Κάποτε αντιπροσώπευαν δύναμη, πλούτο και μεγαλοπρέπεια. Πλέον, όμως, συνθέτουν μια μάλλον μελαγχολική εικόνα ερειπίων που παραμένει ενδιαφέρουσα και μυστηριώδης. Από τη Ρουμανία μέχρι την Ινδία, τα παρακάτω εγκαταλελειμμένα κάστρα μας αφήνουν πραγματικά με το στόμα ανοιχτό.

Kilchurn, Lochawe, Σκωτία
Πίσω στον 13ο αιώνα, το κάστρο Kilchurn ήταν κομβικό σημείο και ανήκε στους Campbells of Glenorchy, μια οικογένεια που επικρατούσε στα κεντρικά Highlands της Σκωτίας. Αρχικά κατασκευάστηκε σε ένα νησί, όχι πολύ μεγαλύτερο από το ίδιο το κάστρο, με πρόσβαση από έναν υπερυψωμένο δρόμο. Στα τέλη του 1600 μετατράπηκε σε φρούριο στρατευμάτων και κάποια περίοδο μπορούσε να υποστηρίξει 200 στρατεύματα. Γύρω στο 1760, μια έντονη καταιγίδα κατέστρεψε το κάστρο κι έκτοτε εγκαταλήφθηκε, αποτελώντας πλέον αξιοθέατο της σκωτσέζικης εξοχής.

Corfe, Ντόρσετ, Αγγλία
Το κάστρο Corfe στο Ντόρσετ της Αγγλίας αποτέλεσε ένα ρομαντικό, εγκαταλελειμμένο θέαμα στο αγγλικό τοπίο για περίπου 350 χρόνια. Χτίστηκε από τον Ουίλιαμ τον Κατακτητή στις αρχές του 12ου αιώνα και η αλήθεια είναι ότι έχει δει… τρομαχτικές στιγμές. Τον 13ο αιώνα, ο Bad King John έκανε τον τίτλο του «κακού» πραγματικότητα και άφησε στα μπουντρούμια του κάστρου του να πεθάνουν της πείνας 22 Γάλλοι. Το 1572, η βασίλισσα Ελισάβετ Ι πούλησε το κάστρο, το οποίο έφτασε στα χέρια του Sir John Bankes το 1635. Κατά τον Εμφύλιο, το κάστρο πολιορκήθηκε από κοινοβουλευτικές δυνάμεις και αφού ο Sir John σκοτώθηκε, η χείρα του Mary και οι στρατιώτες της πολέμησαν τα στρατεύματα του Cromwell από μέσα. Όταν, όμως, η Lady Bankes προδόθηκε από έναν στρατιώτη της, το κάστρο καταστράφηκε το 1645. Η οικογένεια Bankes πήρε πίσω την ιδιοκτησία όταν ο Κάρολος ΙΙ ανέβηκε στον θρόνο, αν και δεν το ξαναέχτισαν, ούτε έζησαν εκεί ποτέ. Το κάστρο έμεινε στην οικογένεια μέχρι το 1982, όπου και δόθηκε στο Εθνικό Ταμείο.

Ogrodzieniec, Podzamcze, Πολωνία
Εχθρικά στρατεύματα έβαλαν φωτιά στο κάστρο Ogrodzieniec της Πολωνίας και η ζημιά ήταν τέτοια που δεν αποκαταστάθηκε ποτέ. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ανέλαβε η κυβέρνηση και ξεκίνησε τις εργασίες διατήρησής του. Το 1973 άνοιξε για το κοινό και προσέλκυσε αρκετό κόσμο –προ πανδημίας- καθώς απέχει μόλις μια ώρα από την Κρακοβία και υπόσχεται εκπληκτική θέα και ένα λαβύρινθο διαδρόμων. Οι πιο παρατηρητικοί, ίσως το έχετε ξεχωρίσει και στη σειρά The Witcher του Netflix.

Golconda, Hyderabad, Ινδία
Στην περιοχή γύρω από το εν λόγω φρούριο στην Ινδία έχουν εξορύξει διαμάντια όπως το Koh-i-Noor και το διαμάντι Hope, ενώ και το ίδιο το φρούριο είναι άκρως εντυπωσιακό, ανεξαρτήτως των διαμαντιών. Είναι του 16ου αιώνα, βρίσκεται στο Hyderabad της νότιας Ινδίας και απέκτησε φήμη ως η καρδιά της βιομηχανίας διαμαντιών. Βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου 120 μέτρων και όταν πρωτοχτίστηκε, η αρχιτεκτονική του αποτέλεσε έργο τέχνης. «Έπεσε» από τον στρατό Mughal το 1687 και η καταστροφή που υπέστη το άφησε ερείπιο, συνεχίζοντας όμως να αποτελεί δείγμα του πλούτου του εμπορίου διαμαντιών, της αρχιτεκτονικής πρωτοτυπίας και της δύναμης της ινδικής αυτοκρατορίας.

Poenari, Wallachia, Ρουμανία
Βρίσκεται στην κεντρική Ρουμανία και ο μόνος τρόπος να φτάσει κάποιος εκεί είναι να ανέβει 1500 απότομα σκαλιά. Η θέα, όμως, είναι εκπληκτική και αξίζει τον κόπο σύμφωνα με όσους το έχουν καταφέρει. Χτίστηκε αρχικά τον 13ο αιώνα και ο πρώτος που αναγνώρισε την προοπτική του ως οχυρό σε υψόμετρο 800 μέτρων, ήταν ο βασιλιάς Vlad III Dracula. Μετά τον θάνατο του βασιλιά, το κάστρο άχισε να εγκαταλείπεται και μέχρι τον 17ο αιώνα μετατράπηκε σε ερείπιο. Μια καθίζηση το 1888 και ένας σεισμός το 1913 προκάλεσαν περαιτέρω ζημιά, αλλά σήμερα έχει επιδιορθωθεί και αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο –αν και τα σκαλιά του προσελκύουν μόνο τους πιο αποφασισμένους.

Spiš, Žehra, Σλοβακία
Το κάστρο Spiš στην ανατολική Σλοβακία μοιάζει σαν να αναδύεται από τα βράχια στα οποία βρίσκεται και είναι άκρως εντυπωσιακό κι ένα από τα μεγαλύτερα της Κεντρικής Ευρώπης. Χρονολογείται τον 12ο αιώνα, όταν η περιοχή αποτελούσε μέρος του παλιού ουγγρικού φεουδαρχικού κράτους, αλλά το 1780 καταστράφηκε από φωτιά. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πέρασε στην ιδιοκτησία του σλοβάκικου κράτους και η αποκατάστασή του ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70. Το 1993 μπήκε στη λίστα με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.