Ο ηθοποιός και εκ των μελών της ομάδας Ginger Creepers Theater Band μαζί με τον Γρηγόρη Χατζάκη συστήνεται στο clickatlife, με αφορμή την παράσταση MR. LEONARD.

Οι Ginger Creepers Theater Band, η ομάδα που σχημάτισαν ο Χρήστος Καπενής και ο Γρηγόρης Χατζάκης, ανεβαζουν την παράσταση MR. LEONARD στο Θέατρο Δεκατέσσερα. Ένα μουσικοθεατρικό έργο εμπνευσμένο από τον κόσμο του Λέοναρντ Κοέν. 

Ο ηθοποιός Χρήστος Καπενής συστήνεται στο clickatlife.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σπούδασα θέατρο και προγραμματισμό. Ασχολούμαι αποκλειστικά με το πρώτο.

Σήμερα ζω στην οδό Αριστοξένου στο Παγκράτι ή Παγάτοι (λόγω των πολλών γάτηδων). Μου αρέσει η γειτονιά μου, έχω βρει τα πατήματα μου, τα στέκια μου, τους ανθρώπους μου, εκεί. Νιώθω πολύ εγώ. Το στενό που μένω δεν είναι δρόμος αλλά σκαλάκια και μένω στην αρχή τους. Στην είσοδο του σπιτιού μου έχω τρία πανύψηλα δέντρα και μία μπανανιά. Διαχειριστής της πολυκατοικίας μου είναι ένας γάτος που λέγεται Θρίλερ.

Μικρός πέρασα από διάφορες φάσεις σχετικά με το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω: γιατρός, πιλότος, για πολλά χρόνια μαθηματικός και μετά αρχιτέκτονας. Τα τρία από τα τέσσερα τα έχω παίξει στο θέατρο. Όχι με αυτή τη σειρά.

Είχα δυο φίλους που ήταν σε ένα θεατρικό εργαστήρι, με κάλεσαν σε μια παράσταση τους και με γοήτευσε. Ήμουν και στην ηλικία που ψαχνόμουν (17-18), με το τι θέλω να κάνω και έτσι την επόμενη ημέρα ξεκίνησα να ρωτάω και να μαθαίνω για το πως μπορώ να το κάνω επαγγελματικά.

Στο Mr. Leonard βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον φαντασίας. Της φαντασίας του Μαρκ. Εμφανίζεται σε μια σκηνή που μοιάζει να ετοιμάζεται για κάποιο live. Χρησιμοποιώντας τον εξοπλισμό του live αφηγείται και πραγματεύεται τη ζωή του: Όταν είναι μικρός, χωρίζουν οι γονείς του και ο πατέρας αφήνει στη μητέρα ένα mixtape, με ένα τραγούδι να επαναλαμβάνεται ασταμάτητα και στις δύο πλευρές της κασέτας. Είναι το τραγούδι χωρισμού της μεγαλύτερης σχέσης του Κόεν, το So Long, Marianne. Έτσι, ο Μαρκ συνδέει το τραύμα του χωρισμού με το τραγούδι αυτό και κατ' επέκταση με τον Κόεν. Στην πορεία παρακολουθούμε τη ζωή του, τις σχέσεις του, τις μεταβάσεις του, μέχρι που κάποια στιγμή, κι ενώ έχει μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, πιάνει δουλειά ως θυρωρός στην πολυκατοικία που για ένα μικρό διάστημα μένει ο Λ. Κόεν. Εκεί ο Κόεν γράφει ένα γράμμα (το Famous Blue Raincoat) και εκεί φτάνει η απάντηση, την οποία παραλαμβάνει ο Μάρκ, ενώ ο Κόεν έχει μετακομίσει. Έτσι, ξεκινάει το ταξίδι να παραδώσει το γράμμα και μεταφέρεται σε ένα απροσδιόριστο περιβάλλον, στον κόσμο ουσιαστικά του ίδιου του Κόεν.

Σε κάθε μας παράσταση πειραματιζόμαστε με διάφορα μέσα και φόρμες. Μας αρέσει να αναζητούμε διαφορετικούς τρόπους αφήγησης. Στην παράσταση αυτή η μεγάλη ιδιαιτερότητα είναι η προσπάθεια δημιουργίας μιας "ηχητικής εικονοπλασίας", ο τρόπος δηλαδή που ο ήχος σε συνδυασμό με οπτικά "κλειδιά" ζωντανεύει εικόνες που δεν υπάρχουν αλλά λειτουργούν ως συλλογικές μνήμες, βάζοντας με έναν τρόπο τον θεατή στο φαντασιακό σύμπαν του ίδιου του ήρωα.

Το έργο επί της ουσίας μιλάει για έναν διάλογο που είναι η ίδια η λειτουργία της Τέχνης. Έναν διάλογο που γίνεται μεταξύ του έργου και του θεατή/ακροατή. Το έργο είναι ο κόσμος του Κόεν και ο θεατής είναι ο Μαρκ. Η Τέχνη, δίνει τροφή για να μεταφραστεί διαφορετικά η ζωή και η καθημερινότητά μας. Στην παράστασή μας αυτό γίνεται μέσω του έργου του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, αυτό όμως ισχύει καθολικά για την Τέχνη. Κάθε εποχή χρειάζεται την ανάγνωσή της, αλλά σίγουρα η δική μας έχει ανάγκη όσο λίγες, από αυτόν τον "διάλογο".

Θέλω να κάνω ένα θέατρο που δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Που δεν χρειάζεται να αποδείξεις τι θέατρο κάνεις. Έχω βαρεθεί τους ανθρώπους που ασχολούνται με το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα που όλη ώρα προσπαθούν να αποδείξουν κάτι. Ότι αξίζουν για αυτό, ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους, ότι κάνουν αυτό ή εκείνο το είδος θεάτρου, ότι δεν κάνουν αυτό ή εκείνο το είδος θεάτρου, ότι είναι κάποιοι, ότι δεν είναι κάποιοι, ότι δεν είναι μόνοι, ότι δεν έχουν θέματα ή ότι έχουν θέματα. Να αποδείξουν ότι εκείνοι έχουν τον τελευταίο λόγο ή ότι δεν τον έχουν, ότι ξέρουν να κάνουν θέατρο, να αποδείξουν ότι υπάρχουν στον χώρο ή ότι επίτηδες δεν υπάρχουν στον χώρο, ότι έχουν την καλύτερη ιδέα, ότι κάνουν ή θα κάνουν την καλύτερη παράσταση, ότι είναι ποιοτικοί ή ότι δεν είναι. Να αποδείξουν, σε σχέση με προηγούμενες παραστάσεις ή με επόμενες. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που μοιράζουμε στον κόσμο τις αποδείξεις μας λες και δεν απευθυνόμαστε σε κοινό αλλά στο ΣΔΟΕ. Δεν θέλω να κάνω ένα θέτρο που πρέπει να αποδεικνύω ποιος είμαι και γιατί κάνω ότι κάνω ή να αποδεικνύω για άλλους. Δε με ενδιαφέρει. Φαίνεται στον κόσμο και στο αποτέλεσμα εάν εσύ προσπαθείς να αποδείξεις κάτι. Φαίνεται ακόμη και το τι προσπαθείς να αποδείξεις. Θέλω να κάνω ένα θέατρο λοιπόν που δεν θα έχω να αποδείξω τίποτα σε σχέση με εμένα και τον εγωισμό μου.

Αισθάνομαι υπερήφανος που έχω ανθρώπους στη ζωή μου που βάζουν πλάτη για μένα και εγώ για αυτους.

Επόμενα σχέδια; Υπάρχει κάτι που ετοιμάζουμε με την ομάδα Ginger Creepers, αλλά είναι για πιο μετά δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμη. Προς το παρόν θέλω για τους επόμενους τουλάχιστον τρεις μήνες να μην εμπλακώ σε κάποια δημιουργική διαδικασία-πρόβα θέλω να έχω μόνο τις παραστάσεις: "Συρανό ντε Μπερζεράκ" σε σκηνοθεσία Ηλία Καρελά στο θέατρο Κάππα και το "Mr. Leonard" των GCTB στο θέατρο Δεκατέσσερα, που τρέχουν και να "σκέφτομαι τα δικά μου" μια φράση που πολύ σωστά μου έμαθε η δωδεκάχρονη φίλη μου Κλειώ.

Σύλληψη/Κείμενο: Ginger Creepers (Χρ. Καπενής, Γρ. Χατζάκης) Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης

Κίνηση: Μαρία Αγγέλου Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη Κοστούμια: Lila Nova Φωτισμοί: Τζάνος Μάζης – Γρηγόρης Χατζάκης Μουσική: Βύρων Κατρίτσης Βοηθός Σκηνοθέτη: Κική Μπαρμπαβασίλογλου Φωτογραφίες: Φίλιππος Μαργαλιάς Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ερμηνεία: Χρήστος Καπενής , Κλεοπάτρα Τολόγκου

Info
Θέατρο Δεκατέσσερα Καλλιρόης 10, Αθήνα Τηλ. | 693 219 5393. Ημέρες & ώρες παραστάσεων Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15 & Κυριακή στις 19:00. Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€, Μειωμένο: 10€, Ατέλειες: 5€. Προπώληση εισιτηρίων Ticketservices

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ