Θα άξιζε ακόμα και να ταξιδέψει κανείς ως τις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο και μόνο για να γευτεί μερικές από τις τοπικές νοστιμιές τους.

Όλες, λίγο- πολύ οι δημοφιλείς συνταγές που γευόμαστε συχνά ήταν κάποτε τοπική σπεσιαλιτέ ενός μέρους. Ακόμα και η πίτσα, ένα από τα πιο δημοφιλή φαγητά σε όλο το δυτικό κόσμο, ήταν ένα είδος ψημένου ζυμαριού που κάποτε έτρωγαν μόνο οι Ναπολιτάνοι. Για διάφορους λόγους, κάποια φαγητά τυγχάνουν παγκόσμιας αναγνώρισης και αποδοχής, ενώ άλλα, αν και αρκούντως απολαυστικά, παραμένουν στην αφάνεια, επιτρέποντας μόνο σε λίγους τυχερούς να τα γεύονται. 

Στην κουζίνα των Η. Π. Α. υπάρχουν πιάτα τα οποία έχουν πίσω τους ιστορία χρόνων, αφού έχουν ρίζες στις κατά τόπους παραδοσιακές κουζίνες των χωρών από τις οποίες έφτασαν οι μετανάστες. Ποια είναι λοιπόν τα φαγητά για τα οποία θ’ άξιζε να πάρει… βίζα κάποιος για να τα δοκιμάσει;

wikipedia.com

Είναι ένα αγαπημένο έδεσμα στις μεσοατλαντικές πολιτείες των Η.Π.Α.  Ανακατεύετε κομματάκια χοιρινού με καλαμποκάλευρο και καρυκεύματα, μέχρι να δημιουργηθεί ένας χυλός. Το αφήνετε να πήξει, το τεμαχίζετε και το τηγανίζετε. Οι πρώτες καταγεγραμμένες συνταγές σκραπλ φτάνουν στα 1600 και είναι τόσο αγαπητό, ώστε κάθε χρόνο διοργανώνονται φεστιβάλ αφιερωμένα σ’ αυτό.

Γκέτα, Οχάιο

Πρόκειται για ενός είδους λουκάνικου, με γερμανικές επιρροές στην παρασκευή του. Ένα μείγμα χοιρινού με βρόμη και μπαχαρικά που αποτελούσε ένα συνηθισμένο πιάτο για πρωινό! Τώρα πωλείται στις τοπικές αλυσίδες φαστ φουντ, σε διάφορες παραλλαγές και, φυσικά, έχει και αυτό το δικό του φεστιβάλ.

Σπίντιζ, Νέα Υόρκη

Αυτό το πιάτο χρωστά την ύπαρξή του στους Ιταλούς μετανάστες των αρχών του 20ου αιώνα: εκείνοι είχαν φέρει μαζί τους το σπιεντίνι, ένα σουβλάκι ψητό στη σχάρα. Σήμερα, συνήθως φτιάχνεται από μαριναρισμένο κρέας κοτόπουλου, το οποίο ψήνεται στη σχάρα και μετά τοποθετείται πάνω σε μια λεπτή ιταλική ζύμη, όπου ραντίζεται με λίγη μαρινάδα ακόμα. Το σπίντιζ φεστιβάλ αποτελεί, για μία ακόμη φορά, θεσμό.

Πρόκειται για ένα σάντουιτς με ρώσικες και γερμανικές καταβολές, στο οποίο η ζύμη περικλείει τη γέμιση. Στην κλασική της εκδοχή, τη ρούντζα τη γεμίζουν με ένα μείγμα μοσχαρίσου κιμά, κρεμμυδιών και λάχανου. Βαρύ, αλλά χορταστικό.

Αρθρώσεις γαλοπούλας, Νέα Υόρκη

Δεν είναι αυτό που νομίζετε! Πρόκειται για μια γλυκιά δημιουργία η οποία πρωτοφτιάχτηκε σ’ ένα ζαχαροπλαστείο στην πολιτεία της Ν. Υόρκης το 1919. Είναι ένα μείγμα σοκολάτας με βραζιλιάνικα καρύδια, ζυμωμένο σε μπαστουνάκια. Είναι τραγανά, γλυκά και ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα επιδόρπια που μπορεί κάποιος να δοκιμάσει.

«Φουσκωτά» Τάκο, Τέξας

Η διαφορά με τα γνωστά τάκο είναι ότι σ’ αυτή την εκδοχή οι τορτίγιες τηγανίζονται σε καυτό λάδι κι έτσι, αντί να γίνουν τραγανές, διογκώνονται και γίνονται ελαφρές και αφράτες. Αυτό το πιάτο ήταν έμπνευση ενός  Henry Lopez ο οποίος το 1978 άνοιξε το πρώτο εστιατόριο που πουλούσε αυτά τα λαχταριστά τάκο.

roadfood.com

Αυτό το μαλακό, μακρύ κουλουράκι πρέτσελ δε μοιάζει με κανένα άλλο του είδους του. Παράγεται από δύο αλυσίδες που έχουν έδρα την Φιλαδέλφεια, την Federal Pretzel Baking Company και την Philly Pretzel Factory και είναι σήμα κατατεθέν της περιοχής.

Κολάτσε, Κεντρικό Τέξας

Αυτό είναι ένα πιάτο με τσέχικες ρίζες, η φήμη του οποίου εξαπλώθηκε στην πολιτεία του Τέξας και όχι μόνο. Αναλόγως με τα κέφια του φούρναρη, μπορεί να το βρείτε γεμιστό με φρούτα, όταν το προορίζεται για πρωινό ή για επιδόρπιο, ή και με κρέας, μπέικον και αβγά. 

Ρολό χοιρινού, Νιου Τζέρσι

Είναι ένα ελαφρώς καπνιστό αλλαντικό – δε διαφέρει πολύ από τη μορταδέλα-  το οποίο συνήθως τεμαχίζεται και μπαίνει στο τηγάνι ή στο φούρνο, πριν γίνει ρολό, μαζί με τυρί και αβγά. Αποτελεί δε κλασική επιλογή για πρωινό όταν μπει στο σάντουιτς.

Άλλο ένα τυπικό, πλέον, αμερικάνικο πιάτο του που έχει τις ρίζες του σε ιταλικές, σιτσιλιάνικες, συνταγές. Ριγγατόνι και κοτόπουλο σκεπασμένα με μία σάλτσα ντομάτας στην οποία υπάρχει και γλυκιά ή καυτερή πιπεριά. Ακούγεται υπέροχο, δε βρίσκετε;

Μπενιέ, Νέα Ορλεάνη

Το μπενιέ είναι ένα γλυκό στο οποίο κομματάκια γλυκιάς ζύμης τηγανίζονται και πασπαλίζονται με ζάχαρη άχνη. Η υφή τους είναι ταυτόχρονα ελαφριά και πυκνή, τραγανή και μαλακή. Σερβίρονται καυτά και είναι κάποια από τα πιο ωραία γλυκά που μπορεί κανείς να φάει.