Στο εστιατόριο Tate Dining Room στο Χονγκ Κονγκ, η σεφ Vicky Lau φροντίζει να λέει μια ιστορία μέσα από τα πιάτα της, εμπνευσμένη από κάποιο μέρος που πήγε ή κάποιο ποίημα που διάβασε και το αποτέλεσμα είναι πάντα άκρως δημιουργικό, χαλαρωτικό και τόσο όμορφο, που ενώ θες να το φας, ταυτόχρονα δεν θες να το χαλάσεις.

Στα περισσότερα καλά εστιατόρια, η άφιξη του τελευταίου πιάτου -που σημαίνει και την άμεση άφιξη του λογαριασμού- αρχίζει να αυξάνει λίγο τα επίπεδα στρες όσων πρόκειται να πληρώσουν τη… λυπητερή. Το στρες αυτό, όμως, φαίνεται πως εξαφανίζεται άμεσα, όταν το τελευταίο πιάτο θυμίζει… κήπο ζεν και στο Εστιατόριο Tate Dining Room and Bar του Χονγκ Κονγκ, η σεφ –και ιδιοκτήτρια- Vicky Lau φροντίζει ακριβώς γι’ αυτό.

Δομημένο σαν ένας πραγματικός κήπος ζεν, το επιδόρπιο matcha (matcha=γιαπωνέζικο πράσινο τσάι σε μορφή σκόνης) καταφτάνει με χαλικάκι φτιαγμένο από ζάχαρη και οι λεπτομέρειές του είναι τόσο εκπληκτικές που δημιουργούν χαλαρωτική διάθεση σε όσους πρόκειται να το απολαύσουν, αποτελώντας το τελευταίο πιάτο σε ένα γεύμα με βρώσιμα έργα τέχνης.

Η μαγειρική της Lau, όμως, δεν έχει στόχο μόνο το στομάχι και τα μάτια, αλλά και το μυαλό, αφού η ίδια θέλει να δημιουργεί τοπία με αυτό, που δίνουν… τροφή για σκέψη. Με τον «Κήπο Ζεν» για παράδειγμα, ελπίζει οι πελάτες της να εμβαθύνουν στις σκέψεις τους στο τέλος του γεύματος.

Η 34χρονη Lau, η οποία κερδίζει κάθε χρόνο αστέρι Michelin από το 2013 που άνοιξε το εστιατόριο, κέρδισε τον τίτλο Veuve Clicquot Καλύτερης Γυναίκας Σεφ στην Ασία το 2015 και το φαγητό της περιγράφεται ως ένα εκλεκτικό μείγμα γαλλικών και γιαπωνέζικων επιρροών. Παρ’ όλο που ο αρχικός της στόχος δεν ήταν να γίνει σεφ, η μαγειρική την κέρδισε και ανέδειξε το ταλέντο της.

Κάθε πιάτο, μια ιστορία
Τα πιάτα της τα ονομάζει «βρώσιμες ιστορίες», οι οποίες σερβίρονται σε ένα χώρο που η ίδια έχει φροντίσει να είναι μικρός και οικείος, έτσι ώστε να μπορεί να εκφραστεί μέσα από το φαγητό –γι’ αυτό άλλωστε και στο εστιατόριο υπάρχουν μόνο 24 θέσεις.

Στην περίπτωση του Κήπου Ζεν επιδορπίου της, η έμπνευση ήρθε από μια τελετή τσαγιού που παρακολούθησε σε ένα ταξίδι της στο Kyoto της Ιαπωνίας πριν κάποια χρόνια και επηρεάστηκε από το πόσο δυνατή κουλτούρα έχουν διατηρήσει γύρω από το τσάι, που θέλησε και η ίδια να «χτίσει» κάτι πάνω σε αυτή.

Η ιστορία του κάθε πιάτου περιγράφεται από το προσωπικό του Tate Dining Room and Bar την ώρα που σερβίρει το πιάτο –αν και η ίδια προτιμάει ο κάθε πελάτης να δίνει τη δική του εκδοχή σε κάθε πιάτο της- και όπως είναι φυσικό, το κάθε γεύμα εκεί διαρκεί περισσότερο από το συνηθισμένο, αφού οι ιστορίες των σερβιτόρων και οι ερμηνείες των πελατών παίρνουν αρκετό χρόνο. Αυτό ίσως εξηγεί και το ότι για να κλείσει κάποιος τραπέζι στο εστιατόριο για Σαββατοκύριακο, χρειάζεται να τηλεφωνήσει περίπου 1 μήνα νωρίτερα.

Το konbu (φύκι) και το bonito (ψάρι), τα 2 βασικά συστατικά για την ιαπωνική σούπα daishi, είναι και τα υλικά που εμφανίζονται στα περισσότερα πιάτα της, ενώ μελλοντικά θέλει να εξερευνήσει τη βιετναμέζικη και κορεάτικη κουζίνα.

Η Lau συστήνει νέα πιάτα στο μενού κάθε μήνα και νέο μενού σε κάθε αλλαγή εποχής και προς το παρόν πειραματίζεται με αποξηραμένους βλαστούς μπαμπού που έφερε από το τελευταίο της ταξίδι.