Πριν λίγες μέρες έτυχε να δω την «Κόμισσα της Κέρκυρας». Είχα πολύ καιρό να δω την ταινία αυτή ομολογώ.

Αν και την είχα ξεχάσει,  είναι από τις αγαπημένες μου. Η Ρένα Βλαχοπούλου, γέννημα θρέμμα Kερκυραία, είναι απολαυστική, αστεία στα όρια του καρτούν. Τραγουδά με την χαρακτηριστική «jazz» φωνή της, μιλά τα Κερκυραϊκά με την ιδιαίτερη προφορά της πατρίδας της και χορεύει υπέροχα.

Σα να μην έχει κόκκαλα το σώμα της. Ο Μεταξόπουλος την πάει και την φέρνει σαν άμορφη μάζα σε ένα απόλυτα δομημένο για την εποχή χορογραφημένο σκηνικό. Και είναι υπέροχοι.

Ένας Καρέλης και ένας Καρέτας- που ποτέ δεν έμαθα ή δεν κατάλαβα γιατί τα ονόματά τους να είναι παρεμφερή- μία Βλαχοπούλου που περιμένει την ψυχή τσι ψυχής μου, τον Πίπη της και μία ιστορία αγάπης, όπως απαιτούσε η εποχή. Με αρχή και τέλος το γέλιο. Απλά και κατανοητά.

Η Βλαχουπούλου είναι η μόνη ελληνίδα ηθοποιός που έκανε την «καρικατούρα» must και τη γεροντοκόρη λιγότερο μίζερη. Μόνιμα η τελευταία αδερφή που θα παντρευτεί σε όλα τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη κι όμως απόλυτα απενοχοποιημένη. Και ειδικά εκείνη την εποχή. Δεν ήταν και εύκολο πράγμα. Μόνο ο Ηλιόπουλος ήξερε τι τράβαγε είτε ως αδερφός είτε ως επίδοξος γαμπρός, σε έναν λευκό γάμο.

Ο Ηλιόπουλος και η Ρένα Πασχαλίδου, που μεταξύ μας είχε δίκιο η Βλαχοπούλου: η Πασχαλίδου έφαγε. Σούζι και τρως και ψεύδεσαι!

Το ίδιο εξαιρετική στην κωμωδία υπήρξε και η Μαίρη Αρώνη. Αβίαστα αστεία ως Πάστα Φλώρα. Σε αυτήν την ταινία νομίζω ότι έπαιζε τον εαυτό της και ας μην ξέρω πώς ήταν στην πραγματικότητα ως άνθρωπος. Τόσο πειστική ήταν. Και τόσο κοκέτα. Πρόσεχε την εμφάνισή της στο έπακρο. Εγώ θα πάρω κάτι που δεν έχει αλκοόλ. Παχαίνει το αλκοόλ. Ας πιώ ένα ουίσκι.

Όπως και ως τρελή σύζυγος του Κωνσταντάρα στο «Η γυναίκα μου τρελάθηκε».  Αυτή η γυναίκα ήταν λες και έπαιζε σε reality, με τις κάμερες παντού σπίτι της και αυτή απλά να ζει την καθημερινότητά της. Στον κόσμο της. Τόσο υπέροχη ήταν.

Λατρεμένη «καθαρόαιμη» κωμικός όμως του ελληνικού σινεμά δεν ήταν άλλη από την «άσχημη», τη Γεωργία Βασιλειάδου.

Ως Μαρίνα παίδευε τον κοντό και έκανε ερωτικά τερτίπια στον Κλέαρχο, ως Καφετζού «έψηνε» τους πελάτες της με τη βοήθεια του Μίμη Φωτόπουλου για να βγαίνει το μεροκάματο, ως θεία από Σικάγο χόρευε… Αχ πως τα λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πως τα λέμε εμείς εκεί!, ως Ωραία των Αθηνών ήταν η γεροντοκόρη- famme fatale που «έπαιζε» τους κακόμοιρους εν δυνάμει γαμπρούς ενώ ως Μαμή έβγαζε τον Ορέστη Μακρή από τα ρούχα του.

Σε όλες ήταν απολαυστική. Και προσωπικά θεωρώ τις συνεργασίες της με τον Μακρή και τον Αυλωνίτη μοναδικά διαμάντια πραγματικής κωμωδίας.

Πολύ πιο όμορφη- αναμφίβολα- αλλά εξίσου ταλαντούχα και στην κωμωδία (και στο δράμα και γενικότερα με ό,τι καταπιάστηκε) η πανέμορφη Τζένη Καρέζη.

Η δεσποινίς διευθυντής με τον υπερπροστατευτικό πατέρα, Διονύση Παπαγιανόπουλο ήξέρε να διαλέγει… πετσί από το Λονδίνο! Σε παρακαλώ! παρά τις αμφιβολίες της ξαδέρφης της περί των ενδυματολογικών της επιλογών.

Ήξερε όμως και πώς να «κουνιέται» ατσούμπαλα για χάρη του Αλεκούκου στο πάρτι του ναυαρχούκου. Ενώ ως κυρία Μαντά κατάφερε να πάρει ακόμα και την έδρα του άλλοτε πανίσχυρου Γκόρτσου.

Πέρα από τα πρώτα ονόματα της ελληνικής κωμωδίας, όμως, μία από τις αγαπημένες  μου κωμικές του ελληνικού σινεμά υπήρξε η Νίτσα Μαρούδα. Πάντα σε δεύτερους ρόλους, πάντα ξανθιά, αφελής, «χαζούλα», καλοκάγαθη. Σα μπιμπελό της εποχής ήταν.

Το χοροπηδητό της βήμα και το ανεπιτήδευτο νάζι της προκαλούσαν γέλιο. Απλά σκεφτείτε τη σκηνή από το Δεσποινίς διευθυντής που ζητά από τον Παπαγιανόπουλο να βοηθήσουν τον Αλέκο της να μην ξαναπάει στο Μεσολόγγι. Τι μπρίο πια!

Θα μου πείτε βέβαια, Παπαγιανόπουλος είναι αυτός, δεν θα είχε γέλιο; Ειδικά μάλιστα στη συγκεκριμένη ταινία; Έστω και έτσι, η Νίτσα Μαρούδα ήξερε πώς να στέκεται και να διεκδικεί τη δική της θέση δίπλα σε μεγαθήρια του τότε λαμπερού ελληνικού κινηματόγραφου. Ήξερε πώς να μη χάνεται. Πηγαία αστεία, ίσως και εν αγνοία της.

«Σας χαιρέτησα; Δε σας χαιρέτησα. Χαίρετε. Τι κάνετε; Καλά ευχαριστώ» λοιπόν.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]