Μάθετε για το Παρίσι, όσα δε θα βρείτε σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και δε θα ακούσετε από συνηθισμένους ανθρώπους.

Υπάρχουν μερικά πράγματα για κάθε μέρος που ταξιδεύετε, που δε θα τα μάθετε από τους συνηθισμένους ταξιδιωτικούς οδηγούς και δε θα τα ακούσετε από συνηθισμένους ανθρώπους. Υπάρχουν πληροφορίες και ενδιαφέροντα στοιχεία που δεν τα βρίσκετε εύκολα. Όσον αφορά στην πόλη του φωτός πάντως, το Παρίσι, η βρετανική Telegraph τα βρήκε για εσάς:

Να είστε προσεκτικοί με τη φωτογραφική σας μηχανή, γύρω από το μουσείο του Λούβρου

Η πυραμίδα του Λούβρου, που άνοιξε το 1989, εξόργισε όχι μόνο μερίδα αρχιτεκτόνων, αλλά και κινηματογραφιστών. Αναρωτιέστε γιατί; Επειδή κάθε σκηνοθέτης που θέλει να συμπεριλάβει την εσωτερική αυλή του Λούβρου στα πλάνα της ταινίας του, πρέπει να καταβάλλει δικαιώματα στον αρχιτέκτονα της πυραμίδας, I.M. Pei. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ταινίες που γυρίζονται στο Παρίσι, προτιμούν τα παλαιά μνημεία. Γιατί είναι δωρεάν!

Ορισμένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα του Παρισιού, έχουν σχεδιαστεί από Βρετανούς

Ο βρετανός φιλάνθρωπος, Richard Wallace, είναι υπεύθυνος για περίπου 100 σιντριβάνια με το όνομά του, τα οποία κατασκεύασε στη γαλλική πρωτεύουσα –τη δεκαετία 1870- προκειμένου να προμηθεύσει την πόλη με πόσιμο καθαρό νερό. Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι Παριζιάνοι ξεδιψούσαν με το νερό που προερχόταν από το Σηκουάνα και περνούσε από τον κεντρικό αγωγό. Δικαιολογημένα λοιπόν, πολλοί προτιμούσαν το φτηνό κρασί.

Φοβούμενος για την υγεία και τη… νηφαλιότητα των Παριζιάνων, ο Wallace ανέλαβε της δημιουργία ενός δικτύου καθαρού νερού. Τα τέσσερα αγάλματα σε κάθε ένα από τα σιντριβάνια του αντιπροσωπεύουν την απλότητα (simplicité), τη φιλανθρωπία (Charité), την καλοσύνη (Bonté) και τη νηφαλιότητα (sobriété). Όλα τα σιντριβάνια είναι ίδια, σαν ο Wallace να ήθελε να πείσει τους Παριζιάνους ότι η καλοσύνη και η νηφαλιότητα είναι το ίδιο!

Τα παριζιάνικα ονόματα των δρόμων, είναι μια συναρπαστική πηγή ιστορικά… ασήμαντων πληροφοριών

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, ή και… όχι πολύ προσεκτικά, μπορεί να δείτε δύο ονόματα για τον ίδιο δρόμο, σε δύο πινακίδες ονομάτων στους τοίχους. Ξέρετε γιατί; Επειδή οι παριζιάνοι γραφειοκράτες άλλαξαν γνώμη σχετικά με το πόσο ψηλά από το έδαφος θα έπρεπε να βρίσκονται οι πινακίδες κι έτσι αποφάσισαν να προσθέσουν μια δεύτερη πινακίδα με άλλο όνομα, πάνω από την πρώτη. Αλλού πάλι, μπορεί να βρείτε δύο ονόματα οδών, το ένα σε μπλε πινακίδα και το άλλο χαραγμένο σε πέτρα. Το μπλε είναι το σωστό - πολλά ονόματα άλλαξαν μετά την Επανάσταση, όταν η θρησκεία βγήκε... εκτός μόδας. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, οι υπεύθυνοι δε μπήκαν στον κόπο να αφαιρέσουν την παλιά πινακίδα.

Ο άνθρωπος που εφηύρε την παριζιάνικη υψηλή ραπτική, ήταν Βρετανός

Ο Charles Worth, ένας έμπορος υφασμάτων από το Lincolnshire, άνοιξε ένα κατάστημα με φορέματα στη rue de la Paix το 1858 και έτσι ξεκίνησε την υψηλή ραπτική. Αντί να φτιάχνει ρούχα κατά παραγγελία, όπως συνηθιζόταν τότε, σχεδίαζε φορέματα και ενημέρωνε τις κυρίες για μόδα και για το τι θα φορεθεί την επόμενη σεζόν. Ήταν τόσο επιτυχημένος, που η ιστορία της μόδας, αναγνωρίζει τη συμβολή του μέχρι σήμερα.

Στο… Παρίσι αρέσει να αλλάζει γνώμη

Ο Hector Guimard θεωρούνταν ένας μοντέρνος παριζιάνος αρχιτέκτονας, όταν σχεδίασε τις Art Nouveau εισόδους του μετρό, στις αρχές του 20ού αιώνα. Ή μήπως όχι; Πολλοί παριζιάνοι θεώρησαν την τέχνη του υπερβολικά νοσηρή και ερωτική. Μια από τις καταγγελίες ανέφερε ότι τα πράσινα κιγκλιδώματα έμοιαζαν με στυλιζαρισμένα οστά κι έτσι η εφημερίδα Le Figaro, ζήτησε να αφαιρεθούν «αυτά τα παραμορφωμένα κιγκλιδώματα, οι περίεργες λάμπες που βρίσκονταν στους σταθμούς του μετρό, σαν τεράστια μάτια βατραχιών». Σχεδόν οι μισές από τις 141 εισόδους του Guimard καταστράφηκαν. Σήμερα ο Guimard, αντιμετωπίζεται ως πολιτιστικός «ήρωας», καθώς ήταν θύμα των ευμετάβολων γούστων των Παριζιάνων.