Η Ελένη Πετάση γράφει για την παράσταση «Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς-Ενθύμιο».

Τι σημαίνει να τραγουδάς αν δεν έχεις ψυχή; Και η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, αν και η πιο κακόφωνη σοπράνο που άφησε το στίγμα της στη σκηνή, αναμφισβήτητα είχε ψυχή. «Σημασία έχει τι ακούς εσύ μέσα στο κεφάλι σου», υποστήριζε. Αλλά οι περιβόητες άριες -και μάλιστα από τις δυσκολότερες- που επέλεγε για να ερμηνεύσει στο ετήσιο ρεσιτάλ της (το οποίο χρηματοδοτούσε η ίδια) στην καλύτερη περίπτωση προκαλούσαν το ειρωνικό, μέχρι δακρύων, γέλιο του κοινού. Είναι δάκρυα συγκίνησης, πίστευε εκείνη και συνέχιζε αμετανόητη την αδιανόητη «καλλιτεχνική» της πορεία. Ήταν άραγε τόσο αιθεροβάμων; Δεν είχε την παραμικρή αίσθηση αυτογνωσίας; Διέθετε την αναίδεια που προσφέρει ο πλούτος; Υπερίσχυε ίσως μια «ναρκισσιστική» στάση απέναντι στους κανόνες, τους άλλους και την ίδια τη ζωή; Μήπως βαθιά μέσα της γνώριζε την πραγματικότητα αλλά δεν ήθελε να την αποδεχτεί; Ή έφταιγε η κώφωση μετρίου βαθμού που της προκάλεσε η σύφιλη την οποία κόλλησε στα 18 της χρόνια από τον, κατά πολύ μεγαλύτερο, σύζυγό της Φρανκ Θόρτον Τζένκινς; Όποια και αν ήταν η αιτία, η Φλόρενς ήταν σίγουρα «ερωτευμένη» με τη μουσική. Τόσο ώστε να αγνοεί τους φάλτσους τονισμούς και τους δυσάρεστους εκτροχιασμούς της φωνής της.

Το θεατρικό έργο του Στέφεν Τίμπερλεϊ, που στηρίζεται στην αληθινή ιστορία αυτής της ιδιόμορφης προσωπικότητας, αφηγείται τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής της μέσα από το βλέμμα και τα εναλλασσόμενα συναισθήματα (από την ενόχληση έως την αποδοχή) του φτωχού, φιλόδοξου πιανίστα Κόσμο Μακ-Μουν, που έγινε συνοδοιπόρος της μέχρι τον θάνατό της, λίγο μετά τη μνημειώδη εμφάνισή της στο Κάρνεγκι Χολ όπου κατατροπώθηκε από τους κριτικούς.

Στην άκρως ευαίσθητη και καλοκουρδισμένη παράστασή του, ο Γιάννος Περλέγκας εμπλούτισε το κείμενο με θεατρικότητα, ακροβατώντας έντεχνα ανάμεσα στα κωμικά και δραματικά του στοιχεία. Από τη μια εκμαιεύοντας το μειδίαμα του κοινού και από την άλλη μια υπαρξιακή αγωνία. Μοναδική αντίρρηση οι παρατεταμένες προβολές ιστορικών ντοκουμέντων.  Πάνω σε μια αιωρούμενη πλατφόρμα με ελάχιστα αντικείμενα (ευφάνταστος ο σκηνικός χώρος όσο και τα εξωφρενικά κοστούμια της Λουκίας Χουλιάρα), η αντι-ηρωίδα και ο συνοδός της ξεδιπλώνουν την αξεδιάλυτη περιπλοκή της ανθρώπινης σκέψης. Θέτοντας παράλληλα ερωτήματα όπως: «Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος στην τέχνη;» ή ακόμα και στη ζωή μας.

 Η Ναταλία Τσαλίκη δίνει ένα υποκριτικό ρεσιτάλ και ταυτόχρονα εκπλήσσει με τον τρόπο που διαχειρίζεται την «παράφωνη» φωνή της - γεγονός στο οποίο έχει συμβάλει καθοριστικά η φωνητική διδασκαλία της Ευαγγελίας Καρακατσάνη. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος τη συνοδεύει επάξια.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ / [email protected]