Οι «Αγώνες Πείνας» της Ταϊλάνδης
Ο επίσημος χαιρετισμός της Επαρχίας 12 του «Hunger Games» γίνεται σύμβολο αντίστασης κατά του πραξικοπήματος της 22ης Μαΐου.
Οι στρατιωτικές αρχές παρακολουθούν και απειλούν με φυλάκιση όποιον ξαναχαιρετίσει με το χαρακτηριστικό ύψωμα των τριών δαχτύλων στον αέρα.
Οι Ταϊλανδοί, θέλοντας να προβάλλουν την αντίθεσή τους στο στρατιωτικό πραξικόπημα που επιβλήθηκε πριν λίγες μέρες στη χώρα, ύψωσαν τα χέρια τους και πρόβαλλαν τα τρία τους δάχτυλα, όπως ακριβώς και οι κρατούμενοι στην Επαρχία 12 των δυστοπικών «Αγώνων Πέινας».
Οι απαγορεύσεις σε τομείς όπως η έκφραση, ο λόγος, η ελευθερία είναι αναπόφευκτες σε ένα στρατιωτικό καθεστώς και με την επιβολή της απαγόρευσης που επιβλήθηκε στους κατοίκους της χώρας να χαιρετούν με τον συγκεκριμένο τρόπο, οι αρχές επιβάλλουν για μία ακόμα φορά βίαια την κυριαρχία τους.
«Σε αυτό το σημείο καταγράφουμε την κίνηση. Αν πρόκειται για μία εμφανή μορφή αντίστασης, μετά πρέπει να την περιορίσουμε, ώστε να μην προκαλέσει αναρχία στη χώρα» δήλωσε, σύμφωνα με τον Guardian, ο εκπρόσωπος του ολιγαρχικού καθεστώτος, συνταγματάρχης Colonel Weerachon Sukhondhapatipak.
Η χούντα έχει ήδη απαγορεύσει τις συναθροίσεις 5 και άνω ατόμων ενώ έχει διακόψει τη λειτουργία τηλεοπτικών σταθμών και έχει μπλοκάρει χιλιάδες sites.
Από την πλευρά του, ένας από τους διαδηλωτές ενάντια στο καθεστώς δήλωσε ότι ο χαιρετισμός του «Hunger Games» που χρησιμοποιούν όσοι αντιτίθενται στο καθεστώς, αντιπροσωπεύει την τριάδα των αξιών της γαλλικής επανάστασης: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη.
Εναλλακτικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ταϊλάνδης παραπέμπει σε ελευθερία, εκλογές και δημοκρατία.
Αντίστοιχα και στην blockbuster κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου, ο χαιρετισμός σημαίνει, εξέγερση κατά του ολοκληρωτισμού, ενώ είναι ένδειξη θαυμασμού και ένα αντίο σε κάποιον που αγαπάς.
«Αν επιμείνουν στο χαιρετισμό, τότε θα προβούμε σε συλλήψεις» λέει ο συνταγματάρχης. «Ο χαιρετισμός των τριών δαχτύλων είναι σύμβολο ανάγκης θεμελιωδών πολιτικών δικαιωμάτων» λένε οι ακτιβιστές και το σινεμά γίνεται μία ακόμα φορά «μάρτυρας» της ίδιας της ζωής.