Πρωτότυπη σκηνοθεσία, αισθητική συνέπεια και ένας θίασος που ερμηνεύει ακούραστα και αξιοθαύμαστα.

Είτε σου αρέσει η προσέγγιση της Κατερίνας Ευαγγελάτου στο σαιξπηρικό έργο Η κωμωδία των παρεξηγήσεων που παρουσιάζεται στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου είτε όχι, ένα πράγμα δεν μπορείς με τίποτα να της αρνηθείς, το γεγονός πως έχει κάνει εντελώς δικό της το κείμενο που πήρε στα χέρια της (Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης)- όπως άλλωστε συνηθίζει να κάνει με όλα τα έργα με τα οποία καταπιάνεται.

Η Ευαγγελάτου οραματίζεται μια εκδοχή της Κωμωδίας των παρεξηγήσεων που βασίζεται στην επανάληψη και απαιτεί ιδιόμορφη κινησιολογική και φωνητική απόδοση από όλους τους ηθοποιούς οι οποίοι με τη σειρά τους την ακολουθούν πιστά, όπως όλοι οι συντελεστές της παράστασης, δημιουργώντας μια καλά στιλιζαρισμένη, ανάλαφρη κωμωδία που συνδυάζει στοιχεία από τη φάρσα, την παρεξήγηση, την κομέντια ερουντίτα και το σλάπστικ. Όλα αυτά δημιουργούν ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα, εικαστικά και ερμηνευτικά υπέροχο, που προσφέρει ένα διαφορετικό τρόπο παρουσίασης του έργου που όμως αρκετές φορές κουράζει λόγω της συνεχούς επανάληψης.

«Είμαι ο εαυτός μου;»
Το έργο γραμμένο κάπου στο 1594 αφορά την ιστορία δύο διδύμων που έχουν χωριστεί από μικρά και συναντώνται ξανά έπειτα από χρόνια. Για τον Σαίξπηρ όμως αυτή η συνθήκη των διδύμων δεν ήταν αρκετή στην Κωμωδία των παρεξηγήσεων κι έτσι τη διπλασιάζει βάζοντας δίπλα σε κάθε δίδυμο αφέντη και ένα δίδυμο υπηρέτη που επίσης έχει αποχωριστεί τον αδερφό του.

Ως κοινό μαθαίνουμε από πολύ νωρίς τι έχει συμβεί. Ο έμπορος Αιγαίωνας απέκτησε με τη σύζυγό του, Αιμιλία, δύο δίδυμα αγόρια, τους Αντίφιλους, ενώ συμπωματικά την ίδια μέρα γεννιούνται άλλα δύο δίδυμα αγόρια, οι Δρόμιοι, οι οποίοι μιας και προέρχονται από πολύ φτωχή οικογένεια εξαγοράζονται από την εύπορη. Η οικογένεια με τα δύο δίδυμα παιδιά και τους δύο δίδυμους υπηρέτες σύντομα θα χωριστεί με αποτέλεσμα κανένα από τα αδέρφια να μη μεγαλώνει με τον πραγματικό αδερφό του. Έτσι ο κάθε αφέντης ζει με τον αντίστοιχο υπηρέτη του αγνοώντας την ύπαρξη του αδερφού του αλλά και την ύπαρξη του αδερφού του υπηρέτη του. Τι μπέρδεμα!

Η πλοκή του έργου, γεμάτη από δεύτερους εαυτούς και ήρωες που παίζουν ανά δύο στη σκηνή, διαδραματίζεται σε περιορισμένο χρονικό διάστημα (της μιας μέρας) και βασίζεται στο σοκ που βιώνει κάποιος όταν χάνει ακατανόητα την ταυτότητά του. Σοκ το οποίο ξεκινάει από μία παρεξήγηση (είτε ως περιπλάνηση σωματική ή νοητική είτε ως άγνοια είτε ως διατήρηση εσφαλμένων ιδεών) και οδηγεί σε μπερδέματα που αναπόφευκτα καταλήγουν σε μια μεγάλη πλάνη. Αυτή πάλι ανατροφοδοτείται από το γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να λύσει το μυστήριο γύρω από την παρεξήγηση με αποτέλεσμα η ιστορία να αφορά τελικά την κωμική επανάληψη με διαφοροποιήσεις.

«Ποιος είναι ο φυσικός άνθρωπος, ποιος το πνεύμα;»
Το έργο λοιπόν αυτό η Ευαγγελάτου επιλέγει να το προσεγγίσει πρώτα από όλα σωματικά, βάζοντας τους ηθοποιούς να βρίσκονται μόνιμα σε μια ιδιαίτερη, επιτηδευμένη και πλαστική κίνηση που συνδυάζοντας τη δυσκαμψία με την ευλυγισία πλησιάζει την χορογραφία και τα ακροβατικά (Κίνηση-Χορογραφία : Πατρίσια Απέργη), προσέγγιση η οποία συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται με την επιλογή των σκηνικών και των κοστουμιών τα οποία συμμετέχουν ισάξια με τους ηθοποιούς στο έργο. Από τη μία το σκηνικό (Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη), μία περιστρεφόμενη πόρτα στη μέση και κάτοπτρα τριγύρω, παράγει μόνο του είδωλα προωθώντας την έννοια της διαστρεβλωμένης ταυτότητας και υποβοηθά στην εύκολη εμφάνιση/εξαφάνιση των ηρώων από τη σκηνή. Από την άλλη τα κοστούμια (Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα), πραγματικά περίτεχνα και ευφάνταστα, προσθέτουν στην αίσθηση του καρναβαλιού ενώ βοηθούν τους ηθοποιούς δυσκολεύοντάς τους ουσιαστικά στην κίνηση.

Αυτή η ιδιαίτερη προσέγγιση της Ευαγγελάτου αγγίζει κάθε πτυχή και συντελεστή της παράστασης δημιουργώντας μία συνεπή και «ομοιόμορφη» συνολικά αισθητική η οποία όμως καταλήγει πολύ απαιτητική και αξιοθαύμαστη ερμηνευτικά από τον θίασο των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πρώτα με το σώμα και την κίνησή του, εγχείρημα που γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν συχνά πρέπει να συγχρονιστεί η κίνηση των ηθοποιών στο κέντρο της σκηνής με διάφορους ήχους που παράγουν άλλοι ηθοποιοί στην άκρη της με τρόπο ώστε να δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως ο ήχος βγαίνει από το σώμα που κινείται. Και παρά τον βαθμό δυσκολίας όλοι τους είναι εξαιρετικοί και αυτό που παρουσιάζουν στη σκηνή δεν είναι τίποτα άλλο από μία προσεγμένη, καλά οργανωμένη και συγχρονισμένη δουλειά. Οι αψεγάδιαστοι διπλοί Νίκος Κουρής και Ορφέας Αυγουστίδης, οι κινησιολογικά εκπληκτικές Δήμητρα Βλαγκοπούλου και Αμαλία Νίνου και όλος ο υπόλοιπος θίασος (Ερρίκος Μηλιάρης, Νίκος Πυροκάκος, Γιώργος Νούσης, Βαλάντης Φράγκος, Στέλιος Παυλόπουλος, Ελίζα Σκολίδη, Πάνος Ζυγούρος, Μαριάμ Ρουχάτζε) κινούνται με άνεση και αέρα πάνω στη σκηνή που στεγάζει ένα ατέλειωτο μπέρδεμα.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]

Info
Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή 21.00 
Σάββατο 18.00  
Κυριακή 21.00 
Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Προφήτη Δανιήλ 3-5 και Πλαταιών, Κεραμεικός
Προπώληση: ticket365.gr