Το click@life βρέθηκε στο Altera Pars, όπου η Αλεξία Μπεζίκη αφηγείται συντροφιά με δυο εξαίρετους μουσικούς τη ζωή της Μπίλι Χόλιντεϊ.

φωτογραφίες: Όλγα Αμηρίδου

«Lady Day - Η κυρία με τις γαρδένιες»
Πρόκειται για έναν μουσικό μονόλογο της Αλεξίας Μπεζίκη, την οποία συντροφεύουν ο σαξοφωνίστας Γιάννης Κασσέτας και ο Μάνος Λούτας με το κοντραμπάσο, σε κείμενο της Βάσια Καρυτινού και σκηνοθεσία Αλέξη Τσάφα. Μια παράσταση - φόρος τιμής στη μεγαλύτερη τραγουδίστρια της jazz, «Lady Day», με το καταπληκτικό μέταλλο και τον αργόσυρτο ρυθμό ερμηνείας.

Βρεθήκαμε στο Altera Pars, όπου θα παίζεται η παράσταση μέχρι και 14 Φεβρουαρίου και σας προτείνουμε να κάνετε το ίδιο. Η εξαιρετική ερμηνεία της Αλεξίας σε συνδυασμό με τους μοναδικούς ήχους της ορχήστρας της, έδωσε σε όλους μας την ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από την πολυτάραχη ζωή της μεγάλης ερμηνεύτριας, Μπίλι Χόλιντεϊ, από τη μέρα που γεννήθηκε έως και την ημέρα που έφυγε, στα 44 της χρόνια (1915-1959).

Εγκαταλείφθηκε από τον μουσικό πατέρα της σε μικρή ηλικία, εξέδιδε το κορμί της από τα 14 της χρόνια, δέχθηκε πολλές φορές σωματική και σεξουαλική κακοποίηση και είχε πολυάριθμες σχέσεις με άντρες και με γυναίκες. Υπήρξε εξαρτημένη από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, την εκμεταλλεύθηκαν πολλοί και σε γενναίες ποσότητες, ενώ, παρά το γεγονός ότι ήταν διάσημη και πρώτο όνομα στην μαρκίζα, έμπαινε πάντα από την πίσω πόρτα στο εκάστοτε μαγαζί όπου εμφανιζόταν. Εισήχθη σε αναμορφωτήρια και φυλακές, αλλά ποτέ δεν κατηγόρησε κανέναν για τις επιλογές της.

«Είχα άσπρες τουαλέτες, άσπρες γόβες, άσπρη λιμουζίνα και κάθε βράδυ μου έφερναν στο καμαρίνι μου άσπρες γαρδένιες και άσπρη πρέζα…».

Η Βάσια Καρυτινού μάς μίλησε για το κίνητρο της παράστασης αλλά και το μήνυμα που περνά η ίδια η Χόλιντεϊ:

«Η παράσταση είναι μια συρραφή από συνεντεύξεις της Μπίλι, ντοκιμαντέρ, την αυτοβιογραφία της κ.ά. Επέλεξα κάποια κομμάτια που θεώρησα πως είναι τα πιο άγνωστα για να τα παρουσιάσουμε στο κοινό. Κυρίως βέβαια θέλαμε να παρουσιάσουμε το ρατσιστικό πρόβλημα που υπήρχε στην Νέα Υόρκη του 1930, προσπαθώντας να κάνουμε μια σύνδεση με τη σημερινή πραγματικότητα. Αν συνειδητοποιήσει κάποιος τι περνούσε εκείνη, που ήταν και πρόσωπο το οποίο θαύμαζαν και το προσκυνούσαν, μπορεί να φανταστεί τι περνούσαν κάποιοι άλλοι. Μου πήρε σχεδόν έξι μήνες με πολλή έρευνα, διάβασμα και χτένισμα για το τελικό κείμενο.

Είναι τόσα πολλά όσα έχει κάνει κι όσα έχει ζήσει. Ακόμα και δυο εβδομάδες πριν την παράσταση έκοβα πράγματα, με πολύ πόνο βέβαια, για να μην γίνει κουραστική, αλλά να την απολαύσει κάθε θεατής. Το μήνυμα που περνά η ίδια η Μπίλι μέσα από όλο αυτό είναι το πάθος της για τραγούδι και ζωή, παρά τα όσα πέρασε. Αυτό σε πρώτη ματιά δε φαίνεται, γιατί είναι τρομερά αυτοκαταστροφική και σου δίνει την εντύπωση πως ήθελε να πεθάνει. Κι όμως, αυτή η γυναίκα ήθελε τόσο πολύ να ζήσει, που ακόμα κι όταν ένιωθε ότι πλησιάζει το τέλος της πίστευε πως θα κάνει παιδιά».

Τα υπόλοιπα στη σκηνή του Altera Pars.

Μαρία Πορτοκαλάκη
[email protected]