Αν και θα σε ζορίσει.

Ζόρικο, ωμό, με πολλή ένταση στη σκηνή και ακόμα πιο πολύ βρίσιμο. Με αυτούς τους  χαρακτηρισμούς περιγράφεται συνήθως η θεατρική παράσταση του Γιάννη Οικονομίδη «Στέλλα κοιμήσου» που ξεκίνησε την πορεία της στο Εθνικό Θέατρο, όπου έμεινε για 2 χρόνια, για να πάρει τη σκυτάλη το Θέατρο Τζένη Καρέζη, όπου φιλοξενείται φέτος.

Η παράσταση - πέρα από το γεγονός πως πρόκειται για την πρώτη θεατρική δουλειά του Οικονομίδη- έχει γίνει γνωστή για δύο πράγματα, τον εκρηκτικό της χαρακτήρα και τα αλλεπάλληλα sold-out. Ανήκει επίσης στο είδος των έργων που είτε το μισείς είτε το λατρεύεις. Σίγουρα όμως δεν θα νιώσεις καλά παρακολουθώντας το.

Η ιστορία
Εμπνευσμένο από το βιβλίο «Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγόρη Ξενόπουλου, το «Στέλλα κοιμήσου» μας μιλάει για μια σύγχρονη ιστορία αγάπης που κακοποιείται και καταπνίγεται μέσα στο συμφέρον της νεόπλουτης πατριαρχικής οικογένειας που θέλει να καθαρίσει το μαφιόζικο όνομα για να αποκτήσει «μούρη» και πρόσβαση στην πολιτική. Η οικογένεια της Στέλλας ερωτεύεται περισσότερο τον γιο του πολιτικού με τον οποίο διατηρεί σχέση γιατί είναι αυτός που χαρίζει στην ευκατάστατη φαμίλια με το κακόφημο όνομα την ευκαιρία να αναβαθμιστεί κοινωνικά και να βάλει χέρι στο… μαγαζάκι. Όταν όμως η Στέλλα ερωτεύεται ένα τηλεοπτικό ηθοποιό και αποφασίζει να ακυρώσει το γάμο, όλοι προσπαθούν να τη μεταπείσουν προτού η απόφασή της ανακοινωθεί στον πατέρα της οικογένειας διακινδυνεύοντας τη ζωή και την αξιοπρέπεια όλων των εμπλεκομένων.

Γιατί όμως πρέπει να το δεις;

1. Γιατί μιλάει για τη ζούγκλα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας φτιάχνοντας μια πραγματική ζούγκλα πάνω στη σκηνή. Από όπου κι αν το πιάσεις το έργο «βρωμάει» Ελλάδα, είναι όλα τόσο οικεία που ξεχνάς την ιδιαίτερη συνθήκη της μαφιόζικης οικογένειας. Ξεχνάς ακόμα και τις ακραίες προσθήκες. Και μέσα από το χαοτικό μικροπεριβάλλον της συγκεκριμένης οικογένειας φωτίζεται το πολύβουο χάος που χαρακτηρίζει τη χώρα μας στο σύνολό της. Έλλειψη παιδείας και σεβασμού, καβγάδες και φωνές μέσα στο σπίτι, λεκτική και σωματική βία, αφοσίωση στην ευτυχία του χρήματος και του συμφέροντος πληρώνοντας και «πληρώνοντας» το κάθε τίμημα, σύνδεση της πολιτικής ζωής με τον υπόκοσμο, διαφθορά.

2. Για τη ρεαλιστική και καθόλου θεατρική φόρμα. Σύμφωνα με τον Αντώνη Ιορδάνου, σκοπός των συντελεστών ήταν να χτίσουν αληθινούς ήρωες που να μιλάνε αληθινά ώστε οι θεατές να ταραχθούν πραγματικά με αυτό που βλέπουν να γίνεται πάνω στη σκηνή. Και αυτό επιτυγχάνεται με δύο τρόπους. Από τη μία έχουμε τον άκομψο, βίαιο και σκληρό καθημερινό λόγο των ηρώων και από την άλλη τους αυτοσχεδιασμούς τους, μιας και το κείμενο της παράστασης δεν είναι άκαμπτο και σταθερό αλλά ακολουθεί τον ρου της αλληλεπίδρασης των χαρακτήρων εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Οι ηθοποιοί δηλαδή έχουν μια ιστορία την οποία χρησιμοποιούν ως μπούσουλα, δεν έχουν όμως σταθερές ατάκες, και άρα δίχτυ ασφαλείας. Κι έτσι καταλήγουν να βρίσκονται πολύ μακριά από τον τυποποιημένο, ποιητικό, πομπώδες και μεγαλοπρεπή κάποιες φορές θεατρικό λόγο.

3. Γιατί είναι «διαδραστικό». Ο σκληρός, βίαιος, γεμάτος βωμολοχίες σε εξαιρετικά υψηλά ντεσιμπέλ λόγος της παράστασης και ο τρόπος με τον οποίο στήνεται το έργο έχουν ως αποτέλεσμα ο θεατής να νιώθει πως κρυφοκοιτάει την έκρυθμη καθημερινότητας μιας οικογένειας. Και αυτή η καθημερινότητα είναι τόσο οικεία όσο και δυσάρεστη. Δυσάρεστη όχι τόσο για τον λόγο και τη γενικότερη σκληροτράχηλη και ακραία αισθητική της παράστασης, αλλά πολύ περισσότερο για την ομοιότητα με την καθημερινότητά μας. Το έργο έτσι τελικά σοκάρει γιατί απευθύνεται στον καθένα, σε διαφορετικό πάντα βαθμό, ζητώντας του να πάρει θέση. Και γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο, κατά τη διάρκεια της παράστασης, το κοινό είναι συχνά εκφραστικό- χώρια που  στο έντονα φορτισμένο δεύτερο μέρος κάποιοι αποχωρούν. 

4. Για τους ηθοποιούς. Δύσκολο ως προς το περιεχόμενο και τη γλώσσα έργο που απαιτεί δημιουργική και υποκριτική ετοιμότητα, το «Στέλλα κοιμήσου» φτάνει στα άκρα τους θεατές γιατί πρώτα από όλα φτάνει στα άκρα τους ηθοποιούς. Το σοκ δημιουργείται από την πραγματική ένταση στην φωνή, στην έκφραση, στην υποκριτική, στην σωματική ερμηνεία των ηθοποιών. Γι’ αυτό και καθόλου περίεργο δεν είναι πως ο Γιάννης Νιάρρος κέρδισε πέρυσι το βραβείο Δημήτρης Χορν για την ερμηνεία του. Ούτε είναι περίεργο πως η Ιωάννα Κολλιοπούλου κέρδισε επίσης πέρυσι το βραβείο Μελίνα Μερκούρη για το ρόλο της στην παράσταση. Περίεργο είναι που βαστάει ακόμα ο εκπληκτικός Στάθης Σταμουλακάτος στον ρόλο του πατέρα-αφέντη που έρχεται στο τελευταίο 20λεπτο για να τα σαρώσει όλα, τη σκηνή, την ιστορία, τον έρωτα, την οικογένεια, την κόρη του.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία : Γιάννης Οικονομίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βαγγέλης Μουρίκης
Σχεδιασμός φωτισμών : Bασίλης Κλωτσοτήρας
Βοηθός σκηνοθέτη/επιμέλεια κίνησης: Αντώνης Ιορδάνου
Σκηνογραφία : Ioυλία Σταυρίδου
Ενδυματολόγος : Γιούλα Ζωιοπούλου
Μουσική : Μπάμπης Παπαδόπουλος

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά)
Θείος Τάκης: Αντώνης Ιορδάνου
Στέλλα Γερακάρη: Ιωάννα Κολλιοπούλου
Θεία Βάσω: Μάγια Κώνστα 
Ελένη Γερακάρη: Καλλιρρόη Μυριαγκού
Γιώργος Γερακάρης: Γιάννης Νιάρρος
Μάριος Αγγελής: Θάνος Περιστέρης 
Αντώνης Γερακάρης: Στάθης Σταμουλακάτος
Ανθή Γερακάρη: Έλλη Τρίγγου

Info
Θέατρο Τζένη Καρέζη
Δευτέρα- Τρίτη 21:00

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]