Ο δύο φορές υποψήφιος για Oscar ηθοποιός πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του θρύλου Clint Eastewood κα προσωπικά έχω πολλές αντιρρήσεις.

Όχι για την επιλογή του πρωταγωνιστή. Ούτε φυσικά του σκηνοθέτη. Ο Clint Eastwood εξάλλου έχει αποδείξει ότι είναι μαγικός σε ό,τι και αν κάνει. Οι αντιρρήσεις μου είναι στο σενάριο.

Η ιστορία που έγραψε για το σινεμά ο Jason Hall είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Chris Kyle, της φονικής μηχανής του αμερικανικού στρατού.

Ο Kyle, ο οποίος δολοφονήθηκε πέρυσι τον Φεβρουάριο σε ηλικία 38 ετών, ήταν γνωστός ως «Ο διάβολος του Ραμάντι», παρατσούκλι που κατέκτησε καθώς όπως αναφέρεται και στο βιβλίου του «Η Αυτοβιογραφία του πιο Φονικού «ψαλιδιστή» του Αμερικανικού στρατού» ήταν εκείνος ο οποίος κατά την υπηρεσία του στο Ιράκ …κατάφερε να σκοτώσει τους περισσότερους αντιπάλους. Δεν είναι να το παινεύεσαι δα λες και πήρε έδρα στο Harvard.

Η ιστορία αυτή μεταφέρεται στο σινεμά, φυσικά, γιατί το αμερικάνικο σινεμά της γενιάς και της ιδιοσυγκρασίας του Clint Eastwood (άσχετα με το πόσο καλός μπορεί να είναι σε αυτό που κάνει) είναι πολεμοχαρές- συγνώμη κιόλας. Και διευκρινίζω: ο Eastwood είναι δεξιός αλλά με αριστερή ματιά τα τελευταία χρόνια. Βλέπε Gran Torino κ.λ.π.

Πάντα υπερασπίζεται στις ταινίες του την αμερικανική παράδοση, τα ιδεώδη της οικογένειας, της ηθικής και τα παρουσιάζει με αρκετά ελαφρυντικά δημιουργώντας έτσι συμπαθητικούς χαρακτήρες που κατά βάσει όμως δρουν περισσότερο από προσωπική ανάγκη να διατηρήσουν «αυτή την Αμερική» παρά να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Με αυτόν τον τρόπο δηλαδή που η ιστορία γράφεται από την πλευρά των νικητών και με μία δόση μελοδράματος και προσωπικής, εσωτερικής μάχης «καλού εναντίον κακού» δημιουργεί το απόλυτο οσκαρικό σινεμά.

Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση, όπως φαίνεται από το μονόλεπτο σχεδόν τρέιλερ, που κυκλοφόρησε στο youtube. Ο στρατιώτης με το πιο μεγάλο σκορ σε δολοφονίες των κακών τρομοκρατών/ισλαμιστών/αντιφρονούντων ανταρτών του Ιράκ, είτε είναι γυναίκα, παιδί ή οποιοσδήποτε, γίνεται ήρωας αν και εσωτερικά δίνει μάχη με τον εαυτό του. Μπούρδες, συγνώμη κιόλας.

Αλλά τέτοιου είδους αμερικανικό σινεμά που εκθειάζει στο όνομα της δικής τους ειρήνης, της μονόπλευρης απόλυτης δικής τους δικαιοσύνης, όχι μόνο δε με συγκινεί απλά με ενοχλεί ανά περιστάσεις. Όχι η ταινία σαν παραγωγή, ερμηνείες, σκηνοθεσία, φωτογραφία και αποτέλεσμα. Γι’ αυτό είμαι σίγουρη ότι θα είναι πέραν του δέοντος ικανοποιητική. 

Αλλά σε επίπεδο αυτού που θέλει να παρουσιάσει η ταινία. Ότι δηλαδή με απλά λόγια ο άνθρωπος που σκότωσε τους περισσότερους εν ώρα υπηρεσίας (γιατί αυτός πληρώθηκε για αυτό) είχε δεύτερες σκέψεις για τις πράξεις του, καθώς είχε και ο ίδιος οικογένεια και παιδί. Με απλά λόγια, δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Απλά, και αυτό είναι προσωπική εκτίμηση όταν ένας άνθρωπος σκοτώνει επί πληρωμή (ας έβρισκε άλλη δουλειά πια, μην το πολυσυζητάμε) αυτόματα χάνει το δικαίωμα να έχει ενδοιασμούς και να σκέφτεται με ρομαντισμό και ευαισθησία τις πράξεις του, όταν συνεχίζει να τις κάνει. Δηλαδή, δε μπορεί να απαξιώνεις την ανθρώπινη ζωή έτσι απλά και να εξισώσεις τις πράξεις σου με αυτές της αντίπερα όχθης, η οποία αποδέχεσαι ότι έχει δρα απάνθρωπα.

Εν πάση περιπτώσει, αυτού του είδους σινεμά θεωρώ ότι ικανοποιεί συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, που είναι ακόμα εν ζωή μετά το Βιετνάμ. Το σινεμά μάλλον δε χρειάζεται μία νέα εξίσου συγκινητική εκδοχή του «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» (που καμία σχέση δεν έχει σεναριακά, το διευκρινίζω) με έναν κατά συρροή αλλά καθόλα νόμιμο και πληρωμένο δολοφόνο να αναρωτιέται που πάει αυτός ο κόσμος. Ελπίζω η ταινία «American Sniper», που κυκλοφορεί στα μέσα Ιανουαρίου να με διαψεύσει.

Υ.Γ. πάντως από κινηματογραφικής άποψης, Cooper και Eastwood μπορεί να... τσακώσουν και κανένα χρυσό αγαλματίδιο.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]