Από την Σμαρώ Κώτσια, Θεατρολόγο - Κριτικό Θεάτρου.

Η Ελένη Μποζά, καταξιωμένη δραματουργός και σκηνοθέτις, δημιουργεί μια γοητευτική site -specific παράσταση -ένα 55' μινιμαλιστικό, από κάθε άποψη, κομψοτέχνημα- βασισμένη σε σπαράγματα από το έργο του Bernard-Marìe Koltés "Η νύχτα πριν από τα δάση" (1977), 'κεντημένη' δεξιοτεχνικά και εμπνευσμένα με μακρόσυρτες παύσεις, εκκοφαντικές σιωπές και απέραντη μοναξιά, εμβληματικά στοιχεία στο έργο του Samuel Beckett.

Η σκηνοθέτις αφουγκράζεται τους σύγχρονους κοινωνικοπολιτικούς κραδασμούς, ακουμπά το βλέμμα της στην ευαλωτότητα των ξένων, μοναχικών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων και μέσα από την τέχνη της διεισδύει στην αλλοτριωμένη καθημερινότητα με τρόπο ποιητικό και οξύ πολιτικό, καταθέτοντας μια ωδή στη θνητότητα, ως αποδοχή μιας κοινής ελευθρίας στο μαζί σαν ασπίδα απέναντι στην κοινή μοίρα του ανθρώπου.

Ένας μοναχικός, περιθωριοποιημένος άνδρας περιπλανιέται άσκοπα μέσα στη νύχτα αναζητώντας ένα χώρο για να περάσει τη νύχτα. Στη στροφή του δρόμου βλέπει κάποιον και τον ακολουθεί. Περνά το κατώφλι, κρατώντας μια πλαστική σακούλα με δύο κουτάκια μπίρας,  αποζητώντας να μοιραστεί τη μοναξιά του, τις αναμνήσεις του, τα όνειρά του, τους εφιάλτες του, τις εσωτερικές του διαδρομές που διαθλώνται σε ζωντανές απουσίες και μυστηριώδεις παρουσίες.

Μια αποθήκη, σε ένα αδιέξοδο στενό επί της οδού Μενάνδρου, απέναντι από το Εθνικό Θέατρο, μετατρέπεται σε έναν λιτό θεατρικό χώρο. Η Ελένη Μποζά εκμεταλλεύεται αυτή τη σχέση του θεάτρου με τον περιβάλλοντα χώρο, αυτή την ιδιαιτερότητα του τόπου, για να στήσει τη site -specific παράσταση. Μια σχέση που ενισχύει την αφήγηση και δημιουργεί ένα  ζωντανό σκηνικό. Η σκηνοθέτις συνθέτει μια παράσταση χορογραφημένης ακρίβειας και συνομιλίας του 'μέσα με το έξω'.

Ο άντρας τραβά τη βαριά σιδερένια πόρτα και ένας χείμαρρος νοηματοδοτήσεων ξεχύνονται.....Ο άντρας ακροβατεί ανάμεσα σε μια μακρόστενη γκρι λωρίδα, που οριοθετεί τη σκηνή, το όριο μεταξύ του κοινού και του ηθοποιουύ, του κοιτώνα των απόκληρων και του περιπλανόμεμου ξένου, του μαζί με τη μοναξιά. Και ξεκινά μια δημιουργική αλληλεπίδραση: του μέσα με τον δημόσιο χώρο, του έξω με το εσωτερικό τοπίο του άνδρα  και αυτών που βρίσκονται  μέσα στο θέατρο-κοιτώνα, των ψυχικών διαδρομών του άνδρα με τον περιβάλλοντα χώρο, αυτών που βρίσκονται μέσα  με το έξω. Δημιουργείται η αίσθηση ότι η απρόσωπη πόλη εισβάλλει, μαγικά, στο σύμπαν της παράστασης με τους ήχους της: τον θόρυβο από κάποιο διερχόμενο μηχανάκι, την απόμακρη μουσική από ένα αυτοκίνητο, που διασχίζει την οδό Μενάνδρου, τους κτύπους του ρολογιού της  εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου, που σημαίνουν τις ώρες. Το φως του φανοστάτη φωτίζει το αδιέξοδο στενό και συμβάλλει στον φωτισμό της δράσης, που συμβαίνει εκεί. Ο άντρας σκαρφαλώνει στο πεζοϋλι, που προεξέχει στον πλαϊνό τοίχο της απέναντι κατοικίας, που βρίσκεται στο στενό και γράφει στον τοίχο, για ένα δικό του άνθρωπο,, με κεφαλαία γράμματα 'Μάμα σ' αγαπώ',  με ένα πεταμένο πορτοκάλι που βρίσκει στο δρομάκι...

Ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος ερμηνεύει τον πλάνητα άνδρα με πάλλουσα εσωτερικότητα και ταυτόχρονα μέσα στην καταιγιστική ροή των λόγων του ήρωα εκπέμπει με βαθιά ενσυναίσθηση,  με τρόπο ειλικρινή, δυναμικό και άμεσο την αγωνία του να ξεφύγει από τη μέγγενη της μοναξιάς, την ανάγκη για κατανόηση και να ανήκει κάπου και να νιώσει ότι, επιτέλους, γίνεται ΟΡΑΤΟΣ, αντικρίζοντας τον άλλον-άλλους με ένα καθάριο βλέμμα: 'Τώρα αρχίζω να σε βλέπω κάπως καλύτερα ".

Info
Μ54, Μενάνδρου 54, Αθήνα. Παραστάσεις: Σάββατο, Κυριακή στις 21.00.