Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Rutgers University, η απουσία ενός συγκεκριμένου πεπτιδίου στον οργανισμό είναι υπεύθυνη για την προτίμησή μας στις λιπαρές τροφές ως πηγή απόλαυσης παρά για την ικανοποίηση της πείνας.

Με άλλα λόγια, αν δεν νιώθουμε πείνα, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να καταναλώσουμε ένα τεράστιο γλυκό ή ένα μεγάλο γεύμα, ίσως η έλλειψη μιας ορμόνης είναι εκείνη που μας το υπαγορεύει.

Οι μελετητές της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Rutgers βρήκαν ότι, όταν η ορμόνη γλυκαγόνη (GLP-1 )βρισκόταν σε χαμηλά επίπεδα στο κεντρικό νευρικό σύστημα του δείγματος που εξετάστηκε (ποντίκια), εκείνα κατέφευγαν στην υπερκατανάλωση φαγητού και ιδιαίτερα λιπαρών τροφών. Μάλιστα η κατανάλωση δεν ήταν ανάλογη των ενεργειακών τους αναγκών (λάμβαναν πολλές περισσότερες από τις αναγκαίες θερμίδες). Αντίθετα, η αποκατάσταση των επιπέδων της ορμόνης που ρυθμίζει τις διατροφικές επιλογές του οργανισμού στα πειραματόζωα, είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή της συμπεριφοράς τους ως προς το φαγητό.

Οι επιστήμονες που συμμετείχαν στην έρευνα ισχυρίζονται πως το γιατί τρώμε, το πόσο τρώμε και το πότε σταματάμε, αποτελούν συμπεριφορές που ελέγχονται από το κεντρικό νευρικό μας σύστημα. Η κατανόηση του πώς αυτό ρυθμίζει την πρόσληψη φαγητού μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας και τα πρόσφατα ευρήματα έβαλαν ένα λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση. Μάλιστα αυτή η εσωτερική διαδικασία του οργανισμού συμβαίνει στα σημεία εκείνα του εγκεφάλου που συνδέονται με άλλες περιπτώσεις εθισμού, όπως η κατανάλωση αλκοόλ, η λήψη ναρκωτικών και νικοτίνης, γεγονός που επιτρέπει στους ειδικούς να ελπίζουν σε πολλαπλή χρήση της ανακάλυψής τους.