Η εικοστή πρώτη και τελευταία στάση μας στην παρουσίαση των 21 διεκδικητών του Χρυσού Φοίνικα στο 69ο Φεστιβάλ Καννών.

Η περίπτωση: Κρίστι Πουίου

Μπορεί ο Κριστιάν Μουνγκίου να είναι ο μοναδικός Ρουμάνος σκηνοθέτης με Χρυσό Φοίνικα, ωστόσο αυτός που ουσιαστικά ξεκίνησε το νέο κύμα του ρουμανικού σινεμά, το οποίο βρίσκεται σε άνθηση μέχρι και σήμερα, είναι ο Κρίστι Πουίου. Φέτος κυκλοφορεί μόλις την τέταρτη ταινία του μέσα σε 15 χρόνια, όμως κάθε κυκλοφορία του είναι σημαντική. Το 2001 έγινε ο νονός αυτού του κύματος με το road movie «Stuff and Dough», το οποίο και βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η καταξίωση ήρθε με την «Οδύσσεια του Κυρίου Λαζαρέσκου», η οποία εγκαινίασε τις «Έξι ιστορίες από τα περίχωρα του Βουκουρεστίου», μια θεματική εξαλογία ταινιών στα πρότυπα των «Έξι ιστοριών θνητότητας» του Έρικ Ρομέρ. Οι έξι ταινίες εξερευνούν την έννοια της αγάπης. Η «Οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου» ασχολείται με την αγάπη για τον πλησίον, το «Aurora» που ακολούθησε σχετίζεται με την αγάπη ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα και η Τρίτη ταινία της λίστας είναι το «Sieranevada» που επικεντρώνεται στην αγάπη κάποιου για τα παιδιά του.

Η ταινία με την οποία συμμετέχει στο φεστιβάλ: «Sieranevada»

Παρακολουθούμε έναν επιτυχημένο νευρολόγο που πηγαίνει σε ένα οικογενειακό δείπνο στα πλαίσια του μνημόσυνου για τον εκλιπόντα πατέρα του. Το φιλμ διαρκεί 173 λεπτά και εστιάζει στη δυναμική των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα στην οικογένεια, χωρίς να μαθαίνουμε ποια ακριβώς είναι η συγγένεια ανάμεσα σε αυτά τα άτομα. Πρόκειται για ένα δύσπεπτο οικογενειακό δράμα που στηρίζεται στους διαλόγους και σίγουρα μπορούμε να φανταστούμε πάρα πολύ κόσμο που θα βαρεθεί παρακολουθώντας το, αλλά και μια πιο σινεφίλ μερίδα του κοινού που θα επεξεργάζεται το φιλμ για μέρες μετά την προβολή.

Η ταινία του που αξίζει να δεις: «Η οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου»

Κάπου εδώ το ρουμανικό σινεμά μπήκε για τα καλά στον παγκόσμιο χάρτη του 21ου αιώνα. Ο Πουίου χρησιμοποιεί την ιστορία του χήρου Ντάντε Λαζαρέσκου που μένει μόνος του σε ένα διαμέρισμα στο Βουκουρέστι με τις τρεις γάτες τους για να τονίσει τον παραλογισμό και την ανισότητα εις βάρος του ανθρώπινου πόνου. Ένα βράδυ ο Λαζαρέσκου νιώθει έναν έντονο πόνο και ζητά τη βοήθεια των γειτόνων του. Τελικά έρχεται ασθενοφόρο και έτσι ξεκινά μια ολόκληρη περιπέτεια από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, με τους γιατρούς να μην τον παίρνουν στα σοβαρά ως έναν ασήμαντο ηλικιωμένο μέθυσο. Μοναδικό του στήριγμα η νοσοκόμα που συνάντησε στο πρώτο ασθενοφόρο. Για τον Πουίου ο πόνος του καταπονημένου από τη ζωή γίνεται η βάση για μια σκληρή μαύρη κωμωδία που έχει να μας πει πολλά για το πόσο άνισα έχουν δομηθεί οι σύγχρονες κοινωνίες. Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο Ίον Φισκουτεάνου που έδωσε μια ανεξίτηλη ερμηνεία ως κύριος Λαζαρέσκου πέθανε δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του φιλμ σε ηλικία 70 ετών. Δίκαιο το βραβείο στις Κάννες στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]