλεπα. Απλά τώρα συνειδητοποιούμε ένα πράγμα που έχει σαπίσει εδώ και πολλά χρόνια. Οπότε δεν θα πω ότι έχω ανάγκη να τα πω, γιατί πάντα είχα αυτή την ανάγκη και πάντα προσπαθούσα να τα λέω, όχι με γραφικότητα. Αυτό που διαφοροποιείται είναι ότι η δική μου γενιά γενικά, ειδικά τα παιδιά της πόλης, μεγαλώσαμε στο δωμάτιό μας, φτιάξαμε έναν ολόκληρο κόσμο και το μέλλον που θέλαμε για τον εαυτό μας ήταν μέσα στο δωμάτιό μας, με τα βιβλία μας, τα cd μας, τα διαβάσματά μας για να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, για να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον, να προσπαθήσουμε να εφοδιαστούμε με τα κατάλληλα όπλα. Τώρα νιώθω την ανάγκη να βγω λίγο πιο έξω. Αυτό που τραγουδάω τόσα χρόνια και είναι πιο προσωπικό, πιο εσωτερικό, πιο μοναχικό, να γίνει λίγο πιο ευρύ.

Ανήκεις στη νέα γενιά του ελληνικού τραγουδιού. Αισθάνεσαι τυχερή ή άτυχη για αυτό;

Πολλές φορές λέω κρίμα που δεν γεννηθήκαμε 10 χρόνια πριν, θα ήταν τα πράγματα τόσο πιο εύκολα. Από την άλλη όμως, χαίρομαι που γεννήθηκα σε αυτή τη γενιά γιατί πιστεύω ότι αυτή η δυσκολία και αυτή η πραγματικότητα θα με κάνει να είμαι ρεαλίστρια και προσγειωμένη. Με βοηθάει να προσπαθώ συνέχεια καλλιτεχνικά, να εκφράζομαι, πρώτα για το καλλιτεχνικό κομμάτι και μετά για όλα τα άλλα. Όσο και να δουλέψεις, δεν πρόκειται αυτό να σου ανταποδοθεί με χρήμα ή δόξα. Κάνεις λίγο «τέχνη για την τέχνη» κι αυτό εμένα μου αρέσει. Αυτό ήθελα να κάνω. Δε με διαχωρίζει και δε με διαφοροποιεί από άλλους ανθρώπους που δεν είναι καλλιτέχνες και κάνουν μια άλλη δουλειά. Είμαι κι εγώ ένας μέσος άνθρωπος που κάνω μια δουλειά σαν όλες τις άλλες. Κι αυτό είναι καλό γιατί βοηθάει την τέχνη να είναι ζωντανή και να δημιουργείται.

Πιστεύεις ότι η περίοδος που διανύουμε θα οδηγήσει σε μια αλλαγή προς το καλύτερο;

Δεν ξέρω. Οι συνθήκες μπορούν να οδηγήσουν και στη μία πλευρά και στην άλλη. Μπορούν να οδηγήσουν και στην πλευρά του να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα και να φτάσουμε ακόμα πιο χαμηλά, αλλά και στην πλευρά του να γίνουν τα πράγματα ακόμα καλύτερα. Εξαρτάται από το πώς θα το διαχειριστούμε εμείς. Στην ιστορία, βρισκόμαστε πάντα μπροστά σε μια επιλογή. Ακόμα και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα σε αυτή τη θέση σημαίνει ότι παλιότερα κάποια στιγμή κάναμε τη λάθος επιλογή. Το ανθρώπινο είδος είναι απρόβλεπτο. Εγώ θα ήθελα να αντιδράσει θετικά, να κάνει την επιλογή να γίνει καλύτερο. Πρώτα από μέσα και μετά από έξω.

Ποια η γνώμη σου για την Αθήνα; Τι αγαπάς και τι μισείς σε αυτή;

Την αγαπώ πάρα πολύ την Αθήνα γιατί είναι η ζωή μου μέσα σε αυτή. Την αγαπώ γιατί είναι βαθιά και σου προκαλεί δέος. Είναι ζωντανή, λειτουργεί πάντα και τα φώτα της δεν σβήνουν ποτέ. Με πληγώνει πολλές φορές, με θυμώνει πάρα πολύ, αλλά καταφέρνει πάντα να τη συγχωρώ και να θέλω να προσπαθώ για εκείνη, για να είναι πιο όμορφη και πιο καλή. Την αγαπώ πολύ και δεν θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού.

Πληροφορίες: Θέατρο «Παλλάς», 10-13 Νοεμβρίου, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα, 210 3213100.

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

[email protected]