Σκηνοθετεί την παράσταση «Ερωτόκριτος» στην Παιδική Σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου, ενώ συμμετέχει στην παράσταση «Η Απαγωγή της Τασούλας» του Κωνσταντίνου Μάρκελλου στο Θέατρο Σταθμός.

Από τη μία ο Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου, ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας. Από την άλλη, Η Απαγωγή της Τασούλας, το πρωτότυπο σύγχρονο ποιητικό έργο του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, γραμμένο σε έμμετρο στίχο, στα πρότυπα των Τραγωδιών και των Μυθιστοριών της Κρητικής Αναγέννησης. Η Ελένη Βλάχου σκηνοθετεί το πρώτο στην Παιδική Σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου, ενώ συμμετέχει στο δεύτερο στο Θέατρο Σταθμός. Η ηθοποιός και σκηνοθέτις συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα όπου έκανα τις πρώτες μου σπουδές στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στη Φιλοσοφική Σχολή. Έπειτα έφυγα στην Ολλανδία για ένα μεταπτυχιακό πάνω στο Πολιτιστικό Management και επιστρέφοντας στην Ελλάδα τελείωσα τη Δραματική Σχολή Αγ.Βαρβάρας “Ιάκωβος Καμπανέλλης”.

Σήμερα ζω στο Παγκράτι και μάλλον δε χρειάζεται να πω πολλά. Όπως φαίνεται είναι από τις πιο αγαπημένες συνοικίες και πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Εγώ αγαπώ το πόσο ζωντανό είναι κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας, το πόσο κοντά είναι στο κέντρο και κυρίως το γεγονός ότι σε πολλά σημεία του, το Παγκράτι διατηρεί την αίσθηση της παλιάς ρετρό γειτονιάς.

Από αρκετά μικρή έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός αν και κάποια στιγμή πέρασα μια ανεξήγητη περίοδο που δήλωνα ότι θα γίνω αρχαιολόγος.

Παραδέχτηκα συνειδητά ότι θα γίνω ηθοποιός, όταν ξεκίνησα να σπουδάζω Θεατρολογία. Η θεωρητική προσέγγιση της θεατρικής πράξης είχε για μένα τεράστιο ενδιαφέρον όμως ένοιωθα ότι δεν αρκεί. Ήθελα να το πάω παραπέρα, να γνωρίσω το θέατρο στην πράξη.

Οι παραστάσεις για παιδιά, της Ξένιας Καλογεροπούλου στο Θέατρο Πόρτα ήταν θυμάμαι για μένα τα πρώτα θεατρικά πολύ έντονα ερεθίσματα. Μεγαλώνοντας είχα την τύχη να βλέπω μαζί με τους γονείς μου διαφόρων ειδών κλασσικές- είτε λόγω ρεπερτορίου, είτε λόγω προσέγγισης- παραστάσεις. Αυτό ήτανε μια πολύ καλή βάση. Αργότερα όταν άρχισα να σπουδάζω θέατρο έβλεπα σχεδόν τα πάντα. Είχα μεγάλη όρεξη να ανοίξω τους ορίζοντές μου σε σχέση με το τι συμβαίνει στη θεατρική σκηνή. Καθοριστικό «σχολείο» όμως για μένα υπήρξαν και τα χρόνια που σχεδόν παράλληλα με τη δραματική σχολή δούλεψα σαν βοηθός της Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Έχει ενδιαφέρον ότι και η Απαγωγή της Τασούλας στην οποία συμμετέχω ως ηθοποιός αλλά και ο Ερωτόκριτος για παιδιά που σκηνοθετώ, βασίζονται στον απαγορευμένο έρωτα λόγω κοινωνικών διακρίσεων, πολιτικών διαφορών και άλλα τέτοια που στην πορεία της ανθρωπότητας στερούν από τους ανθρώπους την ευτυχία. Η ιστορία του Ερωτόκριτου είναι γνωστή. Η Απαγωγή της Τασούλας βασίζεται σε κάποιο βαθμό στο κλασικό έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου αλλά εμπνέεται και από μια αληθινή ιστορία που έρχεται από την Κρήτη του ’50. Δυο νέοι ερωτεύονται και ο έρωτας αυτός τους κάνει να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να δράσουν πάνω από νόμους και κανόνες και να παλέψουν για να κάνουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν. Παρακολουθούμε τελικά ήρωες- τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα, τον Κώστα και την Τασούλα- που θα μπορούσαν να είναι γείτονές μας ακόμα και σήμερα-  να υπερβαίνουν τους εαυτούς τους και να παρασύρουν μαζί τους και μια ολόκληρη κοινωνία.

Η ιδιαιτερότητα του έργου είναι η γλώσσα του. Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος που έγραψε την “Απαγωγή της Τασούλας” έκανε κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Έφτιαξε ένα κείμενο πέρα για πέρα σημερινό με μια γλώσσα έμμετρη, ποιητική, σε κρητική διάλεκτο και ένωσε έτσι ένα θεατρικό έργο του 2019 με συγγενή έργα της Κρητικής Αναγέννησης. Είναι αξιοθαύμαστη η δύναμη και η ομορφιά που έχει η γλώσσα αυτή, γιατί είναι ικανή από μόνη της να μεταφέρει σπουδαία συναισθήματα και ατμόσφαιρες με τον πιο απλό τρόπο.

Ο έρωτας πάει πακέτο με τον πόλεμο, οι χαρές πάνε πακέτο με τις λύπες, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν αλλάξουν οι άνθρωποι και οι γενιές. Ένα έργο που μιλά για έναν απαγορευμένο έρωτα, σε μια γλώσσα γήινη που μας ενώνει με τις μακρινές μας ρίζες, είναι πάντα επίκαιρο.

Θέλω το θέατρο που κάνω να αξίζει τον κόπο. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό, ούτε υπάρχει κάποια ειδική κατηγορία. Ψάχνω όμως σε κάθε δουλειά να βρω έναν καλό λόγο για να είμαι στη σκηνή. Διαφορετικά το πράγμα εξαντλείται πολύ γρήγορα σε μια προσωπική ματαιοδοξία.

Είμαι υπερήφανη που είμαι εδώ και ξεκινώντας από το μηδέν, δουλεύω στο θέατρο παρά τις αντιξοότητες που συνάντησα και πέρα από τις δυσκολίες που έχει ο χώρος μας. Δεν μυθοποιώ καθόλου το θέατρο και την εργασία μέσα σε αυτό αλλά είναι στ’ αλήθεια ευτυχία να δουλεύεις εκεί που σου αρέσει και νιώθεις δημιουργικός.

Επόμενα σχέδια; Πέρα από τη διασκευή και σκηνοθεσία του Ερωτόκριτου, θα συμμετέχω ξανά φέτος στο αγαπημένο Σκλαβί της Ξένιας Καλογεροπούλου, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου στο Θέατρο Πόρτα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ