Λατρεύουμε το τιραμισού, παραγγέλνουμε συχνά μια Ceasar’s, πίνουμε ενίοτε Bloody Mary και η πάβλοβα είναι μέσα στα αγαπημένα μας γλυκά. Σε ποιον, όμως, οφείλουμε την ανακάλυψή τους;

Τιραμισού – εστιατόριο Le Beccherie, Treviso, Ιταλία

Το εστιατόριο Le Beccherie, στην πόλη Treviso, άνοιξε το 1939 και θεωρείται ότι ανακάλυψε το τιραμισού τη δεκαετία του ’70. Τα εύσημα παίρνει η μητέρα του τελευταίου ιδιοκτήτη, στην οποία οφείλεται η ανακάλυψή του, αφήνοντας στην ιστορία είναι ακόμη υπέροχο γλυκό με μασκαρπόνε, καφέ, γλυκό κρασί Marsala και σαβαγιάρ.

www.wikipedia.org

Αν και υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με την προέλευση αυτού του πιάτου, θεωρείται ότι ο «εμπνευστής» ήταν ο Lemuel Benedict, ένας χρηματιστής της Wall Street. Η χρονιά ήταν το 1894 και ο χρηματιστής περιφερόταν στο ξενοδοχείο ένα πρωινό, ψάχνοντας κάτι να τον κάνει να νιώσει καλύτερα από το hangover που τον ταλαιπωρούσε. Παρήγγειλε, λοιπόν, ψωμί του τοστ με βούτυρο, αβγά ποσέ, τραγανιστό μπέικον και λίγη σάλτσα hollandaise. Ο Oscar Tschirky, μετρ του ξενοδοχείου τότε, εντυπωσιάστηκε τόσο που το έβαλε στο μενού, αντικαθιστώντας το μπέικον με χοιρινό και το φρυγανισμένο ψωμί με αγγλικό μάφιν.

Το διάσημο κοκτέιλ με τη βότκα και τον ντοματοχυμό θεωρείται ότι δημιουργήθηκε από τον πρώην bartender, Fernand Petiot, όσο αυτός εργαζόταν στο bar, το 1921. Το bar αυτό, μάλιστα, έγινε στη συνέχεια το Harry’s New York Bar, το οποίο αποτέλεσε στέκι για προσωπικότητες όπως ο Χέμινγουεϊ. Και το Club 21 της Νέας Υόρκης, πάντως, διεκδικεί τα εύσημα για την ανακάλυψή του περίφημου αυτού κοκτέιλ.

Η αυθεντική σαλάτα του Καίσαρα διαφέρει λίγο από την βερσιόν με το κοτόπουλο που έχουμε συνηθίσει. Περιέχει μαρούλι, κρουτόν, παρμεζάνα, χυμό λεμόνι, ελαιόλαδο, αβγά, σάλτσα Worcestershire, αντσούγιες, σκόρδο και μαύρο πιπέρι και η ανακάλυψή της ανήκει στον Caesar Cardini, έναν Ιταλό σεφ που εργαζόταν στο Μεξικό. Πρώτη φορά, μάλιστα, σερβιρίστηκε σε αυτό που τώρα ονομάζεται Hotel Caesar και βρίσκεται στην Τιχουάνα. Την περίφημη αυτή σαλάτα είχε δοκιμάσει και η διάσημη αμερικανίδα σεφ, συγγραφέας και τηλεοπτική προσωπικότητα, Τζούλια Τσάιλντ, τη δεκαετία του ’20, όταν ήταν παιδί.

Η ονομασία του σημαίνει «ζουλιγμένος ανανάς» και αποτελεί το επίσημο ποτό του Πουέρτο Ρίκο. Είναι γλυκό, φτιάχνεται με ρούμι, κρέμα ή γάλα καρύδας και χυμό ανανά και η ύπαρξή του οφείλεται στον Ramón 'Monchito' Marrero Pérez, ο οποίος ισχυρίζεται ότι το έφτιαξε πρώτος στο Beachcomber Bar του Ξενοδοχείου Caribe Hilton στο Σαν Χουάν το 1954, χρησιμοποιώντας την προσφάτως –τότε- διαθέσιμη κρέμα καρύδας coco lópez, η οποία ανακαλύφθηκε από τον Don Ramón López-Irizarry. Κάποιοι λένε ότι το κοκτέιλ δεν πήρε τη σημερινή του ονομασία μέχρι τη δεκαετία του ’60, ενώ η Εθνική Ημέρα Πίνα Κολάντα γιορτάζεται στις 10 Ιουλίου. Ο Ramón Portas Mingot, επίσης, ισχυρίζεται ότι επινόησε ο ίδιος το κοκτέιλ το 1963 στο Barrachina Restaurant, με το εστιατόριο να στηρίζει τον ισχυρισμό του μέχρι σήμερα.

Ρούμι, Curacao και χυμός lime είναι η βάση του και το 1944 είναι η χρονιά που ανακαλύφθηκε από τον Victor J. Bergeron, στο επώνυμο εστιατόριό του Trader Vic's, στην Καλιφόρνια. Ο ανταγωνιστής του εστιατορίου, Don the Beachcomber, ισχυρίζεται ότι η ύπαρξή του οφείλεται σε αυτόν κι ότι το δημιούργησε το 1933.

Το επιδόρπιο με βάση τη μαρέγκα, την κρέμα και τις φρέσκες φράουλες, μπορεί να πήρε την ονομασία του από τη ρωσίδα μπαλαρίνα Άννα Πάβλοβα, αλλά προέρχεται από το Περθ και το Ξενοδοχείο Esplanade. Η μπαλαρίνα είχε δώσει μια κορυφαία παράσταση στο Περθ, τη «Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, τη δεκαετία του ’20 και ο σεφ Herbert Sachse του ξενοδοχείου Esplanade, αποφάσισε να της αφιερώσει αυτό το γλυκό.